Annelies Orye, presentatrice en producer bij Willy, legt even uit waarom kandidaten voor die bescheiden digitale radiozender zich bij bosjes aandienen.
Stijn Meuris, Marcel Vanthilt, Ruben Block en Luc Janssen mochten bij Willy al de microfoon opengooien. Vorige maand kondigde ook Q-coryfee Wim Oosterlinck zijn overstap aan. Wat is dat daar allemaal?
Annelies Orye: (lacht) Mensen hebben het idee dat ze hier hun goesting kunnen doen. We zijn – voorlopig – een heel klein station, en dat schept ruimte om te experimenteren. Er is niemand die zegt dat je een plaat niet mag draaien.
Wim Oosterlinck verzorgt vanaf september het ochtendblok, met de toch wel radicale belofte: ‘Geen onnozelheden, dwaze spelletjes of ellenlange interviews.’ Benieuwd, want met mijn kakelallergie klamp ik me tot aan de eerste koffiepauze meestal aan Klara vast.
Orye: We zijn nog volop aan het brainstormen maar het is alleszins onze ambitie er iets van te maken wat bij Willy en onze luisteraars past. Willy staat vooral voor alternatieve pop en rock – gitaren, dus. Maar we tasten de grenzen wel af, hoor. Een crossovergroep als Urban Dance Squad kan bij ons perfect.
Hoe kijk jij terug op de voorbije maanden?
Orye: Ik stel vast dat ik vaak op zoek ben gegaan naar inspiratie en motivatie, zowel op persoonlijk als professioneel vlak. Zo heb ik op Netflix in enkele dagen de docuserie The Last Dance over Michael Jordan verslónden. Hij is een NBA-ster geworden door er keihard voor te blijven knokken. Zelf wilde ik altijd heel graag radio maken, maar behalve wat kleine dingen voor andere zenders is daar nooit veel van gekomen. Ineens was Willy daar – een droom! In die zin was het mooi om te zien hoe andere mensen eveneens voor hun doel zijn gegaan. Ik heb ook gekeken naar Becoming, over Michelle Obama. Nóg zo’n positief verhaal.
Zo gaat dat: de ene dag droom je van radiomaken, de andere identificeer je je met Michelle Obama.
Orye: (lacht) Tijdens de lockdown had ik nu eenmaal geen zin in actua, en muziek hoorde ik overdag al genoeg. Nu ja, ik heb wel naar muziekdocu’s gekeken, om mijn muzikale kennis bij te spijkeren: Under the Influence over Keith Richards en die heel fijne tweedelige reeks over Laurel Canyon op Canvas. Want ik heb dan wel een brede smaak, ik ben geen nerd die van elke riff weet wie hem heeft bedacht. Wat ik mooi vond, is dat je aan Richards wel ziet dat hij een oude mens is, maar hij straalt dat niet uit. Het vuur brandt nog bij hem.
De lockdown heeft bij veel muziekliefhebbers enig chauvinisme opgepookt.
Orye: Ik ben dat ook meer gaan appreciëren, dingen van bij ons. Laatst heb ik twee concerten kunnen meemaken en dat heeft me toch wel wat gedaan: Rhea in de Ghelamco en Portland in het Rivierenhof, twee groepen die wij heel veel draaien. Dat livegevoel was geweldig: écht applaus voor mensen die gewoon fysiek muziek voor je staan te spelen! Ik kreeg er kippenvel van. Als je dan nog Meskerem Mees hoort – zó goed! – dan weet je: die jonge generatie is hier iets moois aan het bouwen, ondanks de omstandigheden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
