FILMS: * Extra’s: * (DFW)

FILM: ** Extra’s: * (DFW)

FILM: ** Extra’s: * (Warner home video)

Films. Toch tekenend dat de beste film in deze Brigitte Bardot Collection net dít verhaal is uit Histoires extraordinaires (1967) waarin het zopas zeventig geworden symbool van het seksueel bevrijde Frankrijk niet te bespeuren valt. Het gaat om Tony Dammit, het derde en laatste deel van deze Edgar Allen Poe-verfilming, met barokke zwier geregisseerd door Federico Fellini. De maestro geeft hier in een veertigtal minuten een compacte bloemlezing van zijn stokpaardjes, obsessies en stilistisch vernuft. Bardot is wél van de partij in het middenluik William Wilson van Louis Malle, een dubbelgangerfabel met aartsnarcist Alain Delon. Ze heeft voor de gelegenheid een belachelijke, strak zittende zwarte pruik op die een van haar bijzonderste fysieke trekken verbergt: het door de zon van Saint-Tropez gebleekte haar dat bij voorkeur wulps op haar schouder viel. Een al even sterk attribuut van de B.B.-mythe als haar onafscheidelijke pruillip waar zelfs Simone De Beauvoir erg lyrisch over deed.

Het eerste deel van Histoires extraordinaires is van de hand van Roger Vadim, de man die in Et Dieu créa la femme (1956) haar imago had geschapen, maar met Metzengerstein alweer aan een nieuwe echtgenote en blote muze toe was: Jane Fonda. Et Dieu créa la femme, een destijds ophefmakende film waar ook van op de Vlaamse kansel tegen gefulmineerd werd, is de beroemdste titel in deze verzameling van ‘la bombe française’. Het betreft stuk voor stuk gedemodeerde rolprenten die je in het beste geval (En Effeuillant la marguérite, Une Parisienne, Les Bijoutiers du clair de lune) onbenullig kunt noemen en in het ergste geval rampzalig (Don Juan). Want ondanks een filmografie van vijfenveertig titels, laat de intussen rabiaat onverdraagzame actrice en verschrompelde mascotte van het Front National maar weinig na van enige cinematografische betekenis (met Le Mépris van Jean-Luc Godard als spectaculaire uitzondering), zeker nu ook het aspect ‘phénomène de société’is uitgeteld.

Extra’s. Naast de vijf speelfilms bevat de box ook de TF1-documentaire Une première, waarin interviews, fragmenten en archiefmateriaal gebundeld worden tot een weinig kritisch, oppervlakkig portret van B.B. Patrick Duynslaegher

Monster (2003) **

Film. Voor wie dacht dat alleen manspersonen tot seriemoorden in staat zijn, is er nu dit ontnuchterende portret van Aileen Wuornos, Amerika’s eerste echte vrouwelijke serial killer. Een bijna onherkenbare Charlize Theron werd zwaar gearrangeerd om op haar vroegtijdig afgetakeld personage te lijken, iets waar men tijdens de oscarrace niet naast kon kijken: van Charlize Theron een lelijk mens maken, lijkt me nog een grotere krachttoer dan Dora Van Der Groen tot een frisse verschijning om te toveren. Theron zet niet alleen haar voor de gelegenheid zwart gemaakte tandjes in haar rol, ze acteert ook de pannen van de Hollywooddaken met haar bezeten vertolking van een rondzwervende prostituee die haar wanhoop (in de steek gelaten door haar familie, verstoten door de samenleving en op de koop toe brutaal verkracht) verdringt in een blinde razernij. Helaas haalt regisseuse Patty Jenkins niet het niveau van haar steractrice en doet haar sjofele stijl afwisselend bestudeerd en onhandig aan, maar zelden authentiek.

Extra’s. ‘Making of’ waarin dieper wordt ingegaan op het waar gebeurde verhaal. (P.D.)

Normal (2003) **

Film. Normal is het verhaal van een lelijke oude vent die een seksoperatie wil zodat hij in een lelijke oude vrouw kan veranderen. Misschien toch een al te oneerbiedige samenvatting van dit gender bender-melodrama dat dermate tactvol wil zijn dat de verveling voortdurend op de loer ligt – al is er gelukkig voldoende humor en zelfrelativering om het beladen onderwerp van geslachtsonbehagen licht verteerbaar te maken. Jane Anderson schreef en regisseerde zelf deze filmbewerking (voor HBO) van haar toneelstuk Looking for Normal. Ze haalt uitstekende vertolkingen uit Tom Wilkinson als de stevige Midwesterner die op latere leeftijd met zijn seksuele identiteit worstelt, en uit Jessica Lange als zijn liefhebbende vrouw die niet meteen een gat in de lucht springt als ze zijn ingrijpende chirurgische intenties verneemt.

Extra’s. In haar enthousiaste audiocommentaar heeft Jane Anderson het uitgebreid over de uitdaging om een toneelstuk in film om te zetten. (P.D.)

Patrick Duynslaegher