Dieter Sermeus van Trix heeft stiekem een boon voor jarentachtigliedjes met saxsolo’s

Dieter Sermeus speelt op 19 december nog één reünieshow met Orange Black (in de Gentse Charlatan), maar dezer dagen is hij in de eerste plaats artistiek leider van het Antwerps muziekcentrum Trix.

Dieter Sermeus: Goeie muziek programmeren boeit mij – uiteraard – maar dat is maar een deel van mijn job. Mijn hart ligt ook bij wat ze hier ‘de kelder’ noemen, de educatieve werking. We willen proberen het talent dat daarbuiten rondloopt over onze drempel te krijgen. Die moet zo laag mogelijk liggen, zodat we de kleur van de stad aantrekken en niet alleen de usual suspects. Idealistisch, ik weet het wel, maar dat willen veranderen helpt mij om lachend de dag door te komen.

Een andere bron van jouw geluk is theater.

Sermeus: Ik zag laatst bij het Toneelhuis Sylvia, over Sylvia Plath, de dichteres die in 1963 zelfmoord pleegde. Een toegankelijke, technisch sterke voorstelling – er kwamen ook filmbeelden aan te pas – waarin de verschillende identeiten van Plath door een stuk of vijftien actrices werden gespeeld, met muziek geschreven en gespeeld door An Pierlé. Zo kreeg je een ongelofelijk straf beeld van wie Plath was. Als man dacht ik: voor vrouwelijke kunstenaars, zeker in die periode en wellicht nu nog altijd te vaak, zijn er best wel wat moeilijkheden te overwinnen. Gewoon al in de knoei zitten met kinderen opvoeden bijvoorbeeld, terwijl je ook vrij je kunst wilt uitoefenen.

Sciencefiction is het afgelopen jaar een van je interessesferen geworden.

Sermeus: Ik ben altijd al wel een fan geweest van Philip K. Dick en zijn boek Do Androids Dream of Electric Sheep?, waarop Blade Runner is gebaseerd. Intelligente scifi, zeg maar. Soms ga ik op zaterdag met mijn kinderen naar de Vogeltjesmarkt, waar ook een stripwinkel is. Daar heb ik De werelden van Aldebaran ontdekt, een reeks van de Braziliaanse tekenaar Leo. Veel traditionele stripliefhebbers knappen af op zijn atypische tekeningen, hoe mooi ze ook zijn. Het verhaal gaat niet over goeien en slechten, maar is filosofischer van aard. Ik bedenk me nu net, waarschijnlijk door mijn vorige tip, dat de sterke figuren in feite vrouwen zijn. Verder heb ik ook Ian McEwans roman Machines Like Megelezen, machines zoals ekik dus.

Meteen in de Antwerpse vertaling?

Sermeus: Sorry, dat was eventjes plat. (lacht) Het gaat over een man die een van de eerste tien prototypes van een androïde koopt, een robot met artificiële intelligentie. McEwan roept daarmee vragen op, zoals: mag ik zo’n robot uit zetten als ik hem niet meer tof vind? Die androïde herprogrammeert zichzelf uiteindelijk ook. Dat klinkt nu allemaal een beetje onnozel maar het is wel Ian McEwan en dus helemaal níét onnozel.

Welke plaat draai je tegenwoordig het vaakst?

Sermeus: How to Live van Modern Nature. Die komen naar de Trix. Ik zal eerlijk zijn: ik krijg ze voorlopig nog niet aan de man gebracht. Maar wél een heel schone plaat. Muziek op mijn lijf geschreven: vrij, open, op het einde komt er nog een sax voorbij… Ja, ik heb stiekem altijd een boon gehad voor jarentachtigliedjes met saxsolo’s. (lacht)