Deafheaven

Gezwollen postrock, elegische shoegaze en teisterende black metal die, schuimkopjes vormend, tegen elkaar op klotsen: rock-‘n-roll heeft een heel eind afgelegd sinds Be-Bop-A-Lula. Zoals zanger George Clarke zich onverstaanbaar krijsend bedient van de vocale praktijken van de zwarte metalen niche, valt nooit uit te sluiten dat hij de bereidingswijze van asperges met Italiaanse crunch staat te debiteren. Het zou zomaar kunnen, want de meesterlijk bemeten, als in suites verlopende muziek op Deafheavens vierde suggereert bevrijding, vastberadenheid en menselijkheid. Deze band heeft jarenlang aan een eigen stijl geschaafd en vervolmaakt die nu in kunststukjes zoals Honeycomb of Canary Yellow, epische luisterboeken waarbij men zelf het verhaal zal willen verzinnen. Of de oven aansteken.