Woensdag 6/3, 21.35 – Canvas

Voor zijn nieuwe programma Het verdriet van Europa laat Rudi Vranckx het woelige Midden-Oosten even links liggen, ‘want ik vind niet dat de Europese crisis minder belangrijk is dan de Arabische revolutie’.

Het verdriet begint in IJsland?

RUDI VRANCKX: Klopt, net als De vloek van Osama en De revolutieroute hebben we Het verdriet van Europa opgevat als een reisprogramma en deze keer hebben we het besmettingsproces van de financiële crisis als leidraad gevolgd. IJsland was met zijn ontspoorde bankensector de eerste dominosteen die omviel. Daarna doen we Ierland aan. Dat land kwam niet louter door een bankencrisis in de problemen, maar ook door een vastgoedcrisis.

In de tweede aflevering trek je dan naar Griekenland en, niet geheel chronologisch, Italië. Waarom?

VRANCKX: Omdat de crisis niet in elk land louter het gevolg was van de bankencrisis, die begon op Wall Street. En Griekenland kende geen vastgoedbubbel, daar groeide de schuldenberg aan door jarenlang corrupt beleid. Italië is een land dat verlamd wordt door corruptie, nepotisme en economische verstarring. Daar praat ik niet langer met bankiers en vastgoedmakelaars, zoals in IJsland en Ierland, maar onder meer met de nabestaanden van een student filosofie uit Palermo. Die jongeman had zelfmoord gepleegd omdat hij geen toekomst voor zichzelf zag in zijn land.

Tegen dat dit verschijnt, is de verkiezingsuitslag in Italië bekend en weten we ook hoe activist Beppe Grillo gescoord heeft. Jij sprak met hem. Is hij echt een komiek met wie niet te lachen valt?

VRANCKX: Grillo is een typisch Italiaans verschijnsel. Hij klaagt – terecht – mistoestanden aan, maar komt niet met een antwoord op de problemen. Wel zegt hij dat we blij mogen zijn dat hij, en niet een gevaarlijker figuur, opkomt voor de misnoegden.

De reis eindigt in België.

VRANCKX: Voor de laatste aflevering interview ik landgenoten aan wie ik vraag de Belgische problemen binnen een Europees perspectief te bekijken: politicus Guy Verhofstadt, Paul Jorion, een ex-bankier die nu een kritische hoogleraar is, ondernemer Caroline Ven, cultuurpaus Gerard Mortier en Thomas Decreus, een filosoof die aanleunt bij de nieuwe andersglobalisten, de indignado’s.

Heb je de opnames van Het verdriet van Europa gecombineerd met oorlogsverslaggeving voor Het journaal?

VRANCKX: Ja, en als ik van een oorlogsgebied terugkwam, kostte het me moeite om de knop om te draaien. Gelukkig draaiden we Het verdriet van Europa met een empathische regisseur, die me eerst liet acclimatiseren. Anderzijds is de afwisseling welkom. In oorlogsgebied schoot me wel eens te binnen: deze oude aap heeft langzaam behoefte aan andere dingen.

Hoor ik je nu mentaal voorbereiden op een vaarwel aan de oorlogsverslaggeving?

VRANCKX: Oh nee, voor die stap ben ik zeker nog niet klaar. Wel wil ik mijn horizon verruimen. Bij Canvas denken we na over een nieuw programma en samen met tekenaar Caryl Strzelecki ga ik een graphic novel maken over de Arabische revolutie: De gierenclub, naar The Vulture Club, een Facebookgroep van internationale oorlogscorrespondenten.

(H.V.G.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content