De kolibrie

Eerste zin De wijk Trieste in Rome is, kun je gerust zeggen, een middelpunt in dit verhaal met vele andere middelpunten.

Komt een psychoanalyticus bij de oogarts. Het zou het begin van een goeie grap kunnen zijn, maar voor oftalmoloog Marco Carrera start daarmee een ware lijdensweg. De therapeut van Marco’s vrouw heeft last van gewetenswroeging en breekt zijn eed om Marco ervan op de hoogte te stellen dat zijn leven mogelijk in gevaar is. Voor de oogarts het goed en wel beseft, is zijn vrouw met de noorderzon verdwenen, en daarmee ook zijn dochtertje.

Verlies is een constante in Marco’s leven: eerder al verloor hij zijn oudere zus, ook zijn ouders zullen sterven en de enige vrouw die hij ooit écht beminde, woont onbereikbaar in het buitenland. Maar hij blijft er immer kalm onder. In zijn jeugd kreeg Marco de bijnaam kolibrie, eerst omdat hij zo klein was, later omdat hij roerloos in evenwicht lijkt te blijven, ongeacht de stormen die hem teisteren. Een welwillende blindheid helpt hem daarbij: ondanks zijn beroep sluit hij graag de ogen voor de leugens die hem opgesolferd worden. Zo blijkt dat zijn ouders niet gelukkig getrouwd waren, dat zijn vrouw er meerdere minnaars op na hield en dat zijn vervreemde broer aanpapte met net dat ene meisje dat zijn hart beroerde. Niets blijft Marco gespaard, en toch bijt hij zich klein maar dapper vast in het leven.

‘Ik heb vaak aan het bijbelboek Job moeten denken toen ik Marco’s calvarietocht beschreef’, aldus Sandro Veronesi. ‘Zijn pijn is absurd en overweldigend, maar Marco weigert te verzaken, weigert te verbitteren. We kennen allemaal zo’n Marco, maar ze worden zelden de held van een verhaal. Tot nu.’

En met succes, want Veronesi heeft al zijn talent en metier gebruikt om van De kolibrie een geloofwaardige lofzang op het leven te maken. Zijn acrobatische zinsbouw, de gave compositie en de psychologische diepgang maken dat je Marco in je lezershart sluit, ook al vind je hem aanvankelijk maar een sul.