1 De utopische wereld die u beschrijft is in feite heel normaal. De overheid wil iedereen een zo glad mogelijk leven geven. In hoeverre is dat het doel van alle utopieën, denkt u?
Daphne Huisden: Voor ik begon te schrijven heb ik veel dystopische romans gelezen. Daaruit stak ik op dat ik zo ver mogelijk uit de buurt wilde blijven van dystopieën gebaseerd op geweld, tanks en geweren. Die kennen we zo onderhand wel. De psychologische variant leek me interessanter en realistischer. Kijk naar sektes: die houden hun leden niet binnen met geweld, maar wel met psychologie. Mensen moeten zich goed voelen in een dystopie. Ze moeten het gevoel krijgen dat het alternatief totale anarchie is, met onlusten en gevaar, zodat ze tevreden zijn in hun veilige gevangenis.
2 In feite is een utopie dus een kleinburgerlijk ideaal?
Huisden: Wanneer je je de ideale wereld voorstelt, kom je inderdaad heel snel uit bij het gemiddelde. Daar kan iedereen zich wel in vinden. De kapitein van het schip dat de vluchtelingen oppikt ziet bijvoorbeeld niet wat hun probleem is. Zij komen toch uit het paradijs? Enerzijds vinden de meeste mensen het gemiddelde comfortabel, maar na verloop van tijd wordt het ook beklemmend. Vandaar dat zovelen kleine dorpen verlaten voor de grote stad. We verlangen naar ‘rust, reinheid en regelmaat’, zoals een Nederlandse tegeltjeswijsheid luidt wanneer het over het opvoeden van kinderen gaat, maar wanneer we die hebben, willen we iets anders: avontuur en spanning.
3 En daar gaan de charlatans helemaal voor. Is de schrijver ook zo’n charlatan?
Huisden: Dat heb ik me tijdens het schrijven meer dan eens afgevraagd, ja. Ik heb vaak nagedacht over de overeenkomsten tussen schrijvers en illusionisten. Beiden werken met suspension of disbelief: gebeurtenissen die in het echt niet mogelijk zijn, worden aanvaard binnen de specifieke context waarin de illusionist of de schrijver aan het werk is. Vandaar dat mijn research voor het boek ook zo fantastisch was. Ik leerde hoe je een illusie opbouwt en merkte dat er heel veel raakvlakken zijn met het opbouwen van een fictief verhaal. Wat is een goede spanningsboog? Wanneer laat je iets gebeuren? Ik vond zelfs een boekje uit de jaren zestig, geschreven door een heel strenge meneer die erop stond dat de illusionist altijd kaarsrecht stond, die de negen stappen van de perfecte illusie uitlegde. Een revelatie was het.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
