Elke dinsdag, 20.45 – Acht
Nu Arnold Schwarzenegger na het seksschandaal voorgoed in de coulissen van Hollywood lijkt te zijn verdwenen, zullen we zijn bekende zinnetje ‘I’ll be back’ maar reserveren voor Dexter Morgan, de sinistere, maar sympathieke seriemoordenaar die de straten van Miami veilig houdt. In tegenstelling tot de Terminator zien we Dexter ook graag terugkeren, want de reeks die zijn naam draagt, wordt seizoen na seizoen alleen maar sterker. In het uitstekende derde seizoen raakt de teruggetrokken psychopaat bevriend met Miguel Prado, een openbaar aanklager en de broer van een man die Dexter per ongeluk vermoord heeft. En hij ontdekt dat ook vrienden soms duistere geheimen kunnen hebben. Executive producer en schrijver Clyde Phillips was van bij het begin bij Dexter betrokken. Na afloop van het – nog sterkere – vierde seizoen verliet hij de reeks, maar voor ons blikt hij nog één keer terug.
Was het moeilijk om een personage als Dexter aflevering na aflevering sympathiek voor te stellen?
Clyde Phillips: Dat was en is inderdaad de zwaarste opdracht. Dat Dexter een psychopaat is die met de regelmaat van de klok dodelijke slachtoffers maakt, kun je niet wegsteken. Vandaar dat we keer op keer op zoek moesten naar manieren om zijn daden begrijpelijker te maken. Op het moment dat de kijkers stoppen met Dexter te sympathiseren, moet ook de reeks ermee ophouden. Gaandeweg hebben we echter ingezien dat het publiek flink wat pikt van Dexter. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ze in hem een afspiegeling zien van hun eigen donkere kant.
Een opvallend element in de reeks is de voice-over van Dexter. Zo’n commentaarstem komt vaak geforceerd over; waren jullie niet bang dat jullie hetzelfde probleem zouden hebben?
Phillips: Je hebt gelijk: in de meeste tv-reeksen is een voice-over een teken van luiheid. Wij hadden echter geen andere keuze: Dexter kan namelijk niemand over zijn daden vertellen behalve het publiek. Dat verklaart meteen het succes van onze reeks: de kijkers voelen zich vereerd omdat een bloeddorstige gek hen in vertrouwen neemt. (Lacht)
In het derde seizoen raakt Dexter bevriend met Miguel Prado, een hardvochtige openbare aanklager gespeeld door ‘NYPD Blue’- en ‘The West Wing’-ster Jimmy Smits.
Phillips: Smits is een echte veteraan die het klappen van de zweep kent als geen ander. We beseften dat we zo iemand nodig hadden om de serie naar een hoger niveau te tillen. Als je iemand van Smits’ kaliber inhuurt, dwing je de rest van de acteurs om hun best te blijven doen. Trouwens: aanvankelijk wilde Jimmy niet weten van ons aanbod. Pas toen hij merkte dat zijn personage een donker kantje had, hapte hij toe. Hij was het namelijk moe om steeds opnieuw als ‘good guy’
gecast te worden. (Lacht)
Wie is je favoriete personage?
Phillips: Ik besef dat ik Dexter zou moeten antwoorden, maar ik blijf een boontje hebben voor zijn zus Debra. Ze is net zoals haar broer allesbehalve perfect. Diep vanbinnen is ze eenzaam, ambitieus en breekbaar, maar de buitenwereld krijgt alleen maar een vloekende, dominante, harteloze façade te zien. Dat ik Jennifer Carpenter (de actrice die Debra vertolkt; nvdr.) bovendien een van de meest miskende talenten van haar generatie vind, draagt alleen maar bij tot mijn voorliefde voor Debra.
‘Dexter’ staat bekend als een reeks die steeds sterker wordt. Wat is het geheim?
Phillips: In tegenstelling tot vele andere series kunnen wij nooit op onze lauweren rusten. We moeten altijd aandachtig blijven, omdat het gevaar dat de reeks een simplistisch politiefeuilleton wordt te groot is. Daarom concentreren we ons in de eerste plaats op onze personages en op wat zij meemaken. Het verhaal – dat op het kleine scherm zo vaak primeert – komt bij ons pas op de tweede plaats.
In de Verenigde Staten start binnenkort het zesde seizoen. Jij bent er na de vierde reeks uitgestapt: had je genoeg van al het geweld?
Phillips: Laat me niet lachen. Hoe meer bloed, hoe liever! (Lacht) De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vanwege mijn gezin afscheid heb genomen van mijn favoriete seriemoordenaar. Toen ik met de reeks bezig was, vertoefde ik negen maanden per jaar in Californië, terwijl mijn echtgenote en dochter in Connecticut achterbleven. Tijdens de drie maanden die ik ononderbroken met hen doorbracht, merkte ik telkens weer dat ik grote hoofdstukken uit hun leven had gemist. Bovendien bleek mijn dochter – die nu dertien is – allesbehalve opgezet met het idee dat haar vader grotendeels afwezig zou zijn gedurende haar puberteit. En zeg nu zelf: wat voor een vader zou ik zijn als ik die opmerking had genegeerd?
STEVEN TUFFIN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
