ACTRICE / AUTEUR
ALVA NOTO & RYUICHI SAKAMOTO
Ik ga nóóit naar festivals. Genieten van muziek kan ik het best als ze heel dicht bij mijn oren zit, met de koptelefoon, one to one. Mijn festival zou ik dus in mijn woonkamer organiseren. Alle artiesten krijgen eerst een kop thee of koffie van me en dan zeg ik : ‘Alsjeblief, begin.’ ( Lacht) Elk een halfuur, maximum. Dat eerst delen met enkele vrienden, en daarna wat tijd nemen om te schrijven, geweldig lijkt me dat! Alva Noto en Ryuichi Sakamoto mogen Insen brengen: die plaat is heel zacht, warm, rustig. Ik hoor er een beginsel van muziek in, heel puur. Zoals minimal vaak is.
JOHN TEJADA
Met mensenmassa’s heb ik niets. Drinken doe ik niet. Liever ben ik thuis, gefocust. Ik haal veel inspiratie uit muziek, dus ik gebruik het vaak als ik toneelteksten schrijf. Natuurlijk is het ook ontspanning voor me. Ik heb heel veel respect voor deze jonge gast. Hij is het kind van twee klassiek geschoolde ouders, maar is zijn eigen elektronische weg ingeslagen.
MAURIZIO
Richting dansvloer nu, met Maurizio’s M-series van eind jaren 90. Nou ja, als ik ergens kom waar dit wordt gedraaid, sta ik meestal stil, hoor. Maar áls ik dans, ga ik wel all the way.
WOLFGANG VOIGT
Ambient techno. Ik houd vooral van de platen Königsforst en Gas. Wat mij betreft mag hij zijn concert in het STUK van enkele jaren geleden overdoen, met op de achtergrond kunstige beelden van een bos waar je met een steadycam doorheen werd geloodst. Dat was heftig! Een ontzettend donkere, wollige wereld.
STEWART WALKER
Minimal kun je gevoelsmatig benaderen, maar ook mathematisch. Op Stabiles van Stewart Walker hoor je die ongelofelijk strakke opbouw toon per toon. Daar moet een helder brein achter zitten. Dan legt hij een eerste basis en die gaat eigenlijk te lang door, ‘best wel saai’ denk je, maar dan komen er ineens twee lagen bij, zó prachtig in die eerste neergelegd. Weet je wat leuk zou zijn? Dat mijn vrienden en ik allemaal een koptelefoon opzetten. Krijgt iederéén het heel dichtbij. En na het optreden vertellen we onder het eten wat het met ons heeft gedaan!
PANTHA DU PRINCE
Niet zo donker als Wolfgang Voigt: je hoort veel belletjes en geluiden die je net niet kunt thuisbrengen. John Tejada daarentegen is helder en scherp. Ach, hoe praat je daar ook over?
MAX RICHTER
Ik heb lang klassieke viool gespeeld. Ik werd er strontchagrijnig van. Elke maandag door de regen, verschrikkelijk. Ik heb ook een beetje een degout van klassieke muziek en kerkmuziek opgelopen: je geraakt er meteen in een groter bewustzijn door, omdat je weet dat het met iederéén wel iets doet. In minimal heb je ook best veel makkelijke, simpele melodieën, maar die zijn helder en eerlijk. Je wordt niet beetgenomen, je ligt niet te janken ergens in een hoek van de kamer, je blijft gewoon volgen. Max Richter wisselt die harmonieën en begrijpelijke vioolstukken mooi af met een wat duisterder wereld, vooral op Infra. Geluidslandschappen waarvan je emotioneel wordt.
DAVID SYLVIAN
Toen mijn oom stierf, kreeg ik alle platen die men in zijn huis vond. We hadden nooit veel contact met hem gehad, eigenlijk heb ik hem door die platen leren kennen. Brilliant Trees van David Sylvian: zoiets intens had ik op mijn elfde nog nooit gehoord. Ik kreeg er toen kippenvel van, en nu nog . Als hij bij me thuis komt zingen, moeten zijn muzikanten wel achter een gordijn staan: ik wil namelijk niet weten welke instrumenten hij gebruikt. Ik heb bij Brilliant Trees een beeld van een bepaald instrument dat waarschijnlijk helemaal niet bestaat en dat wil ik zo houden.
KEITH JARRETT
Op de middelbare school luisterde iedereen naar Skunk Anansie, ik naar The Köln Concert van Keith Jarrett. Ik was toen verliefd op een heel mooi meisje, met wie ik samen naar die plaat luisterde. Dat doe ik zelden: David Sylvian was bijvoorbeeld een geheim van me, daar kwam niemand anders aan. Hmm, als ik het zo voor me zie, duurt dit festival zeven jaar of zo. ( Grinnikt) Want ja, naast het half uurtje optreden krijg je die bijzondere ontmoeting met de muzikant. En moet je er alles rustig van kunnen afslijpen tot de volgende komt, zeker als die ontmoeting heel intens is.
J.J. CALE
Een heel andere muzikale stijl, maar er spreekt ook wel weer dat warme en liefdevolle gevoel uit. Heb ik leren kennen op een theaterfestival in openlucht op het Waddeneiland Terschelling. ’s Ochtends om vier uur werden we aan onze barakken opgehaald door de regisseur in een grote gammele bus, en toen zetten ze keihard de plaat 5 van J.J. Cale op, om ons vrolijk wakker te maken. Het gaf een goed gevoel, om daar met z’n allen koffie uit de kan te zitten drinken terwijl de zon opkwam. Het zou súper zijn om J.J. Cale tegen het ochtendgloren te programmeren. Met zo’n heel klein, sterk koffietje erbij. Jaaah! ( Lacht)
Abke Haring (33) speelt een hoofdrol in de Toneelhuisproductie ‘Bloed en Rozen’, naar een tekst van Tom Lanoye.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
