Goose brengt met Something New een nieuwe mini-lp uit en daarvoor maakte kunstenaar Bart Stolle zowel hoes als videomix.
Termen die ik bij die laatste heb neergekrabbeld: ‘geometrisch’, ‘primitief’ en ‘oude MTV-filmpjes’.
Bart Stolle: ‘Primitief’ vind ik een compliment. Als mensen iets voelen bij een figuurtje zonder ogen, neus of mond met een cirkel als hoofd, dan heb ik al iets bereikt. Als tiener vroeg ik mij altijd af waarom ik zo ontroerd was door de schilderijen van Mondriaan – in feite lijntjes en vlakken. Daarnaast was het effectief mijn droom om zulke MTV-filmpjes te maken. Ik denk dat ik een soort spreidstand heb aangenomen tussen dat vroege modernisme van begin jaren twintig van de vorige eeuw en ons snelle, digitale mediatijdperk. Voor wie geïntereseerd is: op 20 maart doet Goose een livestream met mijn visuals via Dice.fm.
De hamvraag hier: welke culturele exploten zijn jou van de voorbije maanden bijgebleven?
Stolle: Ik heb eigenlijk vooral dingen bekeken in het kader van datgene waarmee ik bezig ben. Voor het Goose-project waren dat interviews met regisseurs zoals Anton Corbijn. Ik vind dat hij de jongste jaren hopeloos in herhaling valt, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat hij bakens heeft verzet in de videobeeldcultuur. Je kunt, om maar iets te zeggen, niet naar Depeche Mode luisteren zonder er Corbijns beelden bij te zien.
In hoeverre behoort muziek tot jouw professionele interessesfeer?
Stolle: Bezig zijn met de combinatie beeld en muziek is het leukste wat er is. Ik heb Goose echt willen tonen dat ik hun muziek snap en goed vind. Vroeger werkte ik van ’s ochtends tot ’s avonds op muziek, maar nu is het omgekeerd: ik zoek een constante, absolute stilte.
Een fan van John Cage, dus.
Stolle:(lacht) Inderdaad. Vooral wat er in de jaren zestig in de avant-garde is gebeurd, blijft mij boeien: Stockhausen, het begin van Kraftwerk, dat zindert nog altijd na. Dat was het tijdperk waarin die analoge synthesizers waarmee Goose ook graag werkt de kop opstaken.
Vertel eens wat meer over je fascinatie voor Mondriaan.
Stolle: De absolute meester van de harmonie. Hij is de enige kunstenaar bij wiens werk ik een traan heb gelaten. Zelf doe ik van alles: ik teken en schilder, maak sculpturen, installaties en animatiekunst. Heel mijn oeuvre heeft als naam Low Fixed Media Show en ik vermoed dat het bij hem is begonnen: hoe je met abstracties toch gevoelens kunt losmaken, met heel weinig middelen veel fantasie oproepen. Zie het als een statement: je hoeft niet alles te hebben om gelukkig te zijn. De beste plek om Mondriaan te bekijken? K20 in Düsseldorf. En uiteraard het MOMA in New York, maar ja.
Nog een warme suggestie?
Stolle: Onlangs heb ik in het S.M.A.K. genoten van een animatiefilm: Hello, Are We in the Show? van Denicolai & Provoost. Met simpele taferelen zoals een eend die op het water dobbert, een overvliegend vliegtuig dat een vogel opschrikt. In animatie bestaat de neiging om alles exuberant te maken omdat je nu eenmaal álles kunt uitbeelden. Maar zelf toon ik ook liever het triviale.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
