Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Voor een keertje de vrouw van gezocht: vorige week wees Hans Helewaut zijn eega, filmproducer Arielle Sleutel, dankbaar aan als de culturele gids des huizes.
Arielle Sleutel: (lacht) Dat ben ik ook maar met periodes, hoor. Onlangs ben ik samen met mijn moeder, die net tachtig is geworden, op citytrip naar Napels geweest. Als je het over culturele honger hebt: zij is nog twee keer erger dan ik!
Zal ik haar alvast reserveren voor volgende week?
Sleutel: (lacht) Doe maar, je zult nog verschieten! Ik kies graag bestemmingen die zijn ingegeven door iets dat je ‘grijpt’. Zo ben ik ooit naar Mongolië getrokken twee weken nadat ik de film Urga had gezien. Naar Napels gingen we om de allerlaatste voorstelling van In Spite of Wishing and Wanting te zien, van Wim Vandekeybus. Een prachtig stuk dat ik voor de eerste keer in 1999 zag. Het is het eerste en enige stuk dat Wim enkel met mannen heeft gemaakt. Ongelooflijk mooi! Mannen als briesende paarden maar ook als kwetsbare vogeltjes. Krachtig en onroerend. Die beelden vond ik terug in Napolitaanse sculpturen – een bronzen jongetje dat een glibberig visje probeert vast te houden – maar ook in Pompeji. Ik verbind automatisch alles met elkaar. Festivals zijn dan ook te veel van het goede voor mij, dan sla ik tilt. Nu, Napels zelf is schitterend om te verkennen. De stad is vrij marginaal en vuil, als ik dat mag zeggen, maar wat een rijkdom, met al die paleizen! In eentje daarvan, het Museo Madre, liep een tentoonstelling van moderne kunst waar de hal was ingericht door Daniel Buren. Je werd zo binnengezogen.
Liefst ervaar je kunst in situ, heeft Hans ons verteld.
Sleutel: Ja, omdat dat een bijzondere ervaring is. Een beetje zoals je je van vroeger beter de vakanties herinnert dan het dagelijkse leven. Ik vind het leuk om, zoals op de Biënnale van Venetië, de stukken in de omgeving te gaan zoeken. Dat maakt dat je de ruimte samen met het werk apprecieert, en ze allebei voller ervaart. Laatst zag ik op Beaufort in Westende The Navigator Monument, een bronzen beeld van de Deen Simon Dybbroe Møller. Eigenlijk het logo van Netscape Navigator, een van de eerste zoekmachines. Simpel, maar het roept wel verhalen op. Niet alleen liggen de kabels voor het internet aan de Noordzee, een zekere Paul Otlet is in Westende ooit bezig geweest met kennis te ontsluiten voor een groot publiek. Een voorloper van internet als het ware.
Kun je ook gewoon thuis in je fauteuil in vervoering raken?
Sleutel: Ik ga graag naar Passa Porta, een goeie boekenwinkel in Brussel. Ik heb gemerkt dat de boeken die zij anoniem tippen me wel liggen. Zoals onlangs nog Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad. Mensen kijken tegenwoordig graag een tv-serie in plaats van een film. Wel, dit is het boekenequivalent van een serie. Ik heb alle 1200 pagina’s met plezier gelezen. Het gaat over een jongen die opgroeit in Denemarken, maar als tiener naar New York verhuist. Je volgt hoe Max zijn levenskeuzes maakt en wijsheden verzamelt. Heel herkenbaar, vond ik.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
