Viel onlangs te lezen op de regionale pagina’s: ‘Stefan Hertmans opent boekenruilkast met zijn jongste werk De opgang.’
Waarop één gelukkige zich op tijd naar de Olmenlaan in Wetteren heeft begeven. Ons gedacht was: in deze rubriek kun je met wat culturele suggesties een pak meer mensen verblijden.
Stefan Hertmans: Mijn vrije tijd gaat op aan lezen en muziek beluisteren. Ik lees nog steeds veel essayistiek – ik houd niet van de term non-fiction. Essays schrijven betekent: denken met je hand. Momenteel lees ik Midden in het onbewoonbare van Cyrille Offermans. Ik begrijp dat je zijn naam niet kent. Vlamingen klagen vaak dat Nederlanders hen te weinig lezen, maar ze lezen zelf weinig Nederlandse auteurs – behalve de beroemdste. Offermans is essayist, zijn recentste boeken bevatten vooral journaalnotities. Heel aangename lectuur. Ook de Italiaanse auteur Roberto Calasso lees ik bijzonder graag. Hij is al jaren gefascineerd door wat er vlak vóór de schriftelijke cultuur ligt – voor de Egyptenaren en Grieken dus – en wat je daar op antropologisch vlak uit kunt leren. Je stuit op veel geweld, offers, oude manieren van samenleven zoals matriarchaten. In zijn boek De hemelse jager beschrijft hij hoe de mens ooit een naakt en weerloos dier was dat beenderen afknaagde die door roofdieren gedood waren. We waren dus concurrenten van de hyena’s. (lacht) Van roofdieren zouden we hebben afgekeken hoe we moesten doden. Maar de mens werd pas een cultureel wezen toen hij ook soortgenoten ombracht. Een verreikend inzicht, want uit de pogingen om het geweld te reguleren zijn later in de eerste steden de filosofie en de moraal gegroeid. Fantastisch om te lezen, alsof je een verrekijker in je hersens krijgt.
Zet je muziek op terwijl je zo zit te turen?
Hertmans: Vroeger wel. Toen kon ik goed schrijven bij Bach of Keith Jarrett, maar tegenwoordig is het alles of niets: luisteren of werken. Ik heb mij onlangs eindelijk een echt uitstekende installatie aangeschaft, zodat ik bij complexe muziek het geringste detail kan horen. Ik heb een eclectische smaak: zowel klassiek, jazz of de betere pop. Wim Henderickx, een van onze grote hedendaagse componisten, schrijft tegen voorjaar 2022 een opera gebaseerd op mijn roman De bekeerlinge. Onlangs zag ik de streaming van zijn recente werk Revelations, prachtige muziek met het Vlaams Radiokoor en Lore Binon als sopraan, een geweldige zangeres. Henderickx put graag uit verschillende tradities – klassieke muziek is bij hem wereldmuziek geworden.
Samen met je vrouw naar Thuis kijken, dat zit er niet in?
Hertmans: (lacht) Neen, ik word liever een beetje uitgedaagd. Het verstand op nul zetten, daar haal ik geen plezier en energie uit. Op Netflix vond ik de Turkse reeks Bir baskadir heel knap gemaakt, waarin je profane Turkse mensen in botsing ziet komen met mensen uit de moslimgemeenschap. Ik heb ook met enige verkramping gekeken naar de thrillerserie Fauda, waarin de Israëlische politie clasht met Hamas. Deprimerend en hard, maar toch ook heel meeslepend in beeld gebracht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
