Drive-By Truckers gaat resoluut voor moord, doodslag en overspel op Go-Go Boots, hun ‘country, soul and murder ballad album’. ‘Ik wil verhalen vertellen. En dan het liefst niet zo heel mooie verhalen.’
Het blijft een gevecht tegen de bands met het mooie haar en het grote geld. Maar na negen platen begint het te lukken’, zegt frontman Patterson Hood. Nu is hij zelf gezegend met een gezonde bos weelderige krullen, maar verder heeft hij gelijk: zonder ooit hip te zijn en zonder grote budgetten heeft Drive-By Truckers negen platen gemaakt die nooit teleurstelden. Meer moet dat niet zijn. Het beste bewijs: hun weerom uitstekende twee jongste albums, een weerslag van dezelfde opnamesessie van veertig nummers. Op The Big To-Do, dat vorig jaar uitkwam, kreeg u rechttoe rechtaan southern rock geserveerd in de beste Lynyrd Skynyrd-traditie. Op Go-Go Boots schakelt de band een versnelling lager om zich van een zachtere, meer verhalende countrykant te laten zien. Nu ja, soft zouden wij de plaat ook niet noemen.
Je kondigde ‘Go-Go Boots’ aan als een ‘country, soul and murder ballad album’, een genre dat je op je vorige platen ook al verkende. Vanwaar die fascinatie voor moord en doodslag?
Patterson Hood: Ik denk dat het de rijke geschiedenis van het genre is die me zo aanspreekt. Van Long Black Veil tot Folsom Prison Blues: er zijn in de popmuziek zo veel goede murder ballads geschreven. ‘ I shot a man in Reno, just to watch him die’. Ik houd van zulke teksten. De laatste jaren is het wat in onbruik geraakt, toch zeker in de populaire muziek. Dat zal er ook wel mee te maken hebben: ik doe graag dingen die niet zoveel gedaan worden als zou moeten. Het gaat ook om heel fascinerende verhalen. Neem nu de titelsong van de plaat: Go-Go Boots is geen fashion statement, maar een song over een predikant die van zijn kerk niet van zijn vrouw mag scheiden en dan maar een paar huurmoordenaars inschakelt om haar om te brengen. Alleen mislukt de moord, en moet hij haar uiteindelijk zelf afmaken met een kachelpook. Zo’n verhaal vráágt toch om een song?
Aan je eigen brein ontsproten?
Hood: (Lacht) Neen, maak je geen zorgen. Het was een moord die ik me herinnerde van toen ik klein was – de predikant woonde in hetzelfde stadje in Alabama als ik. Het is ook niet dat ik verontrustend hard in die verhalen opga. Ik zie mezelf veeleer als een regisseur van een noirfilm: je hoeft niet van moorden te houden om het verhaal te waarderen. Nu ik er over nadenk: misschien is Go-Go Boots wel onze noirplaat.
Verrassend hoeveel moorden er gebeurd zijn in mijn thuisstreek, trouwens. Toen ik een paar jaar geleden in Noorwegen aan het toeren was, hoorde ik op een avond op BBC News over een moord die dertig mijl van mijn thuis was gepleegd – de zaak-Winkler, waarin een vrouw haar man had vermoord omdat hij haar mishandelde. Een heel bekend proces in het zuiden van de VS – het orgelpunt was toen ze in de rechtszaal toonden welke kleren zij van hem moest aantrekken. Dat is ook een song geworden: The Wig He Made Her Wear van de vorige plaat. Je ziet, het is een stuk makkelijker om murder ballads te schrijven als je uit het Zuiden komt. (Lacht)
De cultuur van de Deep South heeft altijd rond mystificatie gedraaid, van William Faulkner tot ‘True Blood’. Past Drive-By Truckers in die traditie?
Hood: Absoluut. En dat kan ook niet anders als je daar vandaan komt. Het Zuiden is een rare plek. Enerzijds is er een sterke religieuze invloed, met veel aandacht voor goede manieren, gastvrijheid en beleefdheid; anderzijds heb je die moeilijke verhouding met onderwerpen als ras, overspel, vooroordelen en tolerantie. En hardcore rechtse politiek, niet te vergeten. Die dualiteit is zo sterk dat je niet anders kunt dan gefascineerd worden door het land. Het leent zich uitstekend tot mystificeren.
Tegelijk haat je het als Drive-By Truckers het label ‘southern rock’ opgeplakt krijgt – en dat voor een man uit ‘sweet home Alabama’?
Hood: In Europa lijkt southern rock iets anders te betekenen dan bij ons, vandaar mijn aversie. Zeg in Athens dat je southern rock maakt, en iedereen denkt dat je op het podium staat met de rebel flag(de vlag van de geconfedereerden in de Burgeroorlog; nvdr.) op de achtergrond. Het heeft een bijzonder rechtse connotatie, gezien de bands die ermee geassocieerd worden. De overlevende leden van Lynyrd Skynyrd brengen enkel nog platen uit over God ‘ n guns. Mensen als Charlie Daniels hebben campagne gevoerd voor Bush. Hij heeft zelfs een boek geschreven: Ain’t No Rag: Freedom, Family, and the Flag. Dat vat het genre wel goed samen. En zo zijn wij dus absoluut niet. Ik zeg meestal dat we een rock-‘n-rollband zijn, preciezer moet ons genre niet omschreven worden.
Wat ons opviel: op ‘Go-Go Boots’ laten jullie voor het eerst wat soul toe. Een gevolg van jullie studiosessies voor Booker T. en Bettye LaVette?
Hood: De studiosessies met Booker T. en Bettye LaVette hebben in de eerste plaats een betere band van ons gemaakt. Van alleen maar in hun buurt rond te hangen word je een betere muzikant. Maar inderdaad, het heeft ons ook bewust gemaakt van het feit dat we soul konden brengen. Ik wilde altijd al eens een soulplaat maken, maar ik ben geen soulzanger. Nu weten we dat we het op onze manier kunnen.
Het zit in je bloed: je vader was jarenlang de bassist van de Muscle Shoals Rhythm Section, ook wel bekend als The Swampers, de studioband van heel wat Atlantic- en Stax-soulzangers.
Hood: Toen ik twee was, werd hij sessiemuzikant voor Percy Sledge en Aretha Franklin. Toen ik zeven was, nam hij met The Staple Singers I’ll Take You There op. Toen ik in de lagere school zat, begon hij met Bob Seger, Paul Simon en Rod Stewart te werken. Mijn hele jeugd heb ik te midden van de muziekgeschiedenis doorgebracht. Geloof me: dat doet wat met een mens. Als je het zo bekijkt, was er geen ontsnappen aan.
GO-GO BOOTS
Nu uit bij PIAS.
DOOR GEERT ZAGERS
‘Mijn hele jeugd heb ik te midden van de muziekgeschiedenis doorgebracht. Dat doet wat met een mens.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
