In haar nieuwe boek Hersenorkaan penseelt schrijfster Ann De Craemer haar depressie met ernst, poëzie en humor.
Je verzon voor je inzinking het synoniem levenslustkanker, om erop te wijzen dat je er wel degelijk aan kunt doodgaan.
Ann De Craemer: Mijn depressie heeft ongeveer twee jaar geduurd. Maar voor zij die er chronisch aan lijden, is het een vorm van levend dood zijn. Helaas blijven veel mensen denken dat het geen échte ziekte is. Ze verstaan soms niet dat ik in die periode ook wel gelachen heb. Ja natuurlijk, veel zelfs – je probeert toch weer in je oude leven te komen, in mijn geval door het klein kind uit te hangen. Maar zelfs van goeie dingen kun je een mentale tik krijgen.
In Rihanna vond je steun, blijkt uit je boek.
De Craemer: Haar muziek maakt me blij. Het liedje Love the Way You Lie heb ik grijsgedraaid. Zelfs als ze over negatieve dingen zingt, spreekt er een enorme kracht uit haar stem.
Je dwong jezelf elke dag buiten te komen en een foto van je wandeling op Facebook te posten.
De Craemer: Dat is voor een groot deel mijn redding geweest. Ik had dat kleine oog van de camera nodig om te zien wat ik met mijn eigen ogen nog niet zag. Tijdens mijn depressie lukte lezen me niet, maar ik heb wel vaak het verzamelde werk van Martin Parr bovengehaald. Van zijn foto’s van het Engelse strandleven moet je schaterlachen. Het is sterk belicht en in felle kleuren gevat, en je zit bijvoorbeeld een hond een donut opeten op de boezem van zijn baasje. (lacht) Onlangs heb ik in Oostende de expo Onze IJslandvissers gezien: foto’s van Stephan Vanfleteren van de bonkige koppen en doorleefde lichamen van enkele oud-IJslandvissers die indertijd die lange tocht maakten om onder harde omstandigheden kabeljauw te vangen. Fantastisch. Net zoals het boek, waarin Martin Heylen die mannen interviewt.
Op een bepaald moment heb je een schrijn gemaakt van dierbare dingen waarop je onder meer een uitgeknipt Netflix-logo legde. Wat is de beste serie die je dit jaar zag?
De Craemer: Ik ben er laat mee, maar: The Handmaid’s Tale. Ongelofelijk van onder de indruk, waarschijnlijk mijn favoriete serie ooit. Ik ben beginnen te kijken toen mijn boek net af was, en vond het treffend dat het ook gaat over vrouwen die ergens in gevangen zitten en smachten naar verlossing. Vechten, willen vluchten maar falen: heel vergelijkbaar met een depressie.
Over Tsjip van Willem Elsschot schrijf je: ‘Een lievelingsboek en onmisbaar, want geen altaar kan zonder Bijbel.’
De Craemer: Elsschot vind ik van alle Nederlandstalige schrijvers absoluut de beste. Zijn beknopte stijl, waarin geen woord meer weg kan, is een voorbeeld voor mij. Tsjip is tragisch en ontroerend. Er is een kleinkind op komst maar daar is hij een beetje bang van, als teruggetrokken, wat norse man. Maar wanneer hij het kind in zijn armen krijgt, smelt hij helemaal en zegt: jij en ik gaan samen tegen de wereld vechten. Mooi en hoopvol, hoe hij dat pantser aflegt en op late leeftijd een andere visie op het leven krijgt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
