‘De oorlog tegen Hollywood’, zo luidde de titel bij het coverbeeld van Stephen Dorff. De 26-jarige acteur, die toen de hoofdrol speelde in Cecil B. Demented, stond volgens de kenners een grote toekomst te wachten in de filmindustrie, als hij zijn rebelse houding – samengevat in zijn motto ‘So Fucking What’ – maar een beetje onder controle zou kunnen houden. Dat Dorff op dat moment nog geen wereldster was, had hij te ‘danken’ aan Leonardo Di Caprio, die de hoofdrol in Titanic voor zijn neus had weggekaapt. Maar daar zat Dorff niet mee in, zo vertelde hij. ‘Ik streef naar een carrière zoals die van Jack Nicholson, Sean Penn en Johnny Depp. Had ik Titanic gedaan, dan was ik altijd dat joch op die boot gebleven.’ We vrezen dat de vergelijking tussen de huidige filmografie van Dorff – die sinds 2000 vooral meespeelde in obscure (tv-)films – en die van DiCaprio toch in het voordeel uitdraait van dat joch op die boot. Vierde in 2000 zijn tiende verjaardag: de Ierse rockgroep Therapy?, die in de jaren 90 de angsten van duizenden pubers verwoordde in songs als Nowhere en Die Laughing. Naar aanleiding van de verjaardag bracht de band een terugblik uit, So Much For The Ten Year Plan, een ironische titel die even goed op het volgende decennium kon slaan, aldus zanger Andy Cairns. ‘Alles wat we doen, komt heel natuurlijk. Ook voor de komende tien jaar hebben we geen plan.’ Gewoon hetzelfde, maar dan met veel minder succes, zo zouden wij 2000-2010 in het geval van Therapy? dan weer omschrijven. Soms, heel soms hebben we de bal eens misgeslagen in dit magazine. Bijvoorbeeld toen Radiohead eind 2000 Kid A uitbracht, de opvolger van het doorbraakalbum OK Computer waarop de band een meer experimentele richting uitging. Kid A kon ons maar matig boeien: songs als Everything In Its Right, Idiotecque of How To Disappear Completely kregen nog de omschrijving ‘juweeltjes’ mee, maar elders op de plaat ‘doet de experimenteerdrift van Thom Yorke Radiohead ontsporen en gaat de groep op zijn bek’. Desondanks eindigden we met een positieve noot: ‘Vermoedelijk zal de herbronning pas later echt renderen. Als Radiohead volgende keer het evenwicht hervindt, maakt de groep met deze interessante bagage opnieuw een wereldplaat. Zeker weten.’ Tien jaar later stond Kid A hier op deze plaats bovenaan in ons lijstje ‘beste albums van het afgelopen decennium’. D’oh!
(S.W.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
