ODE AAN EEN GROOTHEID. SCHILLER BEWIJST HET: Romantische klassiekers van twee eeuwen oud kunnen nog brandend actueel zijn.

TONEELGROEP AMSTERDAM EN THEATERCOMPAGNIE.

OP 18 OKTOBER IN HASSELTS CULTUURCENTRUM, OP 12 EN 13 NOVEMBER IN NTGENT EN TOT 18 DECEMBER OP TOURNEE. INFO VIA www.toneelgroepamsterdam.nl

DONMAR WAREHOUSE

VANAF 7 OKTOBER IN APOLLO THEATRE, SHAFTESBURY AVENUE, LONDON (VK). Tickets: tel. 0044 0870 890 1101.

Don Carlos

Mary Stuart

Tweehonderd jaar geleden stierf Friedrich Schiller, de Duitse arts, toneelschrijver, dichter, historicus, filosoof en professor wiens ode An die Freude in Beethovens Negende weerklinkt en door de Europese Unie inmiddels als volkslied – foei – is geannexeerd. De Antwerpse toneelgroep De Roovers (vernoemd naar Schillers debuutwerk) houdt hier doorgaans de herinnering aan Schiller levendig, maar in dit herdenkingsjaar moet de Vlaamse toneelganger op buitenlandse gezelschappen rekenen. Toneelgroep Amsterdam stelt samen met De Theatercompagnie het familiedrama Don Carlos voor. Het origineel duurt zo’n zeven uur, maar dat is tegenwoordig zelfs voor de meest fervente cultuurfan een brug te ver. In de XXS-versie bevat de klassieker nog voldoende inhoud om het mechanisme van de macht bloot te leggen, waarin geen plaats is voor liefde, vriendschap of tolerantie.

In de West End is Maria Stuart te bewonderen in een productie van het Donmar Warehouse. Daarmee is Schiller aan een triomftocht in Londens commerciële theaterwijk bezig, want in het voorjaar speelde Don Carlos er nog voor volle zalen. In Peter Oswalds nieuwe, verbluffende vertaling schildert Mary Stuart een dubbelportret van de protestantse koningin Elizabeth I en haar grote rivaal, de katholieke Mary Queen of Scots. Beide koninginnen, gehuld in zestiende-eeuwse gewaden, staan wat buiten het strenge, kale decor waarin de hofhouding er in grijze maatpakken en met aktentassen bijloopt. Het hoogtepunt is de scène waarin een verzopen Mary aan een onder een paraplu schuilende Elizabeth smeekt om haar in leven te laten – een ontmoeting die in werkelijkheid nooit plaatsvond. Elizabeth tekent Stuarts doodvonnis en protesteert dan dat het niet onmiddellijk had moeten worden uitgevoerd. Een zet van een doortraptheid waarvan Schiller hoopte dat wereldleiders er nog konden aan ontsnappen, maar waar geen mens ter wereld vandaag nog van opkijkt.

Wim Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content