Eva De Groote heeft met Grond een roman geschreven die is doorgeschoten naar een podcast én een expo.
Eva De Groote: Een jaar geleden fietste ik van mijn schrijfkamertje in het Gentse begijnhof terug naar huis. Plots besefte ik dat er in het fictieve verhaal van Grond veel van mijn eigen verlangen zat. Het boek gaat over een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar wortels, en die tocht slingert zich langsheen figuren die uit het familiesysteem zijn verdwenen. Mijn grootmoeder is gestorven nog voor ik werd geboren, dus is ze nooit grootmoeder geweest. Er werd nooit over haar gesproken, maar vanuit het onzichtbare heeft ze wel degelijk effect op de familie vandaag. Dat verhaal schreeuwde om verteld te worden. Vandaar de podcast Nabij, die we op 7 mei lanceren.
En de expo?
De Groote: Dan komen we bij mijn eerste tip. Tijdens de eerste lockdown heeft de Gentse kunstenares Steffie Van Cauter elke dag een tekening gepost waarmee ze op een absurdistische en lichte manier een soms best donkere stemming wist te vatten. Op algemene vraag heeft ze die werkjes gebundeld in een boek, Thuis en niet elders. Voor de podcast was ik op zoek naar treffende beelden, maar foto’s vond ik te beperkend. Ik heb haar gecontacteerd en dat is een beetje uit de hand gelopen. (lacht) Zij is op basis van wat we haar lieten horen spontaan prachtige tekeningen beginnen te maken. Daaruit is die expo voortgevloeid.
Met je man, geluidskunstenaar en muzikant Ruben Nachtergaele, heb je een ‘audiomakerij’.
De Groote: Ja, we vertellen verhalen met tekst en geluid. Laatst ben ik in de ban geraakt van Gordon Hempton, een man die is begonnen met field recordings maar zich nu akoestisch ecoloog noemt. Volgens hem zijn niet alleen diersoorten met uitsterven bedreigd, maar ook natuurgeluiden zonder spoor van menselijke activiteit. Die neemt hij dus op. Zo heb ik al eens een uur naar weiden geluisterd, en naar woestijn. (lacht) Het voelde als een kuur! Zelf zegt hij dat als je stil bent en luistert je van jezelf kunt horen hoe je eraan toe bent.
Je bent nog muziekprogrammator geweest in wat we nog altijd lekker de Vooruit noemen.
De Groote: Ik was veel met jazz en improvisatiemuziek bezig, meer een genre om live te beleven. Maar ik wilde toch de eerste soloplaat van Anneleen Boehme aanraden, de contrabassiste in LABtrio. Die heet Grand Picture Palace en het is zó straf wat ze daarop als componiste doet. Het eerste nummer is a capella, en verder kruist ze klassiek, jazz en filmmuziek. Ik heb veel bewondering voor haar. Om dan nog een boek aan te raden: ik heb onlangs Het zoutpad van Raynor Winn uitgelezen. De insteek is niet sexy maar toch schitterend: een koppel gegoede vijftigers raakt plots alles kwijt, en de man verneemt ook nog dat hij een ziekte heeft waardoor hij langzaam zal aftakelen. Uit eergevoel of schaamte besluiten ze een duizend kilometer lang pad langs de Engelse kust af te wandelen. Een uitputtingstocht, maar met veel droge humor. Ik hield van de natuuromschrijvingen en de vertraging, want je gaat mee op tocht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
