Reality(Columbia/Sony)
Heathen, zijn vorige album, was de aanzet, en nu is het definitief – nou ja, wat heet definitief bij Bowie? David Bowie is opnieuw David Bowie geworden. Op zijn 56e werd dat wel eens tijd. Want Reality is vintage Bowie. De single New Killer Star houdt het midden tussen Heroes en Boys Keep Swimming. Bowie keert qua sound op Reality terug naar pakweg 25 jaar geleden, hij heeft ook opnieuw Tony Visconti als producer gekozen, de man die hem toen die onverwoestbare sound bezorgde. Never Get Old, een van de onbetwistbare hoogtepunten, barst exuberant open alsof de protagonist een lijf-aan-lijfgevecht met het schrijden der jaren aangaat. Bowie wint, want dit is waardig ouder worden. Het is een van de hoofdthema’s van dit album, samen met het daarbij horende naken der dood.
Maar Bowie gaat de confrontatie met opgeheven hoofd tegemoet. Niet dat nu alles op Reality even briljant is: Looking For Water is een gemakzuchtige rocker op het ritme van Rebel Rebel, maar nooit met die power en Days is te licht uitgevallen en gratuit. Het staat in schril contrast met The Loneliest Guy, een kale psalm, die je in je nakie meesleept naar een kille isoleercel. Hallucinant. Net zoals het epische Bring Me The Disco King, een royale afsluiter. Er staan ook twee veeleer verrassende covers op, van George Harrison en Jonathan Richman, geplukt uit zijn wishlist van een 50-tal nummers die hij naar eigen zeggen nog moet coveren. Pablo Picasso dateert wel van de beginperiode van Jonathan Richman, toen hij met zijn Modern Lovers nog helemaal klonk zoals The Velvet Underground, dus is de link met Bowie toch duidelijk. In de oorspronkelijke versie van The Modern Lovers is het een slepende rocker, hier krijgt het de speed van Suffragette City mee. Het vergeten Try Some, Buy Some van George Harrison, destijds gecoverd door Ronnie Spector, is hier ondergedompeld in de brede grandeur die Abbey Road kenmerkt.
Bowie zou Bowie niet zijn mocht de release van Reality niet samengaan met een world wide event. Een interactief concert dat wereldwijd in bioscoopzalen te volgen was. Hij moet aangevoeld hebben dat hij met Reality een plaat heeft gemaakt waarmee een mens van zijn kaliber nog altijd met vooruitgestoken borst naar buiten kan komen. Reality is een triomfantelijk album.
door peter van dyck
