De vrouw die van Picasso bleef houden

Eerste zin 4 juli 2018 en ineens bedenk ik dat ik over haar zou kunnen schrijven in de eerste persoon.

Op een kille winterdag in januari 1927 loopt de 46-jarige Pablo Picasso in Parijs voorbij de Galeries Lafayette wanneer zijn aandacht getrokken wordt door een blond meisje. Ze heet Marie-Thérèse Walter, zoals hij te weten komt nadat hij haar aangesproken heeft. Ze is zeventien en doet hem met haar jeugdige onschuld en dito enthousiasme misschien denken aan vervlogen tijden, maar misschien is het gewoon haar fysiek die hem aantrekt en die maakt dat ze niet veel later zijn model en geliefde wordt, de vrouw die zijn geliefdste dochter Maya zal baren, en die hij zal vereeuwigen op doeken als Femme au béret et à la robe quadrillée en Buste de jeune fille. Hun relatie, die Picasso onderhoudt naast zijn huwelijk met de Russische ballerina Olga Khokhlova, duurt meer dan acht jaar. Ook nadien zorgt de schilder dat zijn muze niets tekort komt.

Twee jaar geleden liep in Tate Modern een tentoonstelling over Picasso in 1932. De Britse schrijfster Julia Blackburn bezocht ze en merkte meteen de invloed van Walter op het werk van de schilder. Zonder haar hadden veel van die doeken nooit bestaan, maar veel eer had ze er nooit voor gekregen. Weer thuis begon Blackburn een paar dingetjes neer te schrijven, in dichtvorm en louter voor zichzelf, tot ze merkte dat er op organische wijze een bundel was ontstaan.

De vrouw die van Picasso bleef houden bestaat uit 42 gedichten die samen een portret schetsen van Walter, een ‘autobiografisch’ portret trouwens, aangezien Blackburn in de huid van de vrouw is gekropen en zich probeert voor te stellen hoe haar liefde voor Picasso aangevoeld moet hebben. Blackburns toegankelijke bundel is een ode aan de oprechte liefde geworden. Picasso was een egocentrische man, bang voor de dood en bijzonder gewillig om zijn viriliteit te bewijzen door de ene na de andere vrouw zijn bed in te verleiden. En toch bleef Walter van hem houden, ook al kreeg ze niet de erkenning die ze verdiende. ‘Gaf hij om mij, / degene die ik was / toen / bij hem? / Of gaf hij alleen / om de kunst / die de vorm / van mij kreeg?’ schrijft Blackburn terecht.