Waarom met handen en voeten proberen uit te leggen hoe je nieuwe plaat moet klinken als je het ook gewoon kunt laten hóren? Speciaal voor producer Jon Gray stelden The Van Jets een mixtape samen met liedjes en melodietjes die hen tot voorbeeld strekken. ELO en Thin Lizzy haalden de selectie net niet. Uit welke van hun favoriete platen de Jets wel hun producer’s podcast hebben samengeharkt, verklappen ze hier.

IGGY POPLUST FOR LIFE (1977) & THE IDIOT (1977)

Fré: De twee platen die Iggy Pop met David Bowie als producer heeft opgenomen, behoren sowieso tot onze favoriete platen aller tijden. Die moesten we wel aan Jon laten horen. Het straffe van die platen zit hem vooral in het compromis tussen het artistieke, het melodieuze en het lawaaierige. En ook wel in de keuze om elke vondst aan bod te laten komen. Een korte, hevige solo die even snel weer wegvalt als hij gekomen is: van dat soort ingevingen houden we wel.

JOHN LENNONMIND GAMES (1973)

Johannes: John Lennon is een heel mooi voorbeeld om naar te verwijzen als het op de zang aankomt. Hoe hij in songs als Mind Games en Mother met double track en delay werkte, dat gaf ongelooflijk straffe effecten.

YEAH YEAH YEAHSFEVER TO TELL (2003)

Johannes: Yeah Yeah Yeahs waren vooral een richtsnoer voor de drumsound. De drums bij Yeah Yeah Yeahs klinken heel… ruimtelijk.

Mich: Die roomy sound hebben The Kills ook.

Johannes: Grosso modo bestaan er twee drumgeluiden. De Britse variant, de zogenaamde kale, zelfs ietwat kille drumsound. En de Amerikaanse, die veel voller en weidser klinkt. De drumkleur van Yeah Yeah Yeahs ligt daar ergens tussenin. Noem me gek, maar ik stel me bij die drumkleur een échte ruimte voor: een donkere, warme en ronde ruimte.

COLD WAR KIDSROBBERS & COWARDS (2006)

Johannes: De songs die ik op de piano had geschreven, zijn in feite gecomponeerd op een aftandse buffetpiano. Alleen: in de studio stond een vleugelpiano, met een veel te deftig concertgeluid. Om Jon een idee te geven van de sound die ik wilde, heb ik hem Cold War Kids laten horen. Zij hebben een heel specifieke pianosound die je een beetje kunt vergelijken met die van de vroege Tom Waits: warm, authentiek en op een gezonde manier crappy.

(V.B.)