Hij speelt het meest afstotelijke tv-personage in jaren, maar toch is de Britse acteur Hugh Laurie dankzij ‘House’ een sekssymbool geworden. ‘In Amerika is een held altijd goed én knap. Ik ben helaas geen van beide.’

‘Ziektes behandelen, daarom zijn we dokter geworden. Patiënten behandelen, daar word je alleen maar ellendig van.’ Geef toe, het is niet bepaald de eed van Hippocrates. Maar House is dan ook geen ziekenhuisserie als alle andere. Terwijl in E.R. of G rey’s Anatomy de dokters hard hun best doen om hun patiënten gerust te stellen, is dokter House ze liever kwijt dan rijk. Voor hem zijn zieke mensen niets meer dan interessante puzzels, die hij als een Sherlock Holmes met doktersdiploma moet proberen te ontraadselen. Niet door met de patiënten te gaan praten, want die zitten toch meestal tegen hem te liegen. Hij laat liever zijn jonge assistenten de nodige onderzoeken uitvoeren, en gaat dan met hun bevindingen op zoek naar de oorzaak van de ziekte.

Dokter-detective

Het is trouwens beter dat het contact met de patiënten tot een minimum beperkt blijft, want House beledigt ze toch alleen maar. Als een moeder twijfels uit bij zijn therapie om haar kind te genezen, stapt hij op haar af en stelt zich als volgt voor: ‘Ik ben de dokter die je zoon probeert te redden, en jij bent de moeder die hem laat sterven. Helderheid, wat een prachtige zaak, nietwaar?’ Tegen een non die komt zeggen dat haar zieke collega een hypochonder is en ‘gelooft in dingen die niet echt zijn’, riposteert hij: ‘Echt? Ik dacht dat dat net jullie jobomschrijving was.’ Ook zijn collega’s krijgen het hard te verduren. Als zijn jonge assistente vraagt of ze op basis van haar looks de job heeft gekregen, antwoordt hij: ‘Natuurlijk! Het is alsof je een mooi kunstwerk in de lobby zet.’ Maar House is niet alleen een cynische rotzak: hij is ook een genie en de enige die de bizarre medische raadsels (van een worm in de hersenen tot een met pesticiden besmette jeansbroek) kan kraken. Net zoals House meer weg heeft van een detectivereeks dan van een ziekenhuisserie – met in de plaats van misdadigers allerlei bacteriën en virussen – is House zelf een variant op de typische ‘rogue cop’: de harde flik die zijn eigen regels volgt maar toch niet ontslagen wordt omdat nu eenmaal niemand anders de criminelen kan klissen.

Dat zo’n afstotelijk personage de centrale rol krijgt in een grote dramareeks, is uitzonderlijk. En ook hoofdrolspeler Hugh Laurie was stomverbaasd toen hij voor het eerst het script las, zo vertelde hij in Entertainment Weekly. ‘Mijn agent had me verteld over een nieuwe doktersserie waarin een personage zat dat wel iets voor mij was. Aan haar omschrijving te horen, dacht ik dat House gewoon van op de zijkant cynisch commentaar zou leveren, terwijl een adonis van een dokter levens redde. Ik kon echt niet geloven dat hij het hoofdpersonage was, toen ik het eerste script las. In Hollywood moet een held immers altijd goed en knap zijn – hoge morele standaarden en looks gaan hier automatisch samen – en hij was geen van beide. En ik evenmin. Maar ik wist wel één ding: die rol moest ik hebben.’

Blackadder goes West

Laurie had enkele jaren voordien immers beslist om zijn kans te wagen in Hollywood, omdat hij in Groot-Brittannië na zijn werk in A Bit of Fry and Laurie (een sketchshow met Stephen Fry, een oude studiegenoot in Cambridge) en Blackadder altijd als stamelende Britse klungel moest opdraven. Veel meer dan een rol in Stuart Little en een gastoptreden in een aflevering van Friends had zijn overstap echter nog niet opgeleverd. Toen zijn agent hem belde, zat Laurie midden in de Namibische woestijn voor de opnames van The Flight of the Phoenix, de remake van het overlevingsdrama uit de jaren 60. In het toilet van zijn hotel (‘de enige plaats waar er genoeg licht was’) nam hij met de hulp van een paar van zijn medeacteurs een auditietape op en stuurde die op naar de producers van House, David Shore en Bryan Singer (jawel, de regisseur van X-Men en Superman Returns).

