Elke zondag, één
Je kunt natuurlijk niet anders dan in bewondering staan voor de ambitie die Jan Eelen in De Ronde tentoonspreidt. Terwijl het gros van de Vlaamse dramareeksen zich met een tiental personages en een paar verhaallijnen tevredenstelt, wil hij in negen afleveringen niet minder dan veertig mensen de revue laten passeren en een klein dozijn grote, in elkaar grijpende plotlijnen aan bod laten komen. En dat dan nog tegen het decor van de Ronde van Vlaanderen van 2010, een koers waarvoor naar schatting een miljoen Vlamingen uit hun huis kwamen en nog eens een dik miljoen voor hun televisie gingen zitten.
Omdat De Ronde bijna on-Vlaams is in zijn ambitie, kun je niet anders dan erg blij zijn dat Eelen in zijn opzet geslaagd is. In twee opzichten zelfs: in de eerste aflevering kregen de wielerliefhebbers een verhelderende blik achter de schermen van het Rondecircus, met de spanning aan de start bij de renners, de ploegleiders, alle volgers uit het wielermilieu en de media. Gelukkig stond die ‘het wielerleven zoals het is’ nooit in de weg van de grote en kleine drama’s die zich langs de kant van de weg afspeelden, zodat ook de niet-sportievelingen ervan konden genieten.
Wij waren eerlijk gezegd geen grote fan van Het Eiland, omdat we nooit helemaal in de personages konden geloven. Alain Van Dam en co hadden natuurlijk wel zeer herkenbare trekjes, maar we hadden niet het gevoel ze ook ooit in het echte leven te kunnen tegenkomen. Die waarachtigheid bezit De Ronde wel, en hoe. Vanaf de eerste minuut werden de tientallen personages perfect neergezet, met een minimum aan dialogen en in een minimum van tijd, maar telkens zo secuur dat je meteen in hen geloofde. Dat was ook het geval voor het meest Eiland-achtige personage van de reeks, de opdringerige en luidruchtige vertegenwoordiger Dieter De Leus. Die leek bij het begin vooral voor de komische noot te moeten zorgen, maar kreeg al snel een tragisch kantje toen hij een ritje in de vipbus aan zijn neus zag voorbijgaan.
Vermoedelijk zullen De Leus en zijn compagnon de route Lasse (zo’n typische Koen De Graeve-rol) tot de publieksfavorieten uitgroeien, want zij hebben zeker in de eerste afleveringen samen de grappigste dialogen. Ons vielen toch vooral twee acteurs op die een vrij onverwacht personage speelden: enerzijds Wim Helsen, die in zijn eerste scènes bijna onherkenbaar was als de net gescheiden jonge vader die samen met enkele vrienden naar de Ardennen is getrokken, en anderzijds Wim Opbrouck, die wellicht nog een erg belangrijke rol zal spelen als de standvastige politieagent die een vluchtmisdrijf onderzoekt.
De Ronde kwam in de eerste aflevering misschien een beetje traag op gang omdat er zoveel personages geïntroduceerd moesten worden, maar omdat wij het geluk hebben gehad om ook de derde aflevering te zien, durven we te zeggen dat deze serie alleen maar beter wordt. Eelen is er niet alleen in geslaagd om veertig sterke karakters te bedenken, hij heeft ze ook boeiende verhalen meegegeven, waarvan de nuances mondjesmaat worden vrijgegeven. We zijn er dus zeker van dat we over twee maanden zullen kunnen zeggen dat niet alleen Fabian Cancellara, maar ook Jan Eelen en de Vlaamse tv-fictie in het algemeen winnaars waren in de Ronde van Vlaanderen 2010.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE
STEFAAN WERBROUCK
‘Niet alleen Fabian Cancellara, maar ook Jan Eelen is een winnaar van de Ronde van Vlaanderen 2010.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
