Met het ‘filmische concert’ Con-Front nemen Mathijs Bertel en muziekclub 4AD u mee in het hoofd van oorlogsvluchtelingen, langs de frontlinie van toen en de Balkanroute van vandaag.
Dat gebeurt met vijf muzikanten en drie visuele kunstenaars uit België en Frankrijk, de plekken waar jullie tussen 9 en 12 oktober spelen, en Slovenië en Noord-Macedonië, die volgende maand aan de beurt komen.
Mathijs Bertel: Die landen bevonden zich tijdens WO I langs de frontlinie, maar liggen ook op de weg die Syrische vluchtelingen tegenwoordig gebruiken. Wij proberen in de voorstelling de toeschouwer mee die tocht te laten ondernemen, door te focussen op wat die mensen denken en voelen. Zowel toen als nu.
Je culturele exploten stonden de jongste maanden grotendeels in het teken van dit project.
Bertel: Wel ja, de roman Materiaalmoeheid van de niet zo bekende Tsjechische auteur Marek Sindelka gaat over twee jonge broers die vanuit het Midden-Oosten naar West-Europa willen vluchten, maar elkaar al snel kwijtraken. Sindelka benadert dat verhaal heel levensecht, zonder emoties uit te vergroten. Zo trekt hij je de belevingswereld van die individuen binnen. ‘Materiaal’ slaat trouwens op hun lichaam, het enige wat die mensen hebben.
Je bent een liefhebber van de animatiefilms van de Japanse Studio Ghibli. Dat bleek ook van pas te komen.
Bertel: Ik voel me zo verwant met films als Spirited Away (2001) en Princess Mononoke(1997) dat ik die taal als het ware wil spreken wanneer ik zelf muziek of voorstellingen maak. In iedere scène zit een grote gelaagdheid en poëzie: naast het verhaal geeft de tekenstijl een diepere emotie weer, of is er een symbolische verwijzing. In Princess Mononoke komt het hoofdpersonage eveneens in een oorlog terecht, maar toch zit er veel warmte en melancholie in de film. Ondanks het harde onderwerp wilden we met Con-Front ook hoop uitdrukken.
Waarmee we vanzelf bij troostartieste Barbara Raes uitkomen.
Bertel: Met Beyond the Spoken heeft Barbara Raes een ‘werkplaats voor niet-erkend verdriet’. Voor mij een van de dingen die de voorbije jaren het hardst zijn binnengekomen. In feite maakt ze één-op-een-theatervoorstellinkjes, rituelen voor mensen die in hun leven een grote of kleine overgang ervaren. Heel mooi was hoe ze met kinderen die iets ergs hadden meegemaakt – een ouder verloren of zo – en een cellist tegen de vroege ochtend de zee op voer. Vlak voor het licht werd, zei ze: nu mag jij de zon ‘opzingen’. Waarna er, terug op de kade, een groot feest was.
Tot slot: sinds je met je groep Ansatz der Maschine eens het voorprogramma van de Noorse singer-songwriter Hanne Hukkelberg hebt gespeeld, ben je haar blijven volgen.
Bertel: Dat concert in de AB Club – in 2004 denk ik – heeft mijn leven veranderd. Hoe Hanne Hukkelberg haar nummers opbouwde, de arrangementen, de beleving van het concert: voor mij ging er een wereld open. Of ze nu muziek maakt met elektronica of op een oud fietswiel, ze speelt altijd een líédje: je hebt het gevoel dat je naar schoonheid luistert, niet naar een concept.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