Toen zij Laurie op hun tv-scherm zagen, waren ze meteen enthousiast. Sterker nog: het Amerikaanse accent van Laurie was zo perfect dat ze niet eens doorhadden dat hij eigenlijk een Brit is. ‘Ik weet nog dat ik uitriep: ‘Kijk, dat is precies het soort Amerikaanse acteur waar ik naar op zoek ben!’, vertelde Singer later. ‘Ik stond letterlijk aan de grond genageld toen ik vernam dat hij Brits is.’ Hoe moeiteloos het echter ook lijkt, voor de acteur zelf is het gevecht met het Amerikaanse Engels een marteling. ‘Ik voel me tijdens opnames echt schizofreen: een deel van mijn brein dreunt de teksten op, een tweede deel zit voortdurend aanmerkingen te maken op mijn uitspraak en een derde deel zegt tegen het tweede dat het moet zwijgen. Met als resultaat dat het lijkt alsof ik aan de valium zit.’

Sympathieke klootzak

Dat valt wel mee. Sinds House op tv kwam, heeft Laurie in de VS immers niets dan euforische kritieken gekregen. De Washington Post noemde zijn vertolking ‘gevaarlijk dicht bij de perfectie’, terwijl de Seattle Times simpelweg schreef: ‘Er zijn drie redenen om naar House te kijken: Hugh Laurie, Hugh Laurie en Hugh Laurie.’ Tegelijk haalde de serie hoge kijkcijfers – meer dan Lost bijvoorbeeld – en groeide de hoofdrolspeler zelf uit tot ‘sekssymbool voor de denkende vrouw’. Het magazine TV Guide riep Laurie (leeftijd: 46) zelfs uit tot ‘TV’s sexiest man’. Die ontvangst heeft de acteur natuurlijk niet te danken aan zijn vlekkeloze accent (de meeste Amerikaanse kijkers weten nog altijd niet dat hij een buitenlander is), maar aan de manier waarop hij erin slaagt om de misantroop House zo te spelen dat je ziet dat zijn cynisme vooral een pantser is en je automatisch sympathie voor hem krijgt. Bovendien zorgt zijn perfecte komische timing ervoor dat de sarcastische oneliners nog beter worden (vooruit, nog eentje: als een meisje hem zegt dat ze niet weet of haar aanstaande wel de vader is van haar kind, antwoordt hij: ‘De meest succesvolle huwelijken zijn gebaseerd op leugens. Je bent uitstekend begonnen.’)

Laurie is ook door zijn persoonlijke achtergrond de geknipte persoon om een mensenhater als House te spelen. De acteur groeide op als jongste van vier in een gezin waar de liefde niet ruim bedeeld was. ‘Bij momenten hield mijn moeder niet van mij’, zei hij ooit in een interview. ‘En ‘momenten’ gebruik ik hier als synoniem voor ‘maanden aan een stuk’.’ Halverwege de jaren 90 haalde de emotionele leegte van zijn jeugd hem in, toen hij voor het goede doel meedeed aan een autorace. Terwijl rond hem tientallen wagens crashten, stelde Laurie vast dat hij… zich verveelde. Hij ging naar de dokter die een klinische depressie vaststelde en sindsdien vecht de acteur tegen de neerslachtigheid. Vandaar dat Laurie volgens de producers van House zelden tevreden is over zijn prestaties en op de set veeleer apathisch reageert op alle jubelberichten uit de pers en van zijn oversten. Ook de loonsverhoging voor het derde seizoen – hij krijgt vanaf dit najaar 300.000 dollar per aflevering – bezorgt de acteur eerder een schuldgevoel dan blijdschap, zei hij onlangs tegen USA Today. ‘Mijn vader was ook een dokter. Ze zeggen wel dat iedere jongen zijn vader wordt als hij opgroeit; maar ik krijg om een valse versie van mijn pa te spelen in één week meer geld dan hij in zijn hele leven heeft gezien.’

‘HOUSE’

ELKE WOENSDAG – 22.50 VTM

Door Stefaan Werbrouck