BLOEDBANDEN – Tim Burton mixt soap met satire en seventieskitsch in het horrorfestijn ‘Dark Shadows’, met Johnny Depp als gedemodeerde vampier.

Tim Burton met Johnny Depp, Eva Green, Michelle Pfeiffer

Gotische spookhuizen? Check! Excentrieke outsiders? Check! Johnny Depp met een gek loopje en dito pakje. Check! Je kunt niet beweren dat Tim Burton zich snel uit zijn comfort zone laat lokken, al is dat in ’s mans deugddoend zonderlinge geval meestal een geruststelling.

Ook nu waagt Hollywoods favoriete ragebol zich aan een plundertochtje door de griezelcataloog, al voegt hij daar flink wat sitcom en soapsentiment aan toe. Dark Shadows is immers losjes gebaseerd op de gelijknamige cultserie die liep van 1966 tot 1971, een soort Dynasty, maar dan met een vampier en weerwolf tussen de vertrouwde archetypes.

Van een weerwolf is in Burtons exquis vormgegeven Johnny Horror Picture Show amper sprake, van een vampier des te meer. Alle disfunctionele familie-intriges draaien om Barnabas Collins, een ondode aristocraat die zich na twee eeuwen onder de zoden opnieuw in het rijk der levenden begeeft en vaststelt dat zijn familiereputatie niet meer is wat ze was. ‘Hoog tijd om de clan in ere te herstellen’, vindt Barnabas, al heeft zijn afstammelinge Elizabeth (Michelle Pfeiffer) het niet echt begrepen op haar carnivore voorvader. Bovendien is diens voormalige vlam Angelique (Eva Green) niet alleen levend en wel, ze kan ook Barnabas’ bloed nog altijd drinken – letterlijk in haar geval.

Wat volgt, is een seventieskomedie annex horrorhommage waarin Depp het sexy en eloquente achterneefje van Max Schrek, de übervampier uit Murnaus Nosferatu, incarneert. Terwijl de vete tussen Barnabas en Angelique het kuststadje Collinsport in rep en roer zet, strooit Burton gretig met gotische citaten, van de klassieke Draculafilms over The Addams Family tot zelfs The Excorcist. Elk frame baadt bijgevolg niet alleen in ironisch geserveerde soaptragiek, maar ook in verrukkelijk vormgegeven nostalgie.

Dubbel jammer daarom dat Burtons bloedbandenfestijn toch een paar schaduwkantjes vertoont. Zo oogt de anachronistische humor, met Barnabas die na twee eeuwen plots tussen de hippies belandt, soms wat belegen, zeker als bloedgeile babe Eva Green de kinkfactor omhoog komt krikken. Bovendien blijft Burton op zijn best wanneer hij zijn groteske fantasie in liveaction uitleeft en de digitale trukendoos van Pandora, die in de guignolachtige climax fluks opengetrokken wordt, gewoon dichtlaat. Niettemin: met zwier en liefde gemaakt entertainment, waarin flink wat jus zit.

DAVE MESTDACH