De tussenstand

© GF HILDE WENTEIN

Mu.Zee-directeur Dominique Savelkoul heeft haar volledig opgeknapte en pas heropende werkvloer in Oostende net voor een weekje achtergelaten.

Dominique Savelkoul: Ik zit in San Sebastián om van hieruit een stuk van de weg naar Santiago de Compostela af te wandelen. Ons eindpunt is Bilbao. Niemand spreekt ooit over San Sebastián, maar het is werkelijk een prachtige stad, groots, aan zee, met heel mooie architectuur.

Jullie hebben van de lockdown geprofiteerd om in het museum muren te slopen, trappen te ontbloten en topstukken uit de eigen collectie overzichtelijker te presenteren.

Savelkoul: Het werd een soort guerillaopdracht waar we sinds begin dit jaar vier maanden mee bezig zijn geweest. Ik ben er vooral trots op dat we dat met het volledige team hebben gedaan – zo hebben de meeste bewakers helpen schilderen. Het was een unieke ervaring om álle werken van de muur te halen en uit achtduizend stukken een selectie van tweehonderd te presenteren. Toch is er aan de missie van het museum geen letter veranderd: het tonen van Belgische kunst tussen 1880 en nu.

Ensor en Spilliaert blijven vaste waarden, maar over welke keldervondsten ben je opgetogen?

Savelkoul: Een ontdekking voor mij was onze enige Magritte: Le forgeron uit 1920, een vroeg werk dat totaal verschilt van zijn latere surrealistische stijl. Schitterend. Ik moet ook toegeven dat de mij onbekende werken die we nu hebben hangen bijna allemaal gemaakt zijn door vrouwen. Maar ik ben blij dat we de geschiedenis kunnen bekijken door de bril van 2021, dat we een evenwicht herstellen door onder anderen Anna Boch of Marthe Wéry meer aandacht te geven. Uiteraard trekken we de lijn door tot vandaag, met artiestes als Otobong Nkanga of Ann Veronica Janssens. Op het digitale platform van Sotheby’s heb ik onlangs een conversatie gevolgd met de Servische beeldende kunstenares Marina Abramovic. Een bijzondere vrouw, nog steeds een provocatrice. Ook zij had het erover hoe we stilaan, eindelijk, geen onderscheid meer maken tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars.

De tussenstand

In Brugge ben je naar Tweelink gaan kijken, een expo mét rondleiding.

Savelkoul: Door curator Pierre Muylle, een fantastische verhalenverteller die voor Tweelink kunstenaars aan ambachtelijke makers heeft gekoppeld. Zo hebben vijf duo’s een jaar lang samen een traject afgelegd. Hun werk was te zien in Hof Bladelin, een oud stadspaleis. Ik heb momenteel meer behoefte aan kleinschalige ervaringen dan weer in een bomvolle zaal te gaan zitten.

Welk boek heb je in je rugzak gestoken?

Savelkoul: Les catilinaires van Amélie Nothomb, dat ik wel al kende. Als ik na een periode waarin ik niet heb gelezen opnieuw wil beginnen, kies ik meestal iets van haar om er weer in te komen. (lacht) Les catilinaires gaat over een gepensioneerd stel dat verhuist naar het platteland, waar het niemand kent. Elke dag om vier uur krijgen die mensen bezoek van de buurman, Palamède Bernardin – die náám. In het begin zijn ze dankbaar maar gaandeweg stijgt de spanning, en zo gaat het naar een dramatische ontknoping. Een klein maar intrigerend boekje!

De tussenstand
De tussenstand
De tussenstand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content