Met zijn doortimmerde overzichtswerk De Lage Landen uit de kast brengt ex-drummer Filip Moens de lgbt-emancipatiestrijd in kaart aan de hand van Belgische en Nederlandse popmuziek.
Je boek komt niet over als een droge kroniek, wel als een labour of love.
Filip Moens: Ik wilde eerst een theaterstuk maken over muziek en lgbt internationaal. Maar alleen al bij de research naar namen uit onze contreien ontdekte ik massaal veel. De Nederlandse jazzpianiste Pia Beck, die altijd in smoking optrad, werd vanaf eind jaren veertig bekend tot in de States. Minstens even groot in die tijd was de Antwerpse, eveneens openlijk lesbische zangeres May Dale, maar zij is dan weer in de anonimiteit gestorven. Homoseksuele muzikale artiesten zijn in de Lage Landen altijd getolereerd door het publiek, zolang hun geaardheid maar niet ter sprake kwam. Daarom heeft Robert Long, die ook in zijn liedjes geen blad voor de mond nam, in de jaren zeventig zoveel tegenwind gekregen. Vandaag is er, zelfs in het vooruitstrevende Nederland en België, nog altijd een onderstroom van homonegativiteit.
Jij wil daarom graag een lans breken voor een zekere boekhandel.
Moens: Ja, Kartonnen Dozen in Antwerpen is de enige winkel in België die zich specialiseert in literatuur en films omtrent lgbt, zowel in fictie als non-fictie. In feite zouden kinder- en jeugdboeken over twee mama’s of papa’s niet alleen daar, maar overal moeten liggen. Niet dat ik ze wil opdringen, maar mensen zouden wel mogen weten dat zo’n boeken bestaan, voor een beter begrip en aanvaarding van de regenbooggemeenschap. In dat opzicht vond ik de serie It’s a Sin met Olly Alexander fenomenaal. De eerste aflevering was een beetje in your face, maar daarna kwam pure poëzie, hoe realistisch en grauw de aidscrisis van de jaren tachtig ook werd gepresenteerd. De angst voor die onbekende ziekte zat er goed in, maar iedereen werd aan zijn lot overgelaten. Door die serie voel je heel sterk hoe het toen geweest moet zijn.
Waarheen heeft het onderzoek voor je boek je nog zoal geleid?
Moens: Heel straf vond ik The Pink Line: The World’s Queer Frontiers van de Zuid-Afrikaanse schrijver en journalist Mark Gevisser. Ik heb het nog wel over Angèle en Oscar and the Wolf, maar hij focust zich hoofdzakelijk op de 21e-eeuwse strijd, over heel de wereld. Zo vertelt hij heel persoonlijke, positieve maar soms ook schrijnende verhalen, over mensen die hun land ontvluchten vanwege hun geaardheid en eigenlijk van de regen in de drop terechtkomen. Maar hij heeft ook oog voor het grotere plaatje. De pinkwashing van Israël bijvoorbeeld, een propagandatactiek waarbij dat land zich als homotolerant opwerpt om de aandacht van zijn verdrukking van de Palestijnen af te leiden.
Ik vermoed dat ik nog wel naar een muzikale tip mag hengelen.
Moens: Zeker. Niet nieuw, wel pas ontdekt: La Pat, het alter ego van de Nederlandse zangeres Patty Trossèl. Toffe muziek: een beetje avant-garde, wat opera en cabaret, ze schrijft in vijf verschillende talen… Heel excentriek, een Lady Gaga avant la lettre.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
