DE ZOMBIEFILM HERRIJST. DE REMAKE VAN GEORGE ROMERO’S ZOMBIEKLASSIEKER ONTBEERT HET SATIRISCHE GENIE VAN HET ORIGINEEL, MAAR IS MET HET VERSTAND OP NUL BEST TE PRUIMEN.

ZACK SNYDER

MET SARAH POLLEY, VING RHAMES, Jake Weber, Mekhi Phifer, Ty Burrell

Dawn of the Dead **

Een remake van een horrorklassieker, het lijkt absurd. Zeker in het geval van Dawn of the Dead uit 1978, want het middelste deel uit George Romero’s beroemde trilogie was net als Night of the Living Dead (1968) en Day of the Dead (1985) niet alleen een griezelfilm, maar ook een satire op de consumptiemaatschappij. Het gaat hier dan ook niet om een remake, aldus de makers, wel om een re-envisioning. Anders gezegd: we gooien er 28 miljoen dollar en de digitale revolutie tegenaan, kiezen een clipregisseur om de zaak niet uit de hand te laten lopen en gaan dan op een spectaculair opening weekend hopen.

We vreesden dan ook het ergste, zeker na de nieuwe Texas Chainsaw Massacre, maar deze 100 minuten zombiehorror vallen reuze mee. Vooral als Bobby McFerrins Don’t worry, be happy uit de boxen schalt in de mall waar het bonte groepje stervelingen dat op de vlucht is voor een angstaanjagende massa niet-stervelingen zich denkt te kunnen schuilhouden. Ervoor hebben we zelfs een van de meest gedenkwaardige openingssequenties uit het apocalypsfilmgenre kunnen aanschouwen. Sarah Polley, een modale burgermoeder, ontwaakt bij dageraad met een zombie van een dochter (dus toch een sociale dimensie?) en een echtgenoot die zich makkelijk door het scharminkel laat overweldigen (beslist een sociale dimensie!). Ma gelooft niet in familiebanden tot in de levende dood en neemt de wijk – waar het ideale Amerika op een slagveld van The Chapman Brothers begint te lijken.

Zack Snyder weigerde recent S.W.A.T. te regisseren omdat hij er geen film met een R-rating mocht van maken. Die koppige houding tekent ook zijn debuut en zijn vaak inventieve visuele stijl tilt de herrezen Dawn naar hogere regionen. De strakke regie moet het echter afleggen tegen te veel special effects. Dus: terwijl Romero’s parabel over een breindood consumerend Amerika de hersenactiviteit stimuleerde, is deze update enkel met het verstand op nul te consumeren. Jo Smets

Jo Smets