Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Sylvie Marie is een van de vele jonge muzendochters en -zonen in ons land die de dichtkunst fris en levendig houden, ook wég van de schrijftafel.
Sylvie Marie: Ik noem wat ik op een podium doe graag optreden, want ‘voordragen uit eigen werk’ klinkt zo saai. (lacht) Dan denk ik aan toon- en uitdrukkingsloze mensen achter een pupiter. Terwijl de huidige generatie dichters er toch meer schwung in probeert te krijgen door expressief, levendig en openhartig te zijn, mensen het gevoel te geven dat de poëzie uit dat boekje een meerwaarde krijgt. Niet zozeer door intonatie, maar veeleer door de gedichten in te leiden of in je selectie een spanningsboog te maken.
We beginnen je rijtje tips bij een treurig overlijden: Philip Roth.
Marie: Toen hij onlangs stierf, heb ik uit mijn boekenkast nog eens Een stervend dier geplukt, dat ik al had gelezen als prille twintiger. Ik kon me toen niet echt vinden in dat leven van een professor van in de zestig die een affaire heeft met een veertig jaar jongere vrouw. Nu was ik meteen vertrokken. Het verhaal is eenvoudig, maar goed geconstrueerd. Maar bovenal: waar eindigt de fictie en begint de autobiografie? Enkele dagen nadat ik het uit had, haalde ik De zeven nachten van Clem Schouwenaars boven, een heel dun boekje uit 1964 van een compleet vergeten auteur. Daarin gaat het om een jonge student die net als die professor van Roth compleet overmand is door de liefde. Ik dacht: kijk eens aan, al die gelijkenissen! Ik vind De zeven nachten een klein, mooi meesterwerk. Alleen al daarom ben ik blij dat je me belt: kan ik het een beetje in het licht zetten. (lacht)
Springlevend is dan weer Nick Cave. Hoewel, niet in de omstandigheden waarin jij hem hebt meegemaakt.
Marie: In oktober vorig jaar heb ik hem wel gezien in het Sportpaleis, maar afgelopen april zijn we naar een eenmalige vertoning geweest van Distant Sky, de filmregistratie van een concert in Kopenhagen van diezelfde tournee. Dat was bijna een herbeleving: de setlist, de reacties van de mensen… Heel ontroerend. In het Sportpaleis zat ik redelijk ver van het podium, maar het raakte mij enorm. Ik weet niet hoe hij dat deed, mij zo hypnotiseren vanop negentig meter. Ik was wel een beetje bang dat het beeldscherm daar afbreuk aan zou doen, maar neen: de film was even pakkend. Verder raken mijn man en ik maar zelden meer in de bioscoop, vanwege onze jonge kinderen.
Die je wel graag meeneemt naar musea.
Marie: Gent, waar ik woon, is daar heel vriendelijk in: op zondagmorgen mag je als inwoner gratis binnen en daar maken we vaak gebruik van. In het MSK staat nu een installatie van twee Zwitserse kunstenaars, Gerda Steiner en Jörg Lenzlinger. Metafloristiek heet die. Een hele ruimte is er organisch ingevuld met takken, DNA-achtige strengen en allerlei aan elkaar hangende voorwerpen. Zo mooi en kleurrijk, je kunt er meerdere keren naar gaan kijken. Eronder liggen zelfs matrassen, zodat je kunt gaan liggen om alles te bewonderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
