Zondag 10/2, 21.45 – éénTot nog toe was er vooral veel te doen om haar overstap van VIER naar één, maar dat verandert nu: in De Bleekweide, dat zondag begint – op één -, trekt Annemie Struyf naar het gelijknamige jongerentherapiecentrum. ‘Dit kan ik maar één keer maken.’
‘Lut Celie, de bezielster van De Bleekweide, ken ik al zeventien jaar. Samen hebben we toen het boek Het kleine sterven gemaakt, over het verliezen van een kind. Al die jaren zijn we contact blijven houden. Lut heeft haar praktijk ondertussen uitgebreid van terminaal zieke kinderen naar omgaan met pijn, verdriet en trauma bij kinderen en jongeren. Het idee voor de tv-serie ontstond nadat ze in De Bleekweide een paar jaar geleden een persconferentie hebben gegeven met de jongeren. Die jongeren wilden zelf een stem hebben, in plaats van altijd experts over hen aan het woord te laten.’
Wat maakt De Bleekweide zo bijzonder?
ANNEMIE STRUYF: Wat Lut en haar collega’s doen, is een taal geven aan wat zich vanbinnen afspeelt bij kinderen: de angst, het verdriet, de pijn die ze voelen. Dat gebeurt op verschillende, creatieve manieren. Wat mij aanspreekt, is dat ze dat niet doen door een label op een kind te plakken, en evenmin door het medicatie voor te schrijven. Bij De Bleekweide vertrekt men niet van een ziektebeeld, maar echt van wat er diep vanbinnen bij de kinderen leeft. Ik vind dat een heilzame aanpak en ik heb ook kunnen vaststellen dat het genezend werkt.
In de eerste aflevering volg je een negenjarig meisje, Julie, dat het moeilijk heeft met de scheiding van haar ouders. Koos je bewust een probleem dat voor veel mensen geen ver-van-mijn-bedshow is?
STRUYF: Echtscheiding is inderdaad een veel voorkomende situatie. Julie heeft heel wat veranderingen moeten ondergaan, pendelt nu tussen twee nieuwe gezinnen en meldde zich in De Bleekweide aan met woede-uitbarstingen. Deze aflevering is een mooi voorbeeld van hoe Lut Julie een taal probeert te leren om met haar gevoelens om te gaan. Die woede-uitbarstingen zijn immers enkel wat je aan de oppervlakte ziet. Als je verder kijkt, ontdek je dat Julie met allerlei onbeantwoorde vragen zit. Door te zoeken naar wat Julie precies dwars zit, kan ze uiteindelijk leren om beter met haar situatie om te gaan.
Hoe maak je met een kind afspraken om hem of haar te volgen tijdens een therapie? Is het voor een kind niet extra moeilijk om de juiste impact van een verschijning op televisie te bevatten?
STRUYF: Het uitgangspunt van De Bleekweide is níét dat kinderen zwak en kwetsbaar zijn, maar dat het krachtige en veerkrachtige mensen zijn. Vandaag lijken we al te vaak te denken dat we moeten proberen hen af te schermen en zelfs zo veel mogelijk toe te dekken. Uiteraard hebben we met alle kinderen alles heel grondig doorgepraat, en zenden we vele therapeutische stappen en sessies niét uit. Ze mochten ook op elk moment de camera laten stilleggen. Na elke opname hebben we ook grondig doorgenomen wat er gezegd was en konden ze altijd beslissen wat wel en niet uitgezonden mag worden. Er was ook voortdurend overleg met de ouders.
Toch kijk je tijdens zo’n therapiesessie mee in iemands ziel. In een boek of artikel kun je meer context scheppen dan bij een direct medium als televisie. Wat heb je gedaan om voyeurisme te vermijden?
STRUYF: Dit project heeft niets met voyeurisme te maken. Natuurlijk bevind ik mij met De Bleekweide op het scherp van de snee, al gaat dat ook op voor mijn ander werk. Alles is gebaseerd op vertrouwen. Alle partijen – de kinderen, de therapeuten, maar ook de betrokken ouders en de tv-ploeg – vertrouwden elkaar. Iedereen heeft er belang bij om zo integer mogelijk in beeld te komen. Had ik Lut Celie niet zo goed gekend, dan was ik nooit begonnen aan dit tv-project. Ik ken haar werkwijze en kan me er ook in engageren. Daardoor was het mogelijk dit programma zo goed voor te bereiden. Ik zie mij die aanpak niet zomaar opnieuw gebruiken voor een ander onderwerp.
Is De Bleekweide gemaakt uit een noodzaak die je voelt?
STRUYF: Jazeker, het is belangrijk om anders te leren kijken en luisteren naar kinderen en jongeren. We moeten hun gedrag ook anders bekijken, het niet problematiseren maar normaliseren. Door hen zoals in De Bleekweide dingen aan te reiken en te luisteren.
(H.V.G.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
