‘EEN KORSET DRAGEN TERWIJL HET OUDE WIJVEN REGENT IS GEEN PRETJE’

In American Pastoral speelt ze een tienerterroriste. Volgende week haalt ze een tweeloop boven in de wraakwestern Brimstone. Dakota Fanning is de status van kindsterretje duidelijk ontgroeid.

Kleine meisjes worden groot, en in het geval van Dakota Fanning – u herinnert zich haar als het snoezige dochtertje van Sean Penn in I Am Sam (2001) en dat van Tom Cruise in War of the Worlds (2004) – worden ze zelfs actrice. Op haar 22e heeft de drie jaar oudere zus van Elle dan ook al een palmares om ‘howdy’ tegen te zeggen. En hoewel de jonge Amerikaanse uit Conyers, Georgia na vijftien jaar in de filmbiz gerust een veterane mag worden genoemd, moet het beste beslist nog komen.

Fanning is al enkele weken te zien als Ewan McGregors geradicaliseerde dochter in diens regiedebuut American Pastoral, een verdienstelijke adaptatie van Philip Roths moderne romanklassieker. Vanaf volgende week staat ze haar mannetje op de prairie in Brimstone, een bloeddoorlopen wraakwestern van de Nederlander Martin Koolhoven. Daarin zet ze, voor het grootste deel zonder woorden en via gebarentaal, een charismatische vertolking neer als Liz, een jonge moeder en vroedvrouw wier tong werd uitgerukt en die pas écht in de problemen komt wanneer een sadistische calvinistische priester (Guy Pearce) in haar pioniersdorpje aankomt.

‘Toen Martin me het script liet lezen, heb ik geen seconde geaarzeld’, zegt Fanning. Toch bevat Brimstone enkele viscerale geweldscènes – critici beschuldigen Koolhoven zelfs van voyeurisme en vrouwenhaat. ‘Het was iets wat ik nooit eerder had gedaan of gezien, en een kans om een sterk, vrouwelijk hoofdpersonage te spelen laat je niet zomaar liggen. Die zien we sowieso te weinig.’

Tot de knieën in de modder

Of Brimstone nu een feministische dan wel een misogyne western is, daar laat Fanning graag anderen over oordelen. ‘Martins script is heel gedetailleerd, een ingenieuze puzzel waarvan de stukjes perfect in elkaar passen. Martin wilde de periode trouw blijven, tonen hoe onheus en wreedaardig vrouwen in het Wilde Westen behandeld werden en met hoeveel religieus, seksueel en ander geweld ze af te rekenen kregen. Als ik een film maak, wil ik mezelf niet censureren of limieten opleggen. Ik wil grenzen aftasten en iets waarachtigs neerzetten, ook al zijn bepaalde dingen hard om uit te beelden en om naar te kijken. Daar dient kunst net voor.’

Brimstone was voor Fanning geen pleziertochtje, en niet alleen omdat ze amper een maand had om zich op de uitdagende rol voor te bereiden. ‘Martin is heel direct als persoon en heel helder als regisseur. Hij had op alles een antwoord klaar. Veel voorbereiding had ik dus niet nodig. Maar fysiek was het best zwaar. We hebben gedraaid in Duitsland, tijdens de heetste zomer die ze daar in honderd jaar hebben gehad. En in Hongarije en Oostenrijk hebben we tijdens de winter gefilmd, toen het berekoud was. Een korset dragen als je tot de knieën in de modder staat terwijl het oude wijven regent: ik verzeker je dat dat geen pretje is.’

Net als haar zus Elle en vele andere actrices van haar generatie leidt Fanning al jaren een dubbelleven. Enerzijds is ze die jonge, modieuze Hollywoodster die meedeed in de hyperpopulaire Twilight-films en de covers van Vanity Fair, Elle en Cosmopolitan sierde. Anderzijds is ze een veelbelovende karakteractrice die ook het stevige independent werk – ze werkte ook al met Kelly Reichardt voor Night Moves (2013) – niet schuwt. En ook al lijkt ze haar hele leven op filmsets te hebben doorgebracht, tussendoor studeert ze aan de Gallatin School of Individualized Study, een ervaringsgerichte afdeling van de New York University die het werkende studenten mogelijk maakt om hun studies over meerdere jaren te spreiden. ‘Ik wilde wel naar de universiteit, maar ik wilde mijn acteercarrière geen vier jaar on hold zetten.’

Geen smeuïge verhalen

Of die carrière tot in de nok van het filmfirmament zal leiden, moet de komende jaren blijken, maar met titels als American Pastoral en Brimstone lijkt ze alvast een serieuze stap in die richting te zetten. ‘Ik acteer al zestien jaar’, zegt Fanning. ‘En mezelf ontwikkelen als actrice, uitdagingen aangaan, is wat me aan dit vak zo boeit. Sta ik op een keerpunt in mijn carrière? Geen idee. Ik sta in het midden van die carrière en heb daar dus geen objectief zicht op. Ik heb wel het gevoel dat ik een betere, completere actrice geworden ben, ook al probeer ik niet in carrièretermen te denken. Anders maak je verkrampte keuzes en word je te zelfbewust, en angstig. Dat lijkt me niet verstandig.’

In tegenstelling tot vele andere kindsterretjes die in het openbaar opgroeiden – hoe zou het eigenlijk nog zijn met Lindsay Lohan? – lijkt Fanning niet veel moeite te hebben met volwassen worden. Wie kickt op smeuïge tabloidverhalen over foute vriendjes of illegale substanties is bij haar alvast aan het verkeerde adres. ‘Ik ben “beroemd” sinds mijn zesde’, zegt ze terwijl ze met haar handen aanhalingstekens maakt. ‘Ik heb nooit iets anders gekend. Het is dus ook nooit een probleem geweest. Ik heb mijn privéleven altijd zo goed mogelijk afgeschermd. En ik heb mezelf nooit als een kindsterretje gezien, maar gewoon als een jonge actrice. Als je zo over jezelf denkt, vermijd je veel problemen. Maar ik ben geen robot. Tuurlijk zijn er dingen die me kwetsen. Omdat je bekend bent, denken sommigen dat ze alles over jou kunnen zeggen, dat alles toch van je afglijdt. Wat je doet, wat je zegt, hoe je eruitziet, over alles hebben mensen een mening. Dat is best stresserend.’

Waar mensen met te veel vrije tijd ook steeds vaker een mening over hebben, is over wie eigenlijk de beste actrice van de twee is: Dakota of Elle. Aangezien goede vrouwelijke hoofdrollen zeldzaam zijn en nu ook de negentienjarige Elle het volwassen werk aandurft – zie haar rol als modemaagd in Nicolas Winding Refns morbide huivertrip The Neon Demon – lijken ze meer dan ooit concurrentes van elkaar. Of niet? ‘Ik ben de oudere zus’, lacht Dakota. ‘Mensen hebben ons altijd zo gezien en dat zal altijd de dynamiek tussen ons blijven, maar met de jaren vallen de verschillen wel meer en meer weg. Misschien zullen onze professionele paden elkaar ooit kruisen, maar we komen wonderwel overeen. Ik wens haar het beste toe, en zij mij. Films komen en gaan, en een carrière heeft ups en downs, maar je familie is je leven, die band blijft voor eeuwig.’

BRIMSTONE

Vanaf 18/1 in de bioscoop.

AMERICAN PASTORAL

Nu in de bioscoop.

door Dave Mestdach

‘Het is best stresserend dat mensen altijd een mening over me hebben.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content