Met de start van het nieuwe tv-seizoen komt er een hoop vers bloed op het scherm. In de eerste plaats dat van ‘Dexter’, een zwartgallige serie over een seriemoordenaar die andere seriemoordenaars om het leven brengt. Neen, serieus.

De schrijversstaking enkele maanden geleden in Hollywood heeft toch één positief effect gehad – naast natuurlijk de extra inkomsten voor de scenaristen zelf. Omdat de Vlaamse zenders niet zeker wisten of de aanvoer vanuit de Ver-enigde Staten wel op peil zou blijven, hebben ze in het voorjaar een hoop van hun aangekochte series in de koelkast gestopt. Nu alle strubbelingen voorbij zijn, gaan de deuren weer open en daardoor maakt de volgende weken een hele resem nieuwe reeksen zijn debuut op het televisiescherm.

De topper bij die nieuwkomers is Dexter, een erg donkere komische reeks over een man met een wel heel speciale hobby. Overdag werkt Dexter Morgan bij de politie van Miami, als forensisch expert die de bloedspetters op de ‘crime scenes’ van naderbij bekijkt. Na de uren trekt hij de straten van de Amerikaanse stad in, op zoek naar misdadigers die door de mazen van het net geglipt zijn. Als hij ze te pakken krijgt, neemt hij ze mee naar een volledig in plastic verpakte ‘killer room’, waar hij ze na een preek over hun zonden in mootjes hakt. All in a day’s job.

Als kind had Dexter last van moorddadige impulsen. Toen zijn pleegvader Harry, een doorgewinterde detective van de politie in Miami, hem op een keer de hond van de buren zag molesteren, nam hij de jongen bij zich. Wat volgde, zult u niet te gauw in het Supernanny-handboek terugvinden. Harry leerde zijn adoptiezoon namelijk om zijn aandrang tot doden voor een hoger doel te gebruiken: de straten van Miami schoonmaken en het ergste gespuis opruimen. Daarbij gaat Dexter niet zomaar in het wilde weg te werk (‘Ik heb normen’, zoals hij uitlegt aan een kindermoordenaar die op zijn ontleedtafel vastgebonden ligt), maar focust hij op diegenen die zeker nieuwe slachtoffers zouden maken.

Sympathy for the devil

Het hoeft geen betoog dat Dexter (gebaseerd op de thrillers van Jeff Lindsay) erg zwartgallig is, en vol humor van het gitzwarte soort zit. Het eerste lichaam dat hij als forensisch expert moet onderzoeken is zo netjes in stukken gehakt dat er niet eens bloed op de ‘crime scene’ ligt, en Dexters eerste gedachte is: ‘No blood. What a great idea.’ Dat weet je, omdat het hoofdpersonage in een voice-over commentaar geeft op zijn dagelijkse bezigheden. Dat doet hij zo gevat en met zoveel droge humor dat je een glimlach niet kunt onderdrukken. ‘Slechts twintig procent van de moorden in Miami wordt opgelost’, stipt hij aan in de eerste aflevering. ‘Daardoor is de stad ‘de perfecte plaats om me in mijn vak te vervolmaken. Viva Miami!‘

De look van de serie is al even cool als het hoofdpersonage zelf. Van bij de prachtige begintitels (zie kaderstuk) wordt duidelijk dat er evenveel aandacht naar setdesign als naar de verhalen is gegaan. Sadisme verandert in een soort abstracte kunst, met bloed dat als in een schilderij van Jackson Pollock over de spierwitte muren van een loft spat of een steriele ‘ killer room‘ waar alles er piekfijn uitziet. Het bloederige spektakel staat ook in contrast met de zonovergoten beelden van Miami, een stad waar – zie ook Nip/Tuck – alles om de uiterlijke schijn draait. Kortom, Dexter is een lust voor het oog.

Alleen is het hoofdpersonage natuurlijk wel een man die de verschrikkelijkste moorden pleegt. Nu horrorfilms steeds grover én populairder zijn geworden en ‘de verfijnde psychopaat’ sinds de komst van Hannibal Lecter bijna een cliché geworden is, lijkt het concept van Dexter niet zo verrassend. Maar dat is schijn. Hannibal en konsoorten zijn populair omdat het publiek gefascineerd is door het kwade en door hun wreedheid aangetrokken wordt. Maar Dexter Morgan – die op een sublieme manier wordt neergezet door Michael C. Hall, bekend van Six Feet Under – ligt meer in de lijn van de antihelden uit de afgelopen jaren op televisie, van Tony Soprano over Gregory House: het is een monster waarvoor je sympathie voelt.

Dat komt in de eerste plaats doordat de mensen die Dexter opruimt veeleer in de categorie Hannibal The Cannibal thuishoren – zijn eerste slachtoffer is bijvoorbeeld duidelijk een weerzinwekkende man. Maar de seriemoordenaar is ook een heel ambigue persoon. Enerzijds beweert hij dat hij geen enkele emotie kan voelen. ‘Mensen veinzen veel van hun interacties met anderen’, zegt hij. ‘Maar ik doe altijd alsof, en ik ben er erg goed in.’ Hij is er echter zo goed in dat hij na een tijdje toch een echte band begint te krijgen met de mensen om hem heen, in de eerste plaats zijn stiefzus en zijn vriendin en haar twee kinderen. En dan ontdekt hij dat menselijke relaties heel wat complexer zijn dan hij dacht. ‘Ik kan een man doden, zijn lichaam van zijn ledematen ontdoen én op tijd thuis zijn voor het eten’, merkt Dexter op. ‘Maar als mijn vriendin zich onzeker voelt en ik probeer uit te maken wat ik moet zeggen, ben ik helemaal verloren.’ Kortom: na een aflevering of twee krijg je als kijker ongewild ‘sympathy for the devil’. Pleased to meet you, Dexter.

DEXTER : Vanaf 4/9, VT4

Californication

Vanaf 1/9, 2BE. Het eerste seizoen komt op 4/9 ook uit op dvd.

Kort: The Sex Files

Wat:‘A morning of awkwardness is far better than a night of loneliness.’ Het is het levensmotto van Hank Moody (gespeeld door David ‘The X-Files’ Duchovny), een schrijver met een knoert van een writer’s block die zijn dagen doorkomt op een mix van alcohol, drugs en een oneindige reeks veroveringen. Hank heeft één bestseller geschreven, een satirisch boek over hoe God iedereen in de wereld haat. Toen hij de filmrechten kon verkopen, verhuisde de schrijver van New York naar Los Angeles, waar hij moest toezien hoe zijn werk werd omgevormd tot de romantische komedie Crazy Litte Thing Called Love. Hij neemt op gepaste wijze wraak door met de vrouw van de regisseur in bed te duiken, maar komt daarna in een neerwaartse spiraal terecht vol zelfhaat, gemakkelijke seks en veel drank.

Hét probleem van Hank is dat hij nog altijd verliefd is op Karen (Natascha McElhon), met wie hij een 12-jarige dochter heeft. Hun relatie liep op rozen, tot Karen het beu was om te wachten tot Hank haar ten huwelijk vroeg en vertrok. Nu is ze verloofd met de saaie Bill, een man die in alles het tegenovergestelde is van Hank. De twee schieten dan ook niet bijzonder goed op, zeker als Hank onbewust met Bills tienerdochter een nacht de eenzaamheid verdrijft.

Oordeel:Californication (dat enkele maanden geleden in het nieuws kwam omdat de Red Hot Chili Peppers een plagiaat-proces wilden aanspannen) begint met een scène waarin Hank Moody gepijpt wordt. Door een non. Het is meteen duidelijk: deze serie – net als Dexter en Weeds een product van Showtime, dat de afgelopen jaren tot dé concurrent van HBO is uitgegroeid – is niet geschikt voor gevoelige kijkers. (Enkele afleveringen verder komt er bijvoorbeeld nog een scène die zo in een softpornofilm zou kunnen en waarin Hank zijn uitgever die net door zijn vrouw is verlaten, probeert op te vrolijken met… een triootje.) Eerlijk gezegd zou die ‘kijk eens wat wij durven’-houding ook stevig op de zenuwen kunnen werken, als daaronder niet zo’n scherpe en grappige serie zat. De dialogen knetteren, het tempo is razendsnel en Duchovny speelt de pannen van het dak als de cynische, zwartgallige Moody, een loser van wie je onwillekeurig gaat houden. Als zijn uitgever hem vraagt hoe het gaat, antwoordt de schrijver koeltjes: ‘I’m fine. I’m disgusted with my life and myself, but I’m not unhappy about that.’ Wij ook niet, zolang dat een serie als Californication oplevert.

Terminator: The Sarah Connor Chronicles

Vanaf 1/9, VT4

Kort:I’ll be… nou ja, u kent de rest.

Wat: Volgend jaar komt Terminator: Salvation in de zalen, de film die voor de Terminator-saga hetzelfde moet doen als Batman Begins voor de vleermuissuperheld. Salvation speelt zich af in 2018, na het ultieme gevecht tussen het computernetwerk Skynet en de mensheid, en toont hoe een volwassen John Connor (gespeeld door Christian ‘Batman’ Bale) de opstand tegen het leger van Terminators leidt.

Op televisie is de robotrevival al ingezet, met Terminator: The Sarah Connor Chronicles, dat de draad oppikt bij het einde van de tweede film. John Connor heeft samen met zijn moeder de vloeibare robot T-1000 verslagen, maar nu worden ze achternagezeten door een nieuwe Terminator én de FBI. Ze krijgen echter hulp van het robotmeisje Cameron (een verwijzing naar James Cameron, de bedenker van de Terminator-saga), dat het duo naar het jaar 2007 meeneemt. Daar zullen ze proberen te verhinderen dat Skynet wordt uitgevonden.

Oordeel:The Sarah Connor Chronicles is een mix van razende actie en emotionele scènes tussen moeder en zoon – een robot achter je aan krijgen durft wel eens een band te scheppen. Vergeleken met de films valt het spektakel wat licht uit, maar de manier waarop de personages worden uitgediept, maakt veel goed.

Secret Diary of a Call Girl

Vanaf 6/9, Vitaya

Kort: HLZHI: Prostituee

Wat: In den beginne was er een blog. Op belledejour-uk.blogspot.com schreef een Londense callgirl onder de ‘artiestennaam’ Belle De Jour vanaf de zomer van 2003 vrijuit, zonder complexen en met veel gevoel voor humor over haar leven als luxeprostituee in de Britse hoofdstad. De blog trok duizenden surfers aan en werd onder meer door The Guardian tot een van de beste websites van het jaar uitgeroepen. Een en ander leverde Belle De Jour een boekencontract op, en in 2005 volgde Intimate Adventures of a London Call Girl, waarin de auteur alle kneepjes van het vak uitlegde – zoals waar je in Londen de beste onderbroeken kunt kopen of hoe je het makkelijkst een zweepje een vijfsterrenhotel binnensmokkelt. Intimate Adventures en opvolger The Further Adventures of a London Call Girl, die zoals verwacht in Groot-Brittannië erg vlotjes over de toonbank gingen, lagen aan de basis van de tv-serie Secret Diary of a Call Girl, die vorig najaar in Groot-Brittannië op het scherm kwam en daar uitstekend werd onthaald. Ondertussen is Secret Diary of a Call Girl ook in de VS in première gegaan, met succes!

Oordeel:Secret Diary of a Call Girl had gemakkelijk een softpornoserie met veel gratuite seksscènes kunnen worden. Maar in plaats daarvan krijg je een heel intelligente en grappige tv-reeks rond een sterke vrouw met een heel eigen kijk op de wereld – het is vast geen toeval dat de reeks in de VS vlak na Weeds wordt uitgezonden. Belle De Jour (gespeeld door de Britse zangeres en actrice Billie Piper) is eerlijk ( ‘The first thing you should know about me is I’m a whore’, is haar opener) en heeft geen schuldgevoelens over haar beroep. Ze is geen callgirl geworden uit noodzaak of pure geldnood – haar enige verslaving is ‘het vierde seizoen van The West Wing‘ – en sleept geen grote drama’s uit het verleden mee. Toch is Secret Diary of a Call Girl geen verheerlijking van het oudste beroep ter wereld, zoals sommige kijkers in Groot-Brittannië en de VS al klaagden. Want de serie – waarvan alle afleveringen geschreven zijn door een vrouw – toont ook hoe eenzaam Belle is en hoe ze bijvoorbeeld tegen haar ouders en beste vrienden over haar werk moet liegen. Als u dus ooit eens zonder gêne naar de hoeren wilde kijken, dan is dit uw kans!

Women’s Murder Club

Vanaf 5/9, VTM

Kort: Moordwijven

Wat: Lindsay Boxer, een geharde politieagente, staat aan een krantenkiosk op een journaliste te wachten, als diezelfde journaliste plotseling uit de lucht komt vallen en te pletter stort op Lindsays auto. Als blijkt dat ze aan een ultrageheim verhaal aan het schrijven was, gaat Boxer op onderzoek uit, samen met drie andere vrouwen, een openbare aanklaagster, een arts en een journaliste. De vier vormen een uniek onderzoeksteam, die niet alleen samen misdaden proberen op te lossen, maar ook lief en leed met elkaar delen.

Oordeel: De titel van de serie – overgenomen van de boeken van James Patterson, waarop de reeks gebaseerd is – is een onding, en roept meteen beelden op van een groepje thee drinkende dames die iedere zondagnamiddag samenkomen om misdaadromans te bespreken. Women’s Murder Club is toch iets dynamischer dan dat en lijkt meer een soort kruising tussen Sex & The City en CSI, waarbij de verhalen over de privéproblemen van de vrouwen naadloos in de misdaadmysteries verwerkt worden. Het Amerikaanse publiek reageerde echter lauwtjes op de tv-serie, en na één seizoen moest er al een punt achter gezet worden.

Life

Vanaf 31/8, VT4

Kort: Zen en de kunst van demisdaadbestrijding.

Wat: Charlie Crews is een agent uit Los Angeles die net twaalf jaar onschuldig in de gevangenis heeft ge-zeten. Als hij eindelijk vrijgelaten wordt, krijgt hij een fikse schadevergoeding, maar in plaats van op een exotisch strand te gaan liggen, kiest Crews ervoor om opnieuw detective te worden. Hij gaat weer aan de slag bij zijn oude collega’s, die de man met de nodige achterdocht ontvangen – zeker als blijkt dat Crews elke misdaad probeert op te lossen met behulp van de zenfilosofie die hij zich in de gevangenis tussen de knokpartijen door eigen heeft gemaakt. En dat hij een wel heel bizarre verslaving heeft: vers fruit.

Oordeel: Politieagenten zijn in alle vormen en kleuren op televisie te zien, en als zelfs onze eigenste Flikken een spin-off krijgt – Flikken: Maastricht, dat op dinsdag 2/9 van start gaat op één – weet je dat het onderhand zeer moeilijk is om in het genre nog creatief uit de hoek te komen. Life is ook niet echt vernieuwend, maar het licht gestoorde hoofdpersonage – een soort moderne Columbo met een onverstoorbare cool – en het mysterie waarom Crews nu precies in de gevangenis beland is en vooral in wiens plaats kunnen de aandacht vasthouden.

Door Stefaan Werbrouck