dEUS, Following Sea ***

dEUS legt een hinderlaag waar je met plezier in loopt.

IN A BAR BY THE SEA. Hun naam was hAAS. Toen verscheen plots, onaangekondigd en amper 261 dagen na de vorige, een nieuwe plaat van dEUS. En Following Sea is een goeie, ook dat nog.

Rock

PIAS

Zo moet dat: plaat klaar en de straat op ermee. Wat heeft de muziek eraan om op de hoogste verdieping van de platenfirma weifelend over tafel te worden geschoven en vervolgens de kluis in te gaan tot de marketeers hun artillerie in stelling hebben gebracht? Natuurlijk: géén plan is ook een plan, maar anno 2012, met het internet als wagenwijd distributiekanaal, is dit toch het soort hinderlaag waar je als modale muziekliefhebber wat vaker argeloos in zou willen lopen.

Tom Barman had wel al laten verstaan dat er in de lange, slepende aanloop naar voorganger Keep You Close zodanig veel songs op de plank waren beland dat die mondjesmaat, via ep’s, de wereld in zouden worden geholpen. Goed dat het anders is uitgedraaid, al was het maar voor de impact van single Quatre Mains: een zwoele, nachtelijke opener waarin Barman in overtuigend parlando-Frans zijn gedweep met Serge Gainsbourg naar een logische conclusie drijft.

Muzikaal vaart Following Sea (een maritieme term) op veel meer kusten aan dan Keep You Close. Het bij elke luisterbeurt groeiende Sirens lijkt – nu niet schrikken – het ruige, getroebleerde broertje van Gino Vannelli’s Wild Horses: zelfde passie en rusteloosheid, u moet er eens op letten. En Girls Keep Drinking is ZZ Top (het gegrom uit La Grange) meets Talking Heads (de synths op Stop Making Sense). Waarom ook niet.

Evenmin te ontkennen is dat de duistere, claustrofobische introspectie van de acht maanden oude zusterplaat hier geregeld met zorgelozer songs wordt gecounterd. Het kringelende Nothing, het door Peter Vermeersch van een wuft strijkersarrangement voorziene The Soft Fall en dan het mandolinemoment Crazy about You, een dwaze knieval voor het lief: ik kan slechts songs schrijven, maar ik schrijf ze wel voor jou.

Minpunten? Hidden Wounds blijft zowel muzikaal (een overdaad aan synths, overigens ook elders alomtegenwoordig) als inhoudelijk (over posttraumatische stress bij militairen) te veel dood gewicht. En Fire Up the Google Beast Algorithm – ietwat drammerige nineties-indierock – staat tussen de prikkelende, onderkoelde funk van The Give Up Gene en de breedvoerige afsluiter One Thing about Waves vooral te roepen dat Following Sea meer verzameling is dan plaat.

Maar laten we wel wezen: op die verzameling staat veel goeie popmuziek, en anno 2012 verwacht men dat van popmuzikanten. Ja, dat blijft.

DOWNLOADTIP

Quatre Mains

Sirens

Crazy about You

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content