DE NADA

DE NADA: DAAN, fotograaf Peter De Bruyne en het grote niets waaruit nieuwe dingen ontstaan.

Zondag 4 oktober, 21.30, Canvas

‘De nada’ betekent ‘graag gedaan’ in het Spaans, of letterlijk: ‘Het is niks.’ Het is ook een perfecte titel voor de queeste van muzikant Daan Stuyven en fotograaf Peter De Bruyne, met in hun kielzog de Gentse documentairemaakster Christina Vandekerckhove, in Spanje: het niemandsland opzoeken – graag gedaan. ‘Het idee komt van Peter’, vertelt Vandekerckhove, die eerder al de docu’s Soap & Dishes (2004) en Sioen – Ceci n’est pas un film (2005) draaide. ‘Peter is er eerst mee naar Daan gestapt, en dan naar de VRT. Toen we vertrokken was er effectief nog niks, alleen een sterke focus.’

Het resultaat is een bedwelmende docu waarin panorama’s en intieme beelden naadloos overgaan in de wazige, fata-morgana-achtige fotografie van De Bruyne en de filmische soundscapes van Daan. Een docu waarin je creativiteit ziet ontstaan, vanuit het niets. Maar waar dat Spaanstalige niets precies is, kom je als kijker niet te weten.

CHRISTINA VANDEKERCKHOVE: Het was niet mijn bedoeling een klassieke roadmovie te maken, met een reis van punt a naar punt b. Ik had meer een trip langs onverwachte locaties voor ogen, waar ik het mysterie van behield. Ik wilde het zo open mogelijk laten, met zo weinig mogelijk uitleg. De locaties spreken voor mij genoeg. Plaatsnamen en kaarten passen beter bij een ander soort film.

Mysterieus is De nada zeker: we zien twee trendy mannen die niet lijken te eten of te slapen door een zonovergoten landschap slenteren.

VANDEKERCKHOVE: Ik heb alles eruit gelaten wat met andere mensen te maken had. Er zit ook geen logica, in de zin van een dagindeling, in. Het is in wezen een sfeerbeeld van twee mensen die iets maken in een landschap. Ik heb geprobeerd in dezelfde sfeer te blijven van wat zij daar creëren. De aankomst van Daan en Peter in een hotel, alledaagse dingen, dat waren zaken waarvan ik wist dat ik ze toch niet zou gebruiken. Maar van zodra we op een plek kwamen die hen inspireerde, vergaten ze mij een beetje en begon ik tussen hen in te laveren. Af en toe stelde ik wel eens een vraag, maar vaak heb ik hen gewoon niet onderbroken. Ik liep rond met mijn statief, de camera en de klankman en moest soms kiezen tussen wie ik nu eerst zou filmen: Daan die op zijn gitaar tokkelde en tegen zijn MacBook vloekte, of Peter die rondwandelde in het landschap.

Tegen de achtergrond van dat landschap gaan Peter De Bruyne en zeker Daan helemaal op in hun werk. En jij?

VANDEKERCKHOVE: Ik was zodanig bezig met filmen dat ik de schoonheid van dat landschap pas echt zag toen ik weer thuis was en de beelden op mijn scherm bekeek. Je hebt heel veel aan je hoofd tijdens het filmen. Te veel om het te kunnen leegmaken, zoals Daan en Peter dat wel konden. Op het moment zelf dacht ik functioneel. Hoe breng ik wat Daan en Peter hier doen zo goed mogelijk in beeld? Ik wilde dat je als kijker zou kunnen voelen waarom Daan die muziek daar maakt en waarom Peter precies daar foto’s neemt. Daarom heb ik met vaste filmlenzen gewerkt. Die moet je zelf scherpstellen, maar ze zorgen voor veel meer schoonheid en poëzie in je beelden. Het klinkt misschien ongelooflijk melig, maar bij mij gaat het vooral om het overbrengen van een gevoel. Als ik een bepaalde schoonheid of kracht kan weergeven en andere mensen daardoor geraakt worden, dan ben ik tevreden als filmmaker.

THOMAS VAN LOOCKE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content