We call upon the author! – Met zijn tweede roman ‘De dood van Bunny Munro’ bewijst Nick Cave dat zijn twintig jaar oude debuut geen toevalstreffer was.

Karel Degraeve

Nick Cave, Meulenhoff, 228 blz., euro18,95

‘Ik wilde vooral bewijzen dat ik het in me had om een roman te schrijven’, vertelde Nick Cave twintig jaar geleden bij de publicatie van zijn literaire debuut And The Ass Saw The Angel. De vuistdikke, vrij hermetische en in alle betekenissen Bijbelse roman werd tot zijn tevredenheid enthousiast onthaald door de literaire wereld. Was het daarom zo lang wachten op een vervolg? Cave, 51 ondertussen, heeft met De dood van Bunny Munro hoe dan ook een waardige opvolger geschreven. Compacter en qua verhaalstructuur een stuk toegankelijker, maar minstens even bezeten.

Cave zet Bunny Munro ondubbelzinnig neer als een schaamteloze, in alcohol en nicotine gedrenkte pervert die geilt en kwijlt bij alles wat een rok aan heeft. Zelfs een driejarige peuter doet zijn fantasie op hol slaan. Na de zelfmoord van zijn vrouw, een wanhoopsdaad waarvoor hij geen greintje schuld voelt, zit hij met de verantwoordelijkheid voor zijn negenjarige zoon opgezadeld. Hij vindt er niets beters op dan de jongen mee te nemen op zijn dagelijkse handelsmissies. Kwestie van hem, zoals zijn vader voor hem, een vak te leren. In werkelijkheid laat hij Bunny Jr. wachten in de auto terwijl hij zijn klantenlijst afwerkt, al dan niet met seks als bonus.

Munro is het soort personage waarvoor je als lezer een viscerale afkeer zou moeten hebben. Het tegendeel is waar: lange tijd koester je zelfs enige sympathie voor het verdoemde karakter. Dat komt – naast het feit dat je weet dat hij uiteindelijk aan de galg gaat – door de intelligente opbouw. Cave vertelt het verhaal deels vanuit het standpunt van Bunny Jr., en die koestert vanzelfsprekend een onvoorwaardelijke liefde voor zijn vader.

Caves stijl is rauw en energetisch, zijn taal beeldrijk, zijn humor gevat en uitgebalanceerd. Er zit een zekere cadans in zijn manier van schrijven die, net zoals de thematiek van eros en thanatos, nauw verwant is aan zijn werk als singer-songwriter: wie een beetje met zijn muziek vertrouwd is, hoort hem zo het verhaal vertellen. En Bunny Munro – de naam alleen al – mag zo in zijn al uitgebreide lijst van typische Cavepersonages bijgezet worden, naast pakweg Stagger Lee, Henry Lee, Elisa Day en Depth Charge Ethel.

Cave sluit zijn roman af met een uitgebreid dankwoord. Beroepsmisvorming: dank-je-wels horen in cd-boekjes thuis. In een ruk door excuseert hij zich bij Kylie Minogue en Avril Lavigne, de ideale lustobjecten van Bunny Munro. Een fout, want een volleerd auteur verontschuldigt zich niet voor wat zijn hoofdpersonage al dan niet doet of denkt. En Cave heeft met zijn tweede roman afdoende bewezen dat hij, naast een geweldige singer-songwriter, ook een briljante romanschrijver is.

Karel Degraeve