HEIMWEE NAAR DE MEESTER. ONDANKS KRAMPACHTIGE REANIMATIETECHNIEKEN BLIJFT DEZE NIEUWE ‘Blake en Mortimer’ zo kil als zijn decor Antarctica.

JUILLARD & SENTE

BLAKE ET MORTIMER, 56 BLZ., a7,5

De sarcofagen van het 6e continent 2: Het duel van de geesten (Blake & Mortimer 17) *

Het duel van de geesten is het vervolg op het vorig jaar verschenen deel De universele dreiging. Daarmee is het de derde Blake en Mortimer van het team André Juillard en Yves Sente. Dat duo steekt dus Jean Van Hamme en Ted Benoit (met twee albums) als meest productieve opvolgingsteam van Edgar Pierre Jacobs voorbij. De volgende en laatste Blake en Mortimer van Jean Van Hamme wordt overigens getekend door René Sterne (Adler).

In tegenstelling tot de andere post-Jacobs-auteurs, die albums van Blake en Mortimer veelal zien als een lucratieve stijloefening die eindig is in de tijd, lijkt Sente van plan om zich de personages helemaal toe te eigenen. Dat is te merken aan zijn poging om het verleden van de helden inhoud te geven. De sarcofagen van het 6e continent is helemaal gebouwd op een wraakactie voor een misgelopen liefde in de jeugd van Philip Mortimer. Die escaleert tot een hoogtechnologische aanval op de Expo 58 vanuit Antarctica. Blake en Mortimer trekken via Kaapstad naar de Zuidpool om de lont uit het kruitvat te halen. Sente verwerkt Jacobsfetisjen als gekke wetenschappers, spectaculaire uitvindingen, ondergrondse schuilplaatsen, maar neemt ook wat afstand van Jacobs door de tekstblokken te beperken en meer emotie in het verhaal te stoppen. Het meest fundamentele probleem is dat hij een persoonlijk oeuvre als Blake en Mortimer toch nog te getrouw wil voortzetten. Daarnaast kan je hem ook betrappen op een hele serie beginnersfouten: Het duel van de geesten is ten slotte slechts zijn vierde gepubliceerde strip. De gebeurtenissen zijn vaak te sterk samengebald, de personages putten zich uit in dialogen die onwaarschijnlijke wendingen moeten verklaren of de geloofwaardigheid van het verhaal moeten bewaren, en op cruciale momenten worden normale menselijke reacties opgeofferd om de mechaniek en het verrassingseffect van het avontuur te dienen.

Juillard zoekt een evenwicht tussen zijn eigen stijl en die van Jacobs, maar probeert nog te veel à la Jacobs te tekenen. Tragisch dat deze minderwaardige imitatie meer zal verkopen dan sommige boeken van de meester zelf.

Gert Meesters