Op zijn palmares prijken namen als Monza en Krakow, maar tegenwoordig richt zanger-gitarist Piet De Pessemier al zijn aandacht op zijn soloproject Mad about Mountains, net bevallen van de fraaie tweede cd Harlaz. Op 5/4 speelt hij in Turnhout op de labelnight van Zeal Records, op 12/4 vervoegt hij Girls in Hawaii en Blaudzun op Little Waves in C-Mine, aan de voet van de Genkse steenbergen.
Eigenlijk is Mad about Mountains vandaag tot een heuse groep uitgegroeid – al deelt Piet De Pessemier als songschrijver nog steeds de lakens uit. ‘En in de toekomst mag het dus best nog ruwer, feller en snediger’, merkt Piet De Pessemier op. ‘Een beetje meer rock-‘n-roll, zeg maar.’
Na het eerste album, uit 2012, werd hij geplaagd door een hardnekkige writer’s block.’Maandenlang raakte ik mijn gitaar niet aan. Ik had wel enkele vage ideeën en akkoordenschema’s, maar pas tijdens een nachtelijke autorit naar Italië viel alles in de plooi. De meeste songs ontstonden daar, op vakantie in een prachtige villa met zwembad. Dat verklaart wellicht waarom ze een tikje lichtvoetiger aandoen. Dankzij de koortjes en blazers klinken ze ook voller en er zit meer soul in.’
Harlaz – de sleutelwoorden zijn nog steeds alt.country, americana en melancholie – is doordrongen van een warme seventiesvibe. ‘Was vroeger alles beter en organischer? En of’, benadrukt De Pessemier. ‘Hard Rain van Bob Dylan,de enige goede plaat in de collectie van mijn ouders, was voor mij het begin van alles. Samen met mijn broer heb ik ze ontelbare keren nagespeeld op tennisracket en koekjestrommel. (lacht) De rafelige sound van die live-lp is het summum van hoe countryrock hoort te klinken. Met Mad about Mountains repeteer ik weinig of nooit, net omdat ik het levendig en spontaan wil houden.’
De titelmag dan ietwat exotisch aandoen, hij verwijst naar een bos in Herk-de-Stad. ‘Ik heb er met vriendjes kampen gebouwd, fictieve oorlogen gevoerd en overlevingstochten gehouden. Voor kinderen was die plek het paradijs. Maar ik vind Harlaz ook een intrigerend woord: het klinkt goed in álle talen.’
Americana, ja, maar met zijn teksten blijft de zanger altijd dicht bij huis. Doorgaans staan ze in het teken van zijn familie en van jeugd- of vakantieherinneringen. ‘Het meest voorkomende woord in mijn songs is ‘home’, de plek waar ik leef en waar het allemaal gebeurt. Mijn muziek ontleen ik aan een andere cultuur, maar schrijven kan ik enkel over wat ik kén. Doen alsof ik uit Texas kom, dat zou toch potsierlijk zijn? Als ik mezelf niet geloof, zal de luisteraar dat ook niet doen.
‘Ik meen ieder woord dat ik zing. Tegelijk besef ik dat het niet de poëzie en de diepgang heeft van een Springsteen of Townes Van Zandt. Mijn grote probleem is dat ik zo ongeduldig ben. Het gebeurt dat ik nog snel iets neerkrabbel voor ik de studio in ga. Als het rijmt en in het metrum past, ben ik doorgaans al tevreden. Maar het is gemakzucht die ik achteraf betreur. Ik neem me dus voor op mijn volgende cd iets harder mijn best te doen.’
Piet De Pessemier geeft het toe: zíjn Amerika is uitsluitend het product van zijn verbeelding. ‘De landschappen, de bossen en rivieren uit Straight Story van David Lynch, die hebben we hier ook. Vroeger trok ik er vaak met mijn fotocamera op uit, op zoek naar de Verenigde Staten in Herk-de-Stad. Ik ken hier winkeltjes of afgelegen plekken met een hoog Twin Peaks-gehalte. Ik woon te midden van velden en boomgaarden en soms, als de zon opkomt en er tuft een John Deere-tractor voorbij, waan ik me aan de overkant van de oceaan.
‘Ik kan in Limburg de hele dag door een denkbeeldig Amerika reizen en toch nog tijdig thuis zijn voor het avondeten. Dat is toch mooi? En het kost niets. Ik weet wel dat al dat gedoe in mijn hoofd iets kinderlijks heeft, maar die mythe van het wilde Westen definieert wel mijn sound.’
DIRK STEENHAUT
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
