De muziekredactie van Focus Knack heeft het beste van het voorbije muziekjaar verzameld op drie compilatie-albums: rock, roots en jazz. Stellen we deze week met trots aan u voor: onze rockfiles!

focus files rock roots & jazz Vanaf nu in de winkel

Big Sur

Danger! High Voltage

Where I End And You Begin

Feelgood factors

Snooks (Progress Report)

Waiting For The Moon

You Were The Last High

Stronger than dirt

New Killer Star

I’m On Standby

What Your Soul Sings

Black Cherry

Summer’s here

100 %

Sweet Song

Grey Day

Hackensack

Red Morning Light

The Thrills

Een stel Ieren dat het druilerige Dublin en zijn circuit van pubs met schraal bier ontvlucht om zich in Santa Cruz tegoed te doen aan zonovergoten boulevards met palmbomen en half ontbloot vlees. Zo klinkt het debuut van The Thrills als The Byrds, The Eagles en The Jayhawks. Klassiek opgebouwde popdeunen geïnfecteerd door zangharmonieën als van de beste Bob Boon Singers.

Electric Six

Hun Gay Bar-gimmick veroorzaakte een hartelijke bulderlach, het album Fire bulkt van de vette riffs en massaal meebrulbare refreinen. Subtiel is iets anders, maar de gulle discotrash van Danger! High Voltage doet zelfs de donkerste cynicus grinniken. Over twee jaar zijn we Electric Six vergeten, maar ze waren tenminste Vrolijke Vrienden in 2003. En ellende was er al zat genoeg.

Radiohead

Thom Yorke had ons een terugkeer naar de begindagen beloofd. Als om dat te onderstrepen, treedt hij nu weer aan met een gitaar om de nek, maar ons houd je niet voor de gek: het is niet omdat Elton John een pruik opzet dat hij opnieuw haar heeft! Hail To The Thief zweeft tussen Kid A en OKComputer, zonder instant classics. Radiohead biedt een labyrint aan, waarin verdwalen spannender is dan de uitweg vinden.

Das Pop

Van sixtiespop tot Britpop: The Human Thing is een magistrale oefening in assemblagetechnieken, vernuftig en smetteloos gesofisticeerd. Het plunje van vier nerds-from-outta-space is een metafoor voor hun onaardse vorm van pop. Perfectionistisch, maar niet dodelijk. Met Das Pop is Vlaanderen een unieke visie op hedendaagse populaire jongerenmuziek rijker.

Elbow

Goudhaantjes uit Manchester zijn het, unaniem doodgeknuffeld door collega’s en omstaanders. Mijmerende emorock, beeldrijk en filmisch. Elbow ontwijkt sierlijk het syndroom van de gekwelde geest. Zwierige en fantasierijke arrangementen slagen erin om van eenvoudige liedjes gelaagde composities te maken, zonder ingewikkeld te doen. Hartverwarmend.

Tindersticks

De bariton van Stuart Staples borrelt met horten en stoten op uit de onderbuik, in slowmotion een serie oprispingen fraserend over de donkerste dagen. Waiting For The Moon is een oase van troost voor de troostelozen, waarop desolate dreiging hand in hand gaat met majes- tueuze hoogromantiek. Het vergt moed om deze gitwarte blues te verdragen, maar het loont.

The Dandy Warhols

Net zoals de dubbele bodem van ‘ high‘ tot in den treure gerecycleerd is, zo ook is de muziek van The Dandys een schaamteloze plundertocht langs The Velvet Underground, The Doors, T. Rex en David Bowie, nu zelfs met een hartige scheut Duran Duran erbovenop. Pose genoeg, sarcasme en ironie gelukkig ook. The Last High is meegeschreven door Evan ‘Lemonhead’ Dando: dope is the word!

Tom McRae

McRae is een schuchtere jongen van het Engelse platteland, een moderne singer-songwriter die tussen de vertrouwde folkgitaar en vleugelpiano een nest elektronica piert, en het lef heeft om zijn liedjes los te laten fladderen in de wijde atmosfeer. Escapisme is zijn levensdoel en zijn teksten staan stijf van sluimerend maar dodelijk gif. Hij is een charmante vampier. Dat zijn de doeltreffendste.

David Bowie

Hoe vaak kan je herboren worden als je zeven artistieke levens leidt? Bowie drijft zijn verjongingskuur verder door met een hartstikke ouderwets album. Reality legt dankzij producer Tony Visconti de brug naar Bowies Golden ‘seventies’ Years. En ook al kampt hij in de songs openlijk met het schrijden der jaren, zijn generatiegenoten laat hij op alle vlakken een poepje ruiken. Vintage Bowie.

Grandaddy

Lichtvoetige en sputterende lofi wisselt af met epische, orkestrale traktaten. In het vorstelijke paleis van Grandaddy is zelfs het bezemkot een pluchen salon. Met een afkeer voor elk sé- rieux levert de groep een tijdloos document van schoonheid af. Dit space-pop combo is met niets of niemand te vergelijken. Grandaddy allitereert niet toevallig met Grandeur.

Massive Attack

Alleen 3-D blijft nog over én de traditionele gastenlijst, waarvan de opvallendste de inmiddels zichzelf op pensioen gestelde Sinead O’Connor is. Haar etherische stem balanceert acrobatisch op het atmosferische macramé. Massive Attack breidt zijn repertorium uit en laat op 100th Window de contouren van triphop vervagen. 3-D heeft de grenzen opge- rookt.

Goldfrapp

Bizarre seks begint met decadente verleidingstrucs. De feeërieke stem van Alison Goldfrapp heeft een hallucinerend effect op de verrassende synthdisco. Nog meer contrasterende combinaties van strijkers en elektronica maken van Felt Mountain een gedurfd experiment. Alison Gold- frapp heeft nu evenveel raakpunten met Marlene Dietrich als met Madonna. Le Grand Chique, quoi.

Magnus

Het eerste resultaat van Tom Barmans tête-à-tête met techneut CJ Bolland. Deze tochtige midzomerbries is het leidmotief van zijn begeesterende debuutfilm Any Way the Wind Blows. Het full-album van Magnus komt er midden januari aan. Het wordt dixit Barman ‘een plaat die je opzet voor je uit gaat.’ Wij kijken er nu al naar uit, want een ding is zeker: Barman verkeert in bloedvorm.

Moloko

Statues is zo rijk en weelderig als de vormen van Roisin Murphy. Haar ‘Maf en Fun en Seks’-uitstraling doet zelfs de staalindustrie van hometown Sheffield smelten. Moloko veegt met welgemikte seventiesdisco de vloer aan met het stel aanstellerige would-be sekstrienen die doorgaans uit Amerika overwaaien. Een orgie van glitter’n glam met verdammt meer inhoud dan pose.

Blur

Gitarist Graham Coxon ligt al voor driekwart van de camion, als Blur met Think Tank een kleurrijke letterkast met honderd-en-één hebbedingen ophangt. Het is je oren de kost geven aan afro, jazz, arabi, punk, pop en camp. Een amalgaam waar zelfs een gezond mens duizelig van wordt. Blur is al langer een genre op zich en Think Tank de Hoorn des Overvloeds.

Zoot Woman

Zoot Woman zoeft je teletijdsgeleid naar de eighties, maar met een eigenwijsheid die menig concurrent verslagen laat. Het Britse trio steelt als de raven en recycleert de buit tot feestelijke kunst. Nooit gedacht dat The Cure nog handjes zou schudden met Duran Duran. Koddige effecten en gefilterde klanken dollen met zowel de nerveuze als de dommelende nummers. Moderne retropop.

Fountains Of Wayne

Collingwood en Schlesinger als de Lennon en McCartney van hun lokale Amerikaanse universiteitscampus. Helse melodieën, maffe geschriften en een stemmenarsenaal waar je zo Paleis 5 van de Heizel mee vult. Fountains Of Wayne staan al sinds de begindagen voor intelligente en zelfrelativerende pop. Niet dat het zo hoort, maar het is een opsteker.

Kings Of Leon

Deze telgen van een praktiserend predikersnest groeiden in no time uit tot de rocksensatie uit het zuiden van de VS, waar men in wezen nog altijd treurt om Lynyrd Skynyrd. Vette Led Zeppelin-licks en een prille Who-attitude: kortom, alles ruikt naar de seventies. Barre cowpunk en stomende rhythm-‘n-blues maken van dit stel tumultueuze turken een belofte.

Door Eddy Hendrix