Een Britse krant omschreef hem ooit als ‘een drugsverslaafde seksdwerg’, maar those days are over. Brian Molko nam voor het vijfde album van Placebo een snelcursus Volwassen Worden, en dat zullen we geweten hebben. ‘Ik ben zelfs afgekickt van mijn pornoverslaving.’

Seks, drugs & andere zwijnerijen. De meeste groepen doen er zedig het zwijgen toe, maar Placebo maakte er als geen ander zijn handelsmerk van. NME bombardeerde hen tot ‘decadentste groep in dit melkwegstelsel’, en volgens Melody Maker kwam Ozzy Osbourne als hellraiser niet eens aan de enkels van zanger Brian Molko. In interviews mocht Molko graag vertellen hoe hij ‘een spoor van bloed en sperma’ door Europa trok – fijnzinnig is anders, maar het blijft wel een quote die niet had misstaan op de achterflap van The Dirt of Hammer Of The Gods.

Door alle verhalen over cocaïne, heroïne en – écht gelezen! – orgieën met dubbelgangergroupies raakte de muziek van Placebo af en toe wat ondergesneeuwd, maar ten onrechte. David Bowie noemde hen lange tijd ‘zijn lievelingsgroep’, Frank Black, Bono en Robert Smith outten zich als fan en Michael Stipe zou naar verluidt zelfs een Placebo-sticker op zijn ijskast hebben – voor de nieuwe plaat ‘Meds’ was hij in elk geval bereid tot een duet, Broken Promise.

‘Broken Promise is een nummer over overspel, en het leek ons wel cool om dat met twee mannen te zingen’, vertelt Brian Molko me in het poepchique Parijs Costes-hotel. Hij heeft net ontbeten met fruitsla, sigaretten en rode wijn – Het Leven Zoals Het Is: Rock-‘N-Roll!

In de aanloop naar ‘Meds’ werd je drieëndertig, volgens ervaringsdeskundigen een magische leeftijd. Iets van gemerkt?

Molko: Toch wel. Eind 2004 heb ik mezelf op een herbronningskuur in India getrakteerd. Ik had het eventjes gehad met het hele circus, ik moest een en ander op een rijtje zetten. A lot of being in a band is about being a perpetual teenager, maar er bestaat ook zoiets als een overdosis onvolwassenheid. Voor mij was het in elk geval tijd om de knop om te draaien.

Als een rockster ‘herbronningskuur in India’ zegt, denkt een journalist meteen aan ‘ontwenningskliniek’.

Molko:(half ontwijkend) Drugs en verslavingen waren een grote issue, maar het ging om meer dan dat. Ik vond dat het over de hele lijn anders moest – ik had geen zin om een wandelend rock-cliché te worden. Voor ik terugkeerde naar Europa schreef ik A Song To Say Goodbye, als boodschap aan mezelf. ‘Vaarwel mijn oude leven. Het is fijn geweest, maar de wereld heeft niks aan dode zangers.’ Hét doorslaggevende argument was de geboorte van mijn zoontje Cody vorig jaar. Zodra ik hem zag wist ik: time to jump on the Reality Express. Ik wil dat hij trots op me wordt, ik zou het vreselijk vinden als hij zich voor me zou schamen.

Ik wil niet cynisch klinken, maar wat als hij op z’n zestiende vraagt: ‘Papa, is het waar dat je met Placebo ooit een spoor van bloed en sperma door Europa trok?’

Molko: Dan zal ik ‘m de waarheid vertellen: dat z’n vader héél erg jong en onbezonnen was toen hij die uitspraak deed. For the record: ik heb daar echt spijt van, hé. Niet van de feiten op zich – we waren niet erger dan andere rockgroepen, integendeel – maar wel van het feit dat we er in interviews zo’n grote mond over opzetten. Eigenlijk zouden journalisten jonge, arrogante muzikanten tegen zichzelf moeten beschermen. Maar natuurlijk doen ze allemaal het omgekeerde. Het is zoals Lou Reed zingt: ‘ They’re gonna do you in public / ‘Cause you’re growin’ up in public / With your pants down.‘

Ik heb jullie houding altijd heel ambigu gevonden. De ene keer zeiden jullie: ‘In ieder sterk verhaal over ons zit een kern van waarheid.’ De andere keer: ‘We ontkennen alles.’

Molko: Er is effectief een tijd geweest dat we dachten: ‘ Never let the truth get in the way of a good story.‘ We koketteerden er zelfs een beetje mee. Maar op de duur werden de verhalen zo gortig dat we ze wel moesten ontkennen. Ik heb een keer over mezelf gelezen dat ik 700 pond per dag aan drugs spendeerde. Ze-ven-hon-derd pond! Dat is geen indianenverhaal meer, hé, dat is regelrechte laster. Een Engels tijdschrift heeft zelfs ooit een ‘interview’ met ons gepubliceerd dat van A tot Z verzonnen was, compleet met verhalen over orgieën en al. We waren precies een automaat vol vunzigheid. ‘ Put in 50 cents and get filth.‘ (lacht niét)

Maar nu ben je helemaal op het rechte pad?

Molko: Ik zal wel nooit een monnik worden, maar ik heb mezelf onder controle nu. William Blake blijft mijn favoriete dichter: ‘ The road of excess leads to the palace of wisdom.‘ Ik denk niet dat ik platen zou kunnen maken zonder af en toe eens goed uit de bocht te gaan.

Noem eens een uitspatting die je inspireerde voor ‘Meds’?

Molko: Dit hier (wijst op z’n rode wijn) en porno. Tijdens de opnames hielden we met iedereen in de studio een wedstrijd ‘om het goorste filmpjes vinden’ op Limewire(een van de populairste opvolgers van internet-uitwisseldienst Napster; nvdr.). Meteen nadat ik het winnende filmpje had gezien – eentje van Stefan (Olsdal, de bassist; nvdr.) – schreef ik de tekst van Because I Want You.

Een liedje over verlangen?

Molko: Bizar, hé? Maar het filmpje was zo ziek en ik voelde me zo schuldig toen ik het bekeken had… Ik moest echt over iets helemaal anders schrijven om mijn gedachten te verzetten. Sindsdien ben ik definitief afgekickt van porno, terwijl ik voordien een halve verslaafde was. It put me off for life. (lacht)

In 2003 maakten jullie zélf een pornografische videoclip voor ‘Protect Me’, die meteen in de ban werd geslagen. Is zoiets geen tijd- en geldverspilling?

Molko:(Schudt het hoofd) Die videoclip was een statement. We wilden de hypocrisie van de censuurcommissie aanklagen. Waarom kunnen vrouwen met minuscule slipjes wél, maar naakte vrouwen niet? Waarom mag je een blowjob wel suggereren, maar niet tonen? Da’s toch bespottelijk? Als je dan toch zo graag puriteins wil zijn, wees het dan over de hele lijn.

Stefan Olsdal: Zeker in Groot-Brittannië zijn mensen verschrikkelijk inconsequent. Niemand die problemen heeft met page three girls(vrouwen die topless poseren op de derde pagina van tabloids; nvdr.), maar erecties tonen is nog altijd bij wet verboden. Als je het toch wil doen, moet iemand de hoek van de penis meten om te zien of het kan.

Molko: Fijne job. (lacht) Voor alle duidelijkheid: onze clip was heel smaakvol, hé. Er was niks vunzigs aan.

Een paar jaar geleden zeiden jullie in ‘Les Inrockuptibles’: ‘De mensheid heeft nood aan rockmuzikanten.’ Om tegen heilige huisjes te schoppen?

Molko: Absoluut. Wat mij betreft is dat ook de enige bestaansreden van de rock-‘n-roll. Pushing the envelope, dingen in vraag stellen en grenzen verleggen. Elvis heeft meer betekend voor de seksuele revolutie dan eender welke seksuoloog, hé. Hij bracht een debat op gang, en dat leidde tot de summer of love van 1968. Voor mij hebben rockmuzikanten de plicht om de goegemeente te choqueren. Dave Gahan zei het twintig jaar geleden al: ‘ Being a rock star is dangerous, hard work.‘

Is er niet steeds minder om voor te vechten? De seksuele bevrijding was een nobel streven, maar wie ligt er nu wakker van het recht op erecties?

Molko: O, maar daar is het ons helemaal niet om te doen. Je moet het ruimer zien, als een protest tegen de betutteling van de overheid. Wist je bijvoorbeeld dat Airbag van Radiohead na de dood van Lady Di gebannen werd van de Britse radio’s? Of dat de BBC The Bitter End uit de playlists schrapte na 11 september, wegens ‘politiek incorrect’? A fuckin’ love song! Als we zomaar aan dat soort dingen toegeven, leven we binnenkort in een compleet aseptische wereld. We zijn trouwens goed op weg. Mensen worden met de dag preutser en conservatiever.

Je hoort wel eens dat de nieuwe lichting Britse groepen – Bloc Party, Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs – te weinig rebels is. Terecht?

Molko: Neen. Het zijn misschien niet de groepen van de grote slogans, maar dat hoeft ook niet. Bloc Party heeft een zwarte zanger, dat is op zich al een daad van rebellie. En Franz Ferdinand heeft met Michael een mooie song gemaakt over homoliefde. Soms zitten rebellie en politiek bewustzijn in kleine dingen, hé. Je kan – zoals Bono – met George Bush gaan praten, maar je kan ook – zoals wij – mascara dragen. Ook dat is aan politiek doen, zeker als je weet hoeveel mensen nog elke dag voor ‘faggot’ worden uitgemaakt.

Jullie hebben ooit beweerd dat de Britse pers jullie niet lustte ‘uit homofobie’. Staan jullie nog altijd achter die uitspraak?

Molko: Zie jij een andere verklaring? Do the maths with me: we hebben wereldwijd miljoenen platen verkocht, we hebben zonder enige support Wembley uitverkocht, we hebben samengewerkt met David Bowie, Frank Black, Michael Stipe en Robert Smith… Als ze ons dan nog een stelletje losers noemen, dan ligt het probleem toch bij hén? Nu: mij niet gelaten. Als Michael Stipe me goed genoeg vindt voor een duet, kan al de rest me feestelijk gestolen worden.

En terecht! Dank voor jullie tijd heren, en tot deze zomer!

Meds Uit op 13/3 bij EMI : in concert Rock Werchter

Wouter Van Driessche