Nog tot 11 juli kunt u in Tim Van Laere Gallery naar de groepsexpo Enjoy and Take Care!, waar ook werk van schilder Bram Demunter op uw bewondering wacht.
Bram Demunter (27) komt uit Bissegem bij Kortrijk, maar neemt zijn telefoon op in zijn atelier in Knokke, een antikraakpand van de Vlaamse overheid.
Bram Demunter: Een oud gebouw van Financiën dat al een tijd leeg stond. Het maakt mij niet zoveel uit waar ik woon. Ik vind het zelfs fijn om op een plaats te zitten waarmee ik zelf geen connectie heb. Hoewel: ik ben blij dat de zee zo dichtbij is, ik ben blij met de natuur buiten Knokke. De sfeer is hier zo anders dan in Gent, waar ik tien jaar heb gewoond. De zee – en de overal perfect getrimde hagen – sluipen stilaan in mijn werk.
Ik weet dat je heel veel leest. Ook strips? Want die tekende je vroeger zelf ook.
Demunter: Ik zit er niet meer bovenop, maar sommige albums blijven me wel bij. Zoals De Tuf-tuf-clubvan Suske en Wiske. Die vertelstijl, dat woordgebruik.
Terug naar Kommersbonten!
Demunter: Inderdaad. Net voor de lockdown wilde ik in Brussel naar een optreden van Jeffrey Lewis gaan kijken, een Amerikaanse striptekenaar en muzikant, maar het is er niet van gekomen. Een vriend heeft wel een boekje van hem voor me meegebracht. De verhalen zeggen mij niet zo veel, maar ik heb wel bewondering voor die manier van vertellen, heel do-it-yourself, waardoor het iets persoonlijks blijft. Bij zijn optredens brengt hij eigen muziek maar hij toont ook zijn tekeningen terwijl hij bijvoorbeeld over de Franse revolutie zingt. Misschien een beetje belerend, op het naïeve af, maar dat maakt het net draaglijk. Een beetje zoals Suske en Wiske, eigenlijk.
In welke boeken neus je tegenwoordig?
Demunter:De evolutie van schoonheid van Richard Prum is wel interessant. Waarom vinden wij een vogel mooi? Waarom vindt een vogel een ándere vogel mooi? Dat is eigenlijk voor een groot deel door evolutie bepaald en nogal complex. Tegelijkertijd ben ik bezig in Charles Darwins Het uitdrukken van emoties bij mens en dier. Hij heeft ook een boek over wormen en hun invloed op de grond geschreven en dat is niet zo boeiend, maar dit wel: heel menselijk, bijna poëtisch. Hij observeert het gezicht van zijn hond, of een kat die zich krult. Iets waarvan je niet verwacht dat het in 1872 geschreven is. Die twee boeken vloeien mooi in elkaar over, hoewel er bijna honderdvijftig jaar tussen zit.
Werk je in stilte of moet je net geluid om je heen hebben?
Demunter: Ik luister best veel naar muziek, podcasts of theaterstukken. Sommige dingen komen vaak terug, zoals het Belgische ensemble Graindelavoix, dat vespers zingt. Bij het schilderen werkt dat. Het brengt je in het juiste ritme. Ook heb ik Vili Fajdiga ontdekt, een Sloveense zanger en gitarist die al dertig jaar dood is en van wie één plaat op YouTube staat. Heel rudimentair, blues met wat Hawaïaanse invloeden, maar iets erin trekt mij altijd weer aan. O ja, en nog rap zeggen dat ik nu veel naar de platen van Rahsaan Roland Kirk aan het luisteren ben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
