De komende maanden kruipt acteur Rashif El Kaoui voor het theaterstuk Een jihad van liefde opnieuw in de huid van een man die zijn vrouw verloor bij de Brusselse aanslagen van 2016.
Die man, Molenbekenaar Mohamed El Bachiri, voerde in zijn gelijknamige boek een ontroerend en nobel pleidooi voor menselijkheid. Kun je daar begrip voor opbrengen?
Rashif El Kaoui: Ja. Mohameds boek is uitgekomen vlak na de aanslagen, toen zijn rouwproces nog niet goed en wel was ingezet. Ik heb enkele keren met hem gesproken toen hij aan zijn tweede boek bezig was, De odyssee van Mohamed. Daarin vertelt hij meer over zijn pijn en over zijn teleurstelling omdat hij zich na alle media-aandacht in de steek gelaten voelde. Hij is niet op zijn positieve boodschap teruggekomen, maar heeft er wel meer nuance in gelegd. Wij hebben een narratieve bewerking gemaakt die qua esprit ergens tussen de twee boeken in zit.
Als jurylid van de literaire prijs De Boon kun je ons vast een goeie titel uit de Nederlandstalige literatuur aanbevelen. Maar je noemt liever een strip.
El Kaoui: Ik ben een ongelofelijk grote mangafan, dus ik kan geen culturele tips geven zonder er eentje te droppen. Berserk van de dit jaar overleden Kentaro Miura is een heel populaire, donkere fantasyreeks voor volwassenen die al sinds 1990 loopt. Alles speelt zich af in een soort fictieve middeleeuwen met demonen, tovenaars en vervloekte personages. Toch doet het geheel menselijk aan. De reeks is ondertussen heruitgegeven in van die dikke, in leer gebonden edities. Ik verzamel naast graphic novels ook boeken en dvd’s. Je wilt niet weten hoe ik die thuis allemaal een plek geef. (lacht)
Welke film uit de oude doos heeft je recent overrompeld?
El Kaoui: Ik had Do the Right Thing van Spike Lee uit – even kijken – 1989 nog nooit helemáál gezien. Oh my god, hoe relevant is die film nog altijd. Ongelofelijk gelaagd ook, als je ziet welke gesprekken er nu naar aanleiding van Black Lives Matter worden gevoerd. Oké, de hiphopvibe is heel old-school, maar het blijft een bijna perfect tijdsdocument dat tóch de tijd overstijgt. Een andere aanrader, die waarschijnlijk niemand kent, is Pontypool, een Canadese zombie outbreak-film waarin je geen zombies ziet. Clevere horror, low budget maar knap gemaakt.
Rap jij eigenlijk nog?
El Kaoui: Neen, dat is iets voor jonge mensen en ik ben een oude man geworden. (lacht) Naar muziek luisteren doe ik wel vaak. De laatste tijd blijf ik hangen bij amapiano, die Zuid-Afrikaanse housestijl. De artiest die er voor mij uit springt, is Focalistic. Zijn sound is heel fris en percussiegedreven: boenkmuziek maar ook weer niet, vanwege die gelaagde African groove. Nog een leuke podcast die ik pas heb ontdekt, is Louder than a Riot van NPR. De slagzin luidt ‘rhyme and punishment in America’. Het gaat over de relatie tussen hiphop en het rechtssysteem daar. Zo is er de samenzweringstheorie dat gangstarap door de overheid zou zijn gepromoot om de detentiecijfers te kunnen opdrijven. Heel goed gedocumenteerd, met niet-evidente gesprekken en veel muziek.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
