Jozefien Mombaerts staat niet alleen op Theater aan Zee met haar monoloog Een pleidooi voor zelfmoord, ze programmeert er ook het luik Jong Theater.
Jonge makers een duwtje geven, daar is het TaZ na het coronajaar meer dan ooit om te doen.
Jozefien Mombaerts: Want al die mensen zijn onzichtbaar afgestudeerd: ze zijn afhankelijk van het publiek, maar er wás er geen. Het is dan ook fantastisch dat de vier opleidingen in België in augustus een theaterscholenfestival organiseren waar een kleine veertig eindwerken te zien zullen zijn. Met TaZ ondersteunen we dat. Daarnaast plannen we voor de jonge makers een TaZ on Tour, en willen we hun werk blijvend opvolgen, zodat ze ook in de reguliere programmatie van TaZ aan bod kunnen komen, tussen de pas afgestudeerde makers en de gevestigde waarden. Ook willen we telkens één jonge maker een beurs toekennen, als financieel duwtje in de rug voor een nieuwe productie.
Op je prospectieronde heb je waarschijnlijk meer stukken gezien dan wie ook.
Mombaerts: Soms zaten we maar met enkele mensen te kijken, dus ja, ik was gepriviligieerd. (lacht) Ik zou natuurlijk alle acht geselecteerde voorstellingen kunnen tippen, maar ik beperk me even tot twee monologen die op mij persoonlijk veel indruk hebben gemaakt. Mijn broer: The Walrus van Colette Goossens gaat over haar broer, een muzikant die zelfmoord heeft gepleegd. Heel bijzonder omdat ze werk van hem als soundtrack gebruikt, en spannend om te zien dat ze het thema heel anders aanpakt dan ik in mijn eigen stuk. In Let Me Tell You Something You Already Know bekijkt Merel Severs de MeToobeweging, ook vanuit een individueel standpunt. Ik heb het enkel gezien op captatie, maar het spróng gewoon uit het scherm, dat belooft dus voor de livevoorstelling. Twee geëngageerde thema’s die mij nauw aan het hart liggen.
Gelezen heb je ook: Ilja Leonard Pfeijffer, in kleine hapjes?
Mombaerts: Zijn Sonnetten 2018, 2019 en 2020, gedichten die hij telkens naar aanleiding van een nieuwsitem voor NRC Handelsblad heeft geschreven, zijn ongelofelijk inspirerend. Ik heb er spijt van dat ik er maar eentje heb gekocht – de bundels zijn in heel beperkte oplage uitgegeven! Met mijn zoontje van anderhalf had ik niet veel tijd om te lezen, maar zo kreeg ik in drie minuten toch iets veelzeggends en poëtisch onder ogen. Ook kort maar straf is de docu Life Overtakes Me op Netflix. In Scandinavië gaan kinderen van vluchtelingengezinnen soms volledig in coma. Een jaar lang lijken ze te slapen, niet aan een machine maar thuis, als reactie op wat ze hebben meegemaakt. De film duurt maar veertig minuten, maar had een grote impact op mij.
Veertig minuten, zo lang doe ik er soms over om iets op Netflix te kíézen.
Mombaerts: Ja, je steekt soms meer tijd in het bladeren dan in het kijken zelf. (lacht) Ik kan je Pieces of a Woman aanraden, een ongelofelijk mooi drama. Een vrouw krijgt een baby maar die sterft tijdens de thuisbevalling. Práchtig gespeeld, heel menselijk en vanuit een grote kwetsbaarheid, absoluut niet hollywoodiaans.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
