HET TRANENDAL VAN COE. ZICH VOLWASSEN GEDRAGEN: DE BETEKENIS ERVAN LAAT VAAK TE WENSEN OVER. DAT WEET OOK JONATHAN COE IN HET VERVOLG OP ZIJN SUCCESROMAN ‘DE ROTTERS CLUB’.

JONATHAN COE

MEULENHOFF, 463 BLZ., a 19,90

oorspronkelijke titel: the closed circle

De gesloten kring

De gesloten kring is het vervolg op Jonathan Coe’s succesroman De Rotters Club. Het verhaal steekt vlot van wal met de brieven van Claire Newman aan haar verdwenen zus Miriam. Claire likt haar wonden in Birmingham na een mislukt avontuurtje met een Italiaan en ze tracht de emotionele kloof met haar tienjarige zoon te dichten. Het hoofdpersonage Paul Trotter is geëvolueerd van een jonge conservatieve Tory tot het vage potpourrisocialisme van Blairs New Labour – een kleine stap voor een man, en een nog kleinere stap in het politieke spectrum van vandaag. Zijn broer Benjamin Trotter is boekhouder en werkt al twintig jaar aan zijn Grote Roman. Beide getrouwde mannen lopen bronstig achter de jonge en dynamische Malvina. Alle andere personages die tijdens hun tienerjaren de redactie van het schoolkantje uit De Rotters Club bevolkten, passeren op gelijkaardige wijze de revue.

Terwijl die vorige roman in 1979 eindigde met de verkiezing van Margaret Thatcher, pikt Coe nu de draad op in 1999, vlak voor de viering van het nieuwe millennium. Zoals de titel al aangeeft, worden de cirkels van alle verhaallijnen uit die voorganger netjes gesloten. In De gesloten kring zitten alle personages gevangen in de emotionele stasis van hun volwassendom. Bij momenten verloopt de afwikkeling van de verhaallijnen voorspelbaar, maar het leesplezier van een Coe schuilt dan ook meer in de sociale en politieke satire dan in een uitgekiende plot. Het enige probleem met de vele observaties over ons moderne leven tijdens de eerste jaren van dit millennium (de handenvrije gsm, de verkeersagressie, reality-tv) is dat de rake observaties van de personages vaak als de oneliners van onderbetaalde entertainmentcolumnisten lezen. Of komt het doordat de afgelopen vier jaar gewoon humorlozer waren dan de jaren zeventig dat de satire van De Rotters Club of What a Carve Up! (vertaald als Het moordende testament, Coe’s grappigste roman) raker leek dan hier?

Coe liet het plan varen om een cyclus van zes romans te schrijven over de tussenliggende jaren en hij geeft ons onmiddellijk dit slotstuk. Als lezer heb je dan de vrijheid om de tussenliggende decennia zelf in te vullen. Sommige recensenten beweerden dat je best eerst De Rotters Club leest of herleest, maar wij houden wel van een plot met gaten. Olivier Braet

Olivier Braet