Nog tot december te beleven in het Waregemse Be-Part: In the Hands of Puppets, de – paradoxaal genoeg – goed gevulde expo over lucht en leegte van Brussels kunstenaarsduo Sarah & Charles.
Sarah Deboosere: Er staat inderdaad heel veel om het over niks te hebben. (lacht) Installaties gecombineerd met video, scenografisch werk, prints, een schilderij en – nieuw voor ons – een korte animatiefilm. Je kunt daar een metafoor in zien voor onze wereld en de sociale media. We worden overal met beelden gebombardeerd, waar we soms ook aan willen ontsnappen. Daar spelen we mee, net als met de grens tussen fictie en realiteit.
Het uitgangspunt hebben we uit het boek Prediker uit het Oude Testament, dat ons als vrij hedendaags overkwam. De slagzin ervan is: ‘IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid.’ Nu is ‘ijdel’ soms ook naar ‘vluchtig’ vertaald. Beide betekenissen vallen goed te rijmen met de Instagram-cultuur waarin iedereen zichzelf kan voorstellen, maar ook snel vergeten is.
Vergeten, daar doen we in deze rubriek net níét aan.
Deboosere: Wel, ik kijk met een warm gevoel terug op de expo van beeldhouwer Filip Vervaet in de Warande in Turnhout. Up on the Hill, Down by the Riverheette die. Heel immersief en esthetisch zoals hij naast zijn sculpturen ook speelde met licht, geluid en beeld. Visuele bekoring ging hand in hand met bevreemding. De hele ruimte was bedekt met zwart zand, en je had twee niveaus: een boven- en een onderwereld. Echt indrukwekkend.
Tekst gaat verder onder de foto
De biënnale van Venetië is voor jullie zo’n beetje een vakbeurs.
Deboosere: We gaan elke keer, ja, om te zien wat er leeft en hopelijk tintelend van inspiratie terug te keren. (lacht) Het was deze keer een bijzonder goeie editie. Ik geef je mijn top drie. Op één de presentatie van Laure Prouvost, een Frans-Britse kunstenares die al jaren in Antwerpen woont en Frankrijk vertegenwoordigde met een superinteressante installatie, Vois ce bleu profond te fondre (foto onder), en een heel beklijvende film. Op twee de vertederende Litouwse opera Sun & Sea (Marina)met als decor een levensecht strand met zonnebadende mensen. Mijn derde favoriet was Mondo cane, de Belgische inzending van Jos de Gruyter & Harald Thys: knap en origineel, die tentoonstelling met bewegende poppen.
Maar je hoeft niet per se altijd de vinger aan de pols te houden.
Deboosere: Neen, ik kijk ook graag naar oude films. Bye Bye, Barbara uit 1969 vond ik bijvoorbeeld geweldig, een soort misdaadkomedie waarop Tarantino zich duidelijk heeft geïnspireerd, een beetje kitscherig en conceptueel. Verder heb ik net Martin Amis’ De pijl van de tijd gelezen, uit 1991. Ook heel conceptueel: het boek begint met de dood van het hoofdpersonage, een naziarts, en van daar gaan we terug in de tijd, tot aan zijn geboorte. In feite gaat het over wir haben es nicht gewusst. Die arts, in zijn omgekeerde wereld waarin de tijd terugdraait, gelooft dat hij de Joden samenbrengt in plaats van ze te scheiden aan het treinstation in Auschwitz, en dat hij ze redt in plaats van ze massaal de dood in te jagen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
