Vorige maand werden de eerste tien platen van Depeche Mode nog eens opnieuw uitgebracht in een collectors edition, bestaande uit cd en dvd mét bonustracks, concertbeelden en een 5.1 surroundgeluid. Wij waren zo gek om alle bijbehorende documentaires te bekijken en er – geheel voor uw plezier, dat spreekt – de markantste uitspraken uit te lichten.

1980-1981

‘Depeche Mode was de eerste van dat genre bands die live fucking great waren.’

Seymour Stein, de Amerikaanse platenbaas van Sire, zag wel wat in de naïeve synthpop van de in zwart leer gestoken tieners uit Essex.

1982

‘Iedere band waarvan de songschrijver zonder boe of ba vertrekt, zou zich zorgen moeten maken. Wij niet, we deden gewoon voort.’

Vince Clarke was out, maar aan zelfvertrouwen geen gebrek, dixit Andy Fletcher.

1983

‘ We had to go beyond the haircut.‘

Gesamplede bouwwerfgeluiden, politieke teksten, door communistische iconografie geïnspireerde hoezen: Britse journalisten beginnen te vrezen dat die van Depeche Mode wel eens blijvers kunnen zijn.

1984

‘Ik rol nu dit steentje over dit metalen raamkozijn, we samplen dat, en hopelijk dansen mensen daarop.’

Martin Gore slooft zich uit met iets wat voor latere industrialbands slechts een druk op de knop zou vergen.

1985-1986

‘Onze missie? Bewijzen dat elektronische muziek óók waardevol kan zijn.’

We zijn vijf Depeche Modeplaten ver, en Andy Fletcher moet het ontbreken van gitaren blijven uitleggen.

1987-1988

‘ Anton visually saved us.‘

Dave Gahan maakt een optelsom: Depeche Mode + fotograaf Anton Corbijn = eindelijk geloofwaardigheid.

1989-1990

‘Zoveel publiciteit, en we hoefden er niet eens iets voor te doen.’

Alan Wilder over het Amerikaanse nieuwshoofdpunt van 20 maart 1990: één dag voor de release van Violator komen in L.A. vijftienduizend fans opdagen voor een uit veiligheidsoverwegingen afgelaste signeersessie.

1991-1994

‘Iederéén die bij de Songs Of Faith And Devotion-tournee betrokken was, heeft overwogen uit de muziekbusiness te stappen.’

Depeche Modes Amerikaanse publiciteitsagent over wat het muziekblad Q ooit als ‘de meest ontaarde toer uit de rockhistorie’ omschreef.

1995-98

‘We moesten de zangpartijen haast lettergreep per lettergreep opnemen.’

Zelfs het studiopersoneel geloofde niet dat Depeche Mode met een aan heroïne verslaafde Dave Gahan ooit nog een nieuwe plaat kon maken.

1999-2002

‘Ik denk niet dat Martin echt veel van songschrijven houdt.’

Zo word je volgens Andy Fletcher dus stinkend rijk: door af en toe ’s iets tegen je zin te doen.