Vrijdag 30/9, 20.45 – vtm

Nog een talentenjacht tussen My Name is en The Voice, hoe verzinnen ze het toch bij vtm? In Domino – De Zoektocht zoekt de zender een acteur die de hoofdrol kan vertolken in de nieuwe musical rond de songs van Clouseau die op stapel staat. Francesca Vanthielen presenteert, Vera Mann, Stany Crets en musicalregisseur Frank Van Laecke bevolken de jury, en Ronny Mosuse probeert na de eerste schifting als coach de kandidaten op de rechte toonladder te houden.

Vertel eens: naar wie zijn jullie op zoek?

Ronny Mosuse: Naar de jongeman die de hoofdrol zal spelen in de musical Domino. Regisseur Frank Van Laecke heeft een musicalscenario geschreven waarin alle hits van Clouseau wonderwel op hun plaats vallen. Het komt erop neer dat Sam in zijn woonplaats Swentibold het hart van ene Domino (gespeeld door Deborah De Ridder, winnares van Op Zoek naar Maria, nvdr) tracht te veroveren.

Door nummers van Clouseau te zingen?

Mosuse: Zoiets, ja. Pas op: je mag dat niet onderschatten. Clouseauliedjes zijn dan misschien niet van dezelfde technische aard als de gebruikelijke musicalnummers – het zijn pophits – maar je moet ze in al hun eenvoud wel overtuigend weten te brengen. En dat terwijl het origineel, met name Koen Wauters, bepaald niet min is.

Moet Sam als twee druppels water op Koen Wauters lijken, of net niet?

Mosuse: Net niet! In het eerste geval moet je al minstens even goed zijn als Koen om het publiek in de zaal mee te krijgen, dat lijkt me een heel ondankbare taak. Nee, de ideale Sam lijkt mij eerder iemand die Koen Wauters even doet vergeten. Dat doet hij door net niet op Koen te proberen lijken, maar door de liedjes op zijn eigen manier te zingen en zo het publiek mee te nemen in het verhaal van Domino.

Ik heb de indruk dat de kandidaten niet de ‘usual suspects’ zijn, maar eerder nette jongens die nu pas buiten mogen van hun moeder.

Mosuse: Ik zou niet zo scherp stellen dat al onze kandidaten ideale schoonzonen zijn, maar het klopt wel: dit programma brengt mensen op de been die zich voor al die andere talentenjachten niet geroepen voelden.

De ‘jury duties’ zijn voor Vera Mann, Stany Crets en regisseur Van Laecke. Voel jij je beter in rol van coach?

Mosuse: Toch wel, dan moet ik niet meer mee die vervelende beslissing nemen: ‘Jij valt af.’ Nu komt het erop aan om elke kandidaat zo goed mogelijk klaar te stomen voor het podium. En we gaan voor het complete musicalplaatje: Veerle Dobbelaere zal waken over het acteerwerk, danscoach Lise Alexander ziet toe op het voetenwerk, en mijn taak is om ervoor te zorgen dat de zang snor zit.

Wat is eigenlijk de grootste misvatting bij mensen die zich in zo’n avontuur gooien?

Mosuse: Dat je best wel ballen moet hebben om op de planken te kruipen. En dat je op je gezicht moet durven te gaan om daaruit te leren. We kennen allemaal het beeld van Idool-audities, waarbij iemand zegt thuis heel mooi te kunnen zingen, om dan voor de jury compleet dicht te klappen. Dat is omdat ze dat gevoel van ‘Oei, ik kan hier afgaan’ niet overwinnen. Waardoor ze net afgaan.

Jij bent zowat een generatiegenoot van Clouseau. Welke herinneringen hou jij over aan hun prille succesperiode?

Mosuse: (lacht) Dat we allemaal nog mooi en jong waren! Goh, na onze derde plaats in de Rock Rally van 1988 zijn we met The B-Tunes beginnen op te treden, en als we in het Brusselse op de planken stonden, deelden we vaak de affiche met hen. Ik zie de ‘Clouseaukes’ nog zelf met hun versterkers slepen. En nog geen jaar later werden ze aanbeden als goden.

Zelf nog plannen om god te worden?

Mosuse: Laat mij eerst nog maar eens een eigen plaat maken. Tegen het einde van 2012: dat lijkt mij wel een strakke deadline.

(H.V.G.)