Een jarenlang vaarwel

24-08-2004, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:37

tien jaar na het verschijnen van ‘Grace’, het debuutalbum van Jeff Buckley, komt ‘Grace (Legacy Edition)’ uit. De souvenirwinkel blijft dus op volle toeren draaien. Door Eddy Hendrix

Zelden is een debuut zo uitgegroeid tot een monument. Zelden is een artiest ook zo leeggemolken na zijn dood. Wat het volume postume opnames betreft, komt Jeff Buckley proportioneel aardig in de buurt van Jimi Hendrix. Natuurlijk was hij een natuurtalent en Grace een opmerkelijk album, een fatale plaat zelfs. Het werd de standaard voor de getormenteerde emorock, die nadien geëxplodeerd is, helaas ook door toedoen van een serie tweederangs armoezaaiers die ons lastigvielen met ellendige navelstaarderij en de misère van hun microkosmos. Niet dat het de schuld van Jeff Buckley is. De lover boy met droeve Bambi-blik was een artiest van vlees en bloed, in hart en nieren. Zijn muzikale talent erfde hij van zijn vader Tim, maar ook diens tragiek. Pa overleed jong aan een overdosis. Jeffs dood was even intriest als idioot. Op 29 mei 1997 dook hij na een opnamesessie als in een roes met kledij en bottines aan in de Wolf River Marina, een zijbeuk van de Mississippi. Zijn lijk werd later in het centrum van Memphis uit de Mississippi opgevist.

Is tragiek ook heroïek? De mythevorming krijgt wel buitensporige afmetingen. Moeder Mary Guibert doet er alleszins álles aan om de herinnering aan haar zoon levend te houden. De vraag werpt zich echter stilaan op of Mary haar zoon niet langzamerhand helemaal uitgeknepen heeft. Want deze release is dus verre van de eerste postume. Het jaar na de dood van Jeff verscheen al het dubbelalbum Sketches for my Sweetheart the Drunk, met daarop een hele hap uit die laatste Memphis-sessies. Daarop volgde Mystery White Boy û Live ’95-’96, met DAT-opnames van de tournee die volgde op Grace. Audiocassettes van de twee concerten in L’Olympia in Parijs kwamen terecht op Live at L’Olympia. In 2002 volgde een reeks EP’s, The Grace EP’s, en vorig jaar moesten Jeff Buckley-fans nog eens in hun beurs tasten voor Live At Sin-É, alweer een dubbele live met solo-opnamen daterend van 1993, en een dvd als extraatje. En vergeet ook de Songs to No One niet die Jeff tussen 1991 en ’92 maakte met Gary Lucas.

Genoeg? Niet voor Mary Guibert en het peloton erfgenamen. Nu mag tien jaar Grace een goede aanleiding zijn voor meer, maar volgens ons is het een betere aanleiding om het handeltje af te ronden. Dan kan Jasper Steverlinck voortaan ook ongemoeid gelaten worden. Die bracht begin dit jaar de Buckley-cover Forget Her uit, als trekker van zijn coveralbum. De erven van Buckley eisten echter dat die single uit de handel zou worden genomen. Eerst moest de originele versie verschijnen, die nu staat op de extra cd die bij deze Grace (Legacy Edition) hoort. Forget Her was oorspronkelijk bedoeld voor Grace maar werd vervangen door So Real. Nu is het een van de acht onuitgegeven opnames die je, naast vijf andere zeldzaamheden, aantreft op die extra cd. Andere rarities zijn covers van Bob Dylan, Nina Simone en Screamin’ Jay Hawkins, een akoestische bluesmedley én ook een van de eerste liedjes die Jeff schreef, Strawberry Street uit 1988. Bij het pakket hoort natuurlijk ook een dvd, met daarop alle vier de videoclips en een uitvergrote versie van de originele Grace-documentaire. Die stond eigenlijk al op de Live in Chicago-dvd stond, maar werd nu eenvoudigweg The Making of Grace genoemd. Daarop ook oude en nieuwe interviews met groepsleden en producers, gecombineerd met beelden van opnamesessies en concerten. Grace (Legacy Edition) ziet er patent uit – meisjes kunnen weer ontroerd wegzinken bij nieuwe foto’s van Bambi – en dat het op die manier een schrijn krijgt, prima. Het is en blijft een essentiële plaat van de jaren negentig. Maar kan het dan nu stoppen alstublieft? Of volgt nog Jeff Buckley onder de douche, Jeff Buckley op het kleuterfeest, Jeff Buckley op het kampvuur van de chiro, Jeff Buckley bij kinderkoor Sint Cecilia?