‘Het is onze naïviteit die ons in de problemen gebracht heeft’, menen de tipton three. die zijn ze ondertussen voorgoed kwijt.

‘Gewone jongens in buitengewone omstandigheden’, vat Michael Winterbottom het verhaal van de Tipton Three samen. Dat is ook exact de indruk die je krijgt als je met het drietal zelf zit te praten. Sinds hun opgelegde verblijf in Guantánamo en de onmenselijke behandeling die ze er moesten verduren, hebben ze hun moslimroots en -religie pas echt ontdekt, wat zich onder meer uit in een meer traditionele klederdracht. Maar zodra Ruhel Ahmed, Shafiq Rasul en Asif Iqbal hun mond openen en hun zware Birmingham-accent laten horen, zie je vooral de Britten die eind 2001 naar Pakistan reisden om een trouwfeest bij te wonen. Al zijn ze natuurlijk lang niet meer de naïeve jongens van toen.

‘Die naïviteit was waarschijnlijk ons voornaamste gebrek’, legt Ruhel uit. ‘We hadden eigenlijk geen flauw idee waar we aan begonnen toen we beslisten om in te gaan op de oproep van die imam in Pakistan en de mensen in Afghanistan te helpen. Nu zullen we ook nadenken over de mogelijke gevolgen. Toen de filmploeg ging draaien in Iran zijn we bijvoorbeeld thuis gebleven. We durfden het risico niet nemen.’

Ze worden ook vaak genoeg met hun neus op de westerse vooroordelen gedrukt. Elke keer als ze terug in Groot-Brittannië landen, krijgen ze problemen bij de paspoortcontrole. ‘Het vreemde is dat het nooit een probleem is als we naar het buitenland gaan’, merkt Shafiq op. ‘Alleen in Engeland doen ze altijd lastig.’ Veel lastiger dan houdbaar was. In de maanden na hun vrijlating uit Guantánamo laaiden de emoties hoog op in Tipton. ‘We kregen regelmatig doodsbedreigingen’, vertelt Shafiq. ‘Je moet weten dat Birmingham een van de steden is waar de BNP (de extreemrechtse British National Party, nvdr.) het sterkst staat. Toen we op de dag van onze vrijlating Tipton weer binnen reden, zagen we in een boom een pop hangen met oranje kleren en het opschrift ‘Hang the Tipton Taliban!” Na rijp beraad besloten ze te verhuizen om hun familie te beschermen. Ruhel woont nu in Plymouth, Shafiq in Glasgow en Asif in Wolverhampton. ‘We zijn ook alle drie getrouwd’, zegt Asif. ‘Het was tijd voor een nieuwe start.’ En om hun verhaal zo wijd mogelijk te verspreiden. ‘Dat is wat ons momenteel het meest bezig houdt’, besluit Shafiq. ‘Er gebeurt zoveel waar de media geen aandacht aan besteden. Met deze film hopen we mensen op andere gedachten te brengen omtrent de manier waarop de oorlog tegen het terrorisme gevoerd wordt. Dat is essentieel.’ (R.N.)

Door Ruben Nollet