Op hun ronde langs de zomerfestivals doen de heren van Arsenal komende zondag het Cactus Festival aan (Brugge, 11-13/7). Met welke platen, films en boeken vult Hendrik Willemyns deze zomer de gaatjes in zijn agenda op?

Wat blij dat je zondag de affiche met Bootsy Collins deelt, of zou je liever ruilen met vrijdag voor the B-52’s?

Spaar me van the B-52’s! Wat een verschrikkelijke groep, met hun overdreven happy en enthousiast gedoe. Love Shack staat in mijn top 5 van meest ergerlijke nummers. Die song op een feest horen kan volstaan om naar huis te gaan. En zangeres Kate Pierson staat zelfs twee keer in die top 5, dankzij R.E.M.’s Shiny Happy People. Naar Bootsy Collins kijk ik wél uit. Al hoop ik eerder op een set in de stijl van Praxis, Bill Laswells supergroep waar hij een tijdje bij was, dan op één in George Clintonstijl. Dat vind ik ook wel goed, maar die funk vind ik nogal langdradig and I’m easily bored. Liever iets extremer dus.

Wanneer is jouw eigen festivalgeschiedenis begonnen?

Heel vroeg al, rond mijn negende. Ik woonde in Torhout aan het plein waar de artiesteningang van Rock Torhout was. Toen we nog klein waren liet de boer die eigenaar van die grond was ons zelfs gewoon binnen. Mijn prilste herinnering is de Steve Miller Band ten tijde van Abracadabra en ook Talking Heads. Later ben ik nog onder de draad gekropen, heb ik nog stempels nagemaakt, tickets vervalst… Eén jaar heb ik er zelfs een handeltje van gemaakt om mensen illegaal het terrein binnen te smokkelen. Maar na mijn apenjaren ben ik wel voor mijn tickets beginnen te betalen, hoor.

Welke muziek maakt deel uit van jouw zomersoundtrack?

Goh, daar ben ik eigenlijk niet zo mee bezig. Ik luister vooral muziek als ik in de auto zit, of aan het wandelen of fietsen ben. Maar nu je het zegt, als het heel warm weer is, heb ik de neiging om heel koude elektronica op te leggen: Aphex Twin met Selected Ambient Works en Autechre.

Je omschrijft Arsenal vaak als een Brusselse groep. Geeft die stad je creatieve impulsen?

Jazeker, al is dat zo moeilijk te vatten, hé. Je pikt die impulsen onbewust op door rond te lopen, op café te gaan, iets te eten. Ik hou van de Brusselse energie omdat het een niet-geforceerde mix van culturen is, en zo zie ik Arsenal ook graag. We zijn op zoek naar een pand om onze volgende plaat op te nemen, maar Brussel wordt steeds duurder, hé. Alhoewel het misschien net goed is om ons nergens vast te pinnen. Of onze studio in één laptop kan? Nee, we werken niet zo graag met plug-ins, wij verkiezen nog altijd keyboards. En John (Roan, de andere helft van Arsenal; nvdr.) heeft sinds kort ook een voorliefde voor Ebay en orgels ontwikkeld. Zo zijn we al een drietal orgels rijker geworden, onder andere de Eminent, die bekend werd door Jean-Michel Jarre en die we veel gebruikt hebben op Lotuk.

Vul jij zomerse avonden vaak met film en dvd?

Af en toe. Onlangs heb ik Lust, Caution en No Country for Old Men gehuurd. Ik ben niet zo’n filmfreak en dat heb ik evenmin met tv-series. Al kan ik wel een hele nacht blijven doorkijken naar afleveringen van Entourage. Ik durf ook wel eens te beginnen aan een film van Andrei Tarkovski, onlangs Andrey Rublyov nog.

Grijp je in de zomer ook wel eens naar een boek?

Niet meer dan anders, ik lees het hele jaar door. Momenteel Brieven van Anton Tsjechov. En daarvoor The Beautiful and Damned van F. Scott Fitzgerald, aan wie ik echt verslaafd ben geraakt: die beschrijvingen, de personages, de verhalen… die man heef tachtig jaar geleden de basis van de moderne ‘popliteratuur’ gelegd: wat hij schrijft klopt vandaag nog altijd. Heel straf.

Lees je dat dan in het Engels?

Ja, doordat ik al vrij jong in het Engels ben beginnen lezen, ben ik die taal met literatuur gaan associëren. Ik heb echt niets tegen Nederlandstalige literatuur, maar omdat ik nog zo veel in het Engels wil lezen kom ik er niet toe. Da’s eigenlijk zonde vindt ook mijn vriendin, die zegt dat ik absoluut Geheime Kamers van Jeroen Brouwers moet lezen.

Hans Van Goethem