De Belgische pop heeft er met het veelzijdige onlinemuziekplatform Ohlalala een dikke steunpilaar bij. Mede-oprichter Lore Abrahams legt uit.
Lore Abrahams: We brengen unieke verhalen over de Belgische muziek. In februari zijn we met onze website van wal gestoken en in april is het eerste nummer van ons driemaandelijkse tijdschrift verschenen. Verder zijn we blij dat we onze sofababbelconcerten eindelijk live kunnen doen. Daarbij interviewt een muzikant een andere Belgische artiest over de soundtrack van zijn of haar leven, en spelen ze hun lievelingssongs en die van het publiek. Zo zal Douglas Firs binnenkort nog Stef Kamil Carlens en Frank Vander linden uitnodigen. Daarna begint Steven De bruyn aan een reeks over jazz en blues.
Wie zijn ‘we’?
Abrahams: Naast mezelf fotograaf Koen Bauters, de bedenker van het platform, en muzikant en producer Ron Reuman. Zij zijn de kenners, ik ben de mental dj die focust op wat muziek met je doet. Al jaren stuur ik mensen die ik ken liedjes omdat ik denk dat ze er op dat moment nood aan hebben – om te ontladen of net om op te laden. Dus maak ik voor de website playlists zoals Nog niet goed wakker, Balen of Goesting in de dag!
Ik zag in de colofon van het tijdschrijft dat Jan Delvaux er níét aan meewerkt. Hoe kan dat nu?
Abrahams: (lacht) Ik snap je vraag, maar onze blik rust op het heden en de toekomst van de Belgische muziek. In die zin voelen wij ons complementair met Jans historische belpopverhalen.
Over opladen gesproken: waar heb je onlangs zelf een stroomstootje van gekregen?
Abrahams: Enkele weken geleden heb ik in de KVS Jonathan gezien, met Bruno Vanden Broecke en Valentijn Dhaenens – het testevent, ja. Ik was zó ontroerd door de goesting van die acteurs die eindelijk weer mochten spelen. Ook het publiek was voelbaar zielsgelukkig. Ik was het afgelopen jaar bijna vergeten wat voor een mokerslag een theaterstuk kan uitdelen. We kregen een blik op wat er gebeurt als we onze menselijkheid verliezen en alles inzetten op techniek en artificiële intelligentie. Dat werd verpakt in een verhaal dat mij naar de strot greep.
Welke platen heb je onlangs in je hart gesloten?
Abrahams: De eerste ep van Naima Joris snijdt door merg en been. Ze rouwt over haar zus en doet dat mooi en zalvend, maar natuurlijk voel je er haar verdriet ook echt in. Verder heb ik in een vlaag van jeugdsentiment Saved along the Way gekocht, de verzamelplaat van Absynthe Minded. Ik vind al die nummers zalig, of het nu Easy of My Heroics, Part One is, of – uiteraard op rotdagen – Moodswing Baby.
Je bent ook nogal te spreken over de tweede roman van Lize Spit.
Abrahams: O ja. Ik weet nog dat ik na Het smelt met open mond moest bekomen in mijn sofa. Deze keer zag ik het aankomen, maar toch heeft ze met Ik ben er niet weer precies hetzelfde voor elkaar gekregen. (lacht) Het gaat over hoe de onvoorwaardelijkheid van liefde je blind kan maken voor de realiteit, en kan leiden tot radeloosheid en verraad. Als het leven niet op me had gewacht, had ik het in een dag uitgelezen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
