Weinig levens zijn zo boeiend als die van beroemde muzikanten. Daarom zijn ze ook een favoriet onderwerp van documentairemakers, zoals andermaal mag blijken uit de selectie muziekdocu’s op het 34e Filmfestival van Gent. Vijf uitschieters uit het programma.

Lou Reed’s Berlin

Mensen die de recente passage van Lou Reed in Vorst Nationaal bijwoonden, waren formeel: een oude man met ‘de dynamiek van een zak aardappelen’ en ‘het charisma van een dode hond’. Toch staat de voormalige stichter van The Velvet Underground nog steeds hoog aangeschreven bij elke cool cat in de rockwereld. Toen hij in 1973 na zijn glamrockklassieker Transformer trots Berlin aan de wereld liet horen – een ontoegankelijke conceptplaat over twee verliefde junkies in de stad van de Muur – stopte die wereld collectief de vingers in de oren. Van Reeds droom om de van een orkestarrangement voorziene songs live te brengen, kwam dan ook niets in huis. Tot nu: 33 jaar later toert de Brooklynite dan toch de wereld rond met de concertbewerking van wat inmiddels als een van zijn beste albums wordt beschouwd. Voor Lou Reed’s Berlin registreerde kunstenaar-cineast Julian Schnabel vijf van deze optredens in het New Yorkse St. Ann’s Warehouse. Benieuwd of de ene flamboyante artiest de andere de kiss of life heeft gegeven.

Joe Strummer: The Future is Unwritten

White Riot, London Calling of Rock the Casbah: laat een van deze klassiekers van The Clash door de luidsprekers knallen en de dansvloer verandert op slag in een zweterige pogopit vol leren jekkers en mohawks. Getormenteerde bandleider Joe Strummer ging ook na de split van zijn invloedrijke punkband door. Toen zijn eerste soloplaat flopte, begonnen zijn wilderness years, maar in 1999 maakte de hogepriester van de punkrock een knaller van een comeback met The Mescaleros. Een resurrectiegeschiedenis waaraan in 2002 een abrupt einde kwam toen Strummer geheel onverwachts het tijdelijke voor het eeuwige ruilde. Documentairemonument Julien Temple – van de Sex Pistolsontmaskering The Great Rock ‘N Roll Swindle – combineert in Joe Strummer: The Future is Unwritten exclusief beeldmateriaal met onlangs ontdekte audio-opnames en maakt zo van de eendimensionale punker eindelijk een mens van vlees en bloed. Nog niet overtuigd? Weet dan dat Martin Scorsese een Strummerfan van het eerste uur is: ‘He took us back to the excitement of hearing the first rock ’n roll bands.’

Sanctuary: Lisa Gerrard

Het blijft een raadsel waarom Nieuw-Zeelander Peter Jackson zijn Australische buurvrouw Lisa Gerrard niet castte als elfenkoningin in The Lord of the Rings. Met haar ranke verschijning en voorliefde voor etherische klanken had ze de pseudopuntoren Liv Tyler en Cate Blanchett ongetwijfeld van het scherm gespeeld. Voor zwartjassen en andere gothic rockers ons beginnen te bekogelen met schedels, dode vleermuizen en allerhande elixirs: natuurlijk heeft de voormalige zangeres van Dead Can Dance bovenal een paar van de meeslependste soundtracknummers van de afgelopen jaren op haar naam (o.m. voor The Insider, Black Hawk Down en Mission: Impossible II). Daar zijn ook Michael Mann, filmmuziekcomponist Hans Zimmer ( The Rock, Gladiator, The Lion King) en Lisa’s landgenoot Russell Crowe het over eens. Zij vertellen in Sanctuary: Lisa Gerrard wat ze zo betoverend vinden aan deze grande dame. Dat de documentaire gebaseerd is op de structuur van de alchemie – iets met zes hoekstenen – doet de naald van onze guilty pleasure-meter nu al uitslaan!

Arena: Pete Doherty

Wanneer hij geen bonje heeft met zijn knipperlichtlief Kate Moss, zich niet moet aanmelden in de dichtstbijzijnde rechtszaal en geen belangrijke date heeft met een of andere dealer, blijkt Brits tabloidfavoriet Pete Doherty een van de talentvolste muzikanten van zijn generatie. Reden te meer voor de Arena-ploeg, het prestigieuze BBC-documentaireteam, om het omstreden ex-lid van The Libertines enkele maanden te volgen. Resultaat: een portret van de artiest als gewone man, die tijdens zijn dagelijkse beslommeringen lak heeft aan alles en pas echt openbloeit wanneer hij met zijn makkers van Babyshambles op het podium staat. Een apologie van een onbegrepen genie, of een elegie voor een tragische could have been? We laten het aan u over.

Heima – Sigur Rós

Een nummer 1-hit zullen ze waarschijnlijk nooit scoren en de kans bestaat dat Fixkesfans bij het horen van hun naam denken aan een of andere levensgevaarlijke aandoening. Toch waren de vertoning van Heima, de docu over Sigur Rós, en hun aanvullende 20 minuten durende akoestische set in de Vooruit in minder dan twee uur uitverkocht. Waarom dan nog deze vermelding? Omdat de combinatie van de ijle klanktapijten die de postrockband weeft en de poëtische beelden van hun tournee door hun heimat IJsland een op zijn minst bezwerend resultaat zal opleveren. Of hoe overjaarse bosnimf Björk haar status van succesvolste freaky IJslandbewoner stilaan dreigt te verliezen.

Door Steven Tuffin